Το “Plan B” του Θέμη

Το 2010 ο Θέμης Καραμουρατίδης παρουσίασε στη σκηνή του θεάτρου Κάππα την μουσική παράσταση «Έχω ένα σχέδιο» με καλεσμένους τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Γιάννη Χαρούλη, τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τη Γιώτα Νέγκα, τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, τη Νάντια Κοντογεώργη και άλλους ταλαντούχους τραγουδιστές και ηθοποιούς. Τέσσερα χρόνια μετά επιστρέφει με ένα ακόμα μουσικό του… σχέδιο, αλλά αυτή τη φορά πιο εναλλακτικό και πιο προσωπικό.

«Αισθάνομαι πιο ώριμος και πιο ψύχραιμος… Νιώθω την ματαιοδοξία μου πιο καταλαγιασμένη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η παράσταση λέγεται ‘’Plan B’’. Έχει την έννοια ενός σχεδίου που λειτουργεί υπογείως» μου εξομολογείται.

Κάπως έτσι στις 22 Δεκεμβρίου, για μία και μόνο βραδιά, ο Θέμης ανεβαίνει στη σκηνή του Ιδρύματος Κακογιάννης  με μια αγκαλιά από τραγούδια και μουσικές που έχει συνθέσει ο ίδιος για τη δισκογραφία ή για το θέατρο, καθώς και τραγούδια που έγραψαν μέσα του. «Θέλησα να κάνω μια παράσταση που να παρουσιάζει πιο ολοκληρωμένα το καλλιτεχνικό μου πορτρέτο, δηλαδή κάποιος που θα δει το ‘’Plan B’’ να φύγει έχοντας την αίσθηση του ποιος είμαι.» μου λέει.

Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο ‘’Σχέδιο’’ του Θέμη άλλαξαν πολλά. Νέοι δίσκοι, νέες συνεργασίες, αμέτρητα live… Ο Θέμης είναι πια ο σημαντικότερος συνθέτης της γενιάς του. Χωρίς υπερβολές. Στη σταθερή του συνεργασία με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο έρχονται να προστεθούν συναντήσεις με τη Δήμητρα Γαλάνη, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Σωκράτη Μάλαμα, την Τάνια Τσανακλίδου, τη Γιώτα Νέγκα, τον Οδυσσέα Ιωάννου… Το “Plan B” είναι όλα αυτά και τίποτα απ’ όλα αυτά. Με δυο λόγια. Το “Plan B” είναι ο Θέμης.

«Με ενδιαφέρει να μην ξεχνιόμαστε. Σε κάθε συνεργασία με άλλους επιλέγεις να βγάλεις μπροστά ένα κομμάτι του εαυτού σου, το οποίο θεωρείς ότι ταιριάζει καλύτερα με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι. Δηλαδή υπάρχουν πράγματα που δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν, όταν συνεργάζεσαι με έναν άλλον καλλιτέχνη και πρέπει να φτιάξεις μαζί του έναν κοινό δρόμο. Παραστάσεις σαν το ‘’Plan B’’ είναι η ευκαιρία σου να εκφράσεις κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι πολύ δικό σου και να μην αποκόβεσαι από αυτό. Γιατί σε αυτό θα καταφύγεις όταν θα θες να ξαναγεμίσεις τις μπαταρίες σου και να δεις πού πας.» μου εξηγεί.
Απολύτως προσωπική υπόθεση λοιπόν το ‘’Plan B’’ και ίσως γι’ αυτό επιλέγει αυτή τη φορά να παραμείνει μόνος του ερμηνευτικά στη σκηνή με ένα κουαρτέτο εγχόρδων να τον συνοδεύει. «Αυτά τα αφιερώματα στον εαυτό σου που έρχονται και άλλοι τραγουδιστές να σε τιμήσουν θεωρώ ότι αν δεν έχουν πολύ συγκεκριμένο concept είναι λίγο επικίνδυνα. Χρειάζεται ένας πολύ σοβαρός λόγος για να γίνουν. Ο στόχος δεν είναι να μαζέψεις πέντε ανθρώπους να πουν τις μεγάλες σου επιτυχίες και να δουν όλοι τι καλός συνθέτης που είσαι.» παρατηρεί.

«Πώς είναι όταν ένας συνθέτης τραγουδάει τα τραγούδια του;» αναρωτιέμαι. «Είναι σαν να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα και να βλέπεις από πού ξεκίνησαν αυτά τα τραγούδια. Να ξαναγίνονται τραγούδια μέσα σε ένα δωμάτιο. Κι αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός. Δεν θέλω να τους δώσω μία νέα ερμηνεία. Θέλω να τους δώσω την πρωταρχική τους ερμηνεία. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με πάρα πολύ σημαντικούς τραγουδιστές και δεν αισθάνομαι ότι έχουν την ανάγκη δεύτερης ανάγνωσης τα τραγούδια μου από μένα.» μου απαντά επιμένοντας στο πολύ προσωπικό του πράγματος, αλλά ομολογώντας ταυτόχρονα ότι του αρέσει πολύ να τραγουδάει. «Νομίζω ότι το θέατρο είναι ο πλέον κατάλληλος χώρος για να τραγουδήσει ένας συνθέτης.» προσθέτει.

Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή ενός θεατρικού χώρου για το “Plan B” μόνο τυχαία δεν έγινε. «Σε έναν θεατρικό χώρο μπορείς να φτιάξεις ένα ακρόαμα, που να είναι αποκλειστικά αυτό. Να μην αισθάνεσαι την ανάγκη να περάσει καλά ο άλλος με την έννοια ενός live, δηλαδή να έρθει με τους φίλους του, να πιει, να μιλήσει και να γελάσει μαζί τους.» επισημαίνει ο Θέμης και συνεχίζει: «Μου αρέσει αυτή η έκθεση που έχει το θέατρο. Μου αρέσει η δυνατότητα που έχεις ως θεατής στο να έρθεις σε επαφή με αυτό που ακούς και βλέπεις χωρίς να σου αποσπά την προσοχή ο διπλανός σου ή η γενικότερη φασαρία. Ο θεατής στο θέατρο βλέπει αυτό το οποίο έχει έρθει να δει. Κι αυτό είναι ένα στοίχημα και γι’ αυτόν που βρίσκεται πάνω στη σκηνή, αφού μετράει τις δυνάμεις του πιο καλά».

Η συζήτησή μας πηγαίνει και στις «Πρώτες λέξεις», το νέο album που έφτιαξε σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και με ερμηνευτές τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Νατάσσα Μποφίλιου. «Πώς νιώθεις γι’ αυτόν τον δίσκο;» τον ρωτάω. «Πλήρης. Αισθάνομαι ότι τον έχω φτιάξει ακριβώς όπως θέλω. Νιώθω τυχερός που υπάρχει στη δισκογραφία μου αυτός ο δίσκος.» μου λέει κι ύστερα το πρόσωπό του φωτίζεται ακόμα πιο πολύ. «Σαν παιδάκι αισθάνομαι που πραγματοποιούνται τα όνειρά του. Σαν να είναι Χριστούγεννα κάθε μέρα και να έχω ένα δέντρο με πολλά δώρα. Αυτή είναι η αίσθησή μου γι’ αυτόν τον δίσκο».

Μετά τις «Πρώτες λέξεις» αναμένεται με τη νέα χρονιά η πρώτη του δισκογραφική συνεργασία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, καθώς και το νέο album της Νατάσσας Μποφίλιου σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, που αναμένεται να κυκλοφορήσει γύρω στον Ιούνιο.
Γνωρίζοντας προσωπικά τον Θέμη πολλά χρόνια τώρα και ξέροντας ότι είναι ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω πώς αισθάνεται για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. «Είμαι πολύ μουδιασμένος και μπερδεμένος με τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι λιγότερο καλό όν από αυτό που θα θέλαμε να είναι. Κι αυτό αποδεικνύεται εμπράκτως καθημερινά. Βλέπεις με τι ηδονή περιμένουν όλοι το επόμενο θύμα για να το ξεσκίσουν. Οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό. Δεν περιμένει κανείς το καλό για να το αποθεώσουμε και να το απολαύσουμε. Όλος αυτός ο κανιβαλισμός είναι αυτός που με ανησυχεί περισσότερο. Ένας κανιβαλισμός που ξεκινάει και τελειώνει στο να αλληλοβριστούμε και όχι στο να σηκωθούμε και να κάνουμε κάτι πραγματικά. Μου φαίνεται εξαιρετική δειλία όλο αυτό, γιατί γίνονται πραγματικά πολύ χειρότερα πράγματα γύρω μας από το να λένε οι άνθρωποι τη γνώμη τους κι ας είναι και διαφορετική από τη δική μας.» σχολιάζει.

Κι η τέχνη; Η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; «Η τέχνη, ως κομμάτι μίας γενικής ανανέωσης ενός ανθρώπου, ναι, μπορεί. Μόνη της δεν μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Πρέπει να υπάρχει ένα υπόβαθρο, που ξεκινάει από το σπίτι, από το σχολείο, από την προσωπική δουλειά που κάνει ο καθένας με τον εαυτό του. Πρέπει να φτάσεις σε ένα σημείο που οι κεραίες σου να είναι ανοιχτές για να σε βοηθήσει η τέχνη.» μου επισημαίνει.

«Τι ελπίζεις για το 2015;» τον ρωτάω στο τέλος της κουβέντας μας. «Να αντιληφθούμε την ελευθερία του διπλανού μας. Να αρχίσουμε να σεβόμαστε τα δικαιώματα του άλλου. Μόνο έτσι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος».

Φωτογραφία: Μάριος Κουρουνιώτης