«Είμαι παιδί των λουλουδιών και του Θεού»

Το ραντεβού είχε κλειστεί τηλεφωνικά για την Κυριακή στον κήπο του «6dogs». «Τέλεια», ήταν η απάντησή του, οπότε συμπέρανα ότι θα συναντήσω το κλασικό παιδί του κέντρου, με το τζινάκι, ένα λευκό T-shirt και αθλητικά.

Εκείνο που δεν περίμενα να ακούσω ήταν το σουρεαλιστικά γοητευτικό «συγγνώμη για την καθυστέρηση, είχα πάει στον κυριακάτικο εκκλησιασμό της Ευαγγελικής εκκλησίας απέναντι από τον σταθμό Λαρίσης παρέα με τον Gifted» (όπου Gifted ο τυπάς που διοργανώνει τα καλύτερα r&b πάρτι της πόλης). Το προηγούμενο βράδυ δε, πριν από την παράστασή του, είχε βρεθεί στην Ημερίδα Τεχνών στις Ουρσουλίνες όπου ξεστόμισε ανερυθρίαστα: «Μη γίνετε ηθοποιοί για να δίνετε αυτόγραφα, αυτά είναι επιφανειακές μαλακίες». Ο Λεωνίδας είναι ένας αταίριαστος άνθρωπος, με την έννοια ότι δεν μπορείς εύκολα να τον εντάξεις σε κάποια κατηγορία.

Αταξινόμητος, λοιπόν. «Δεν μου αρέσουν οι κατηγοριοποιήσεις, οι ταμπέλες», μου λέει. Κάποτε όταν τον ρωτούσαν πού μένει, απαντούσε: «Στον δρόμο». Γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1981, «παιδί των λουλουδιών και του Θεού», ένα επιβιωτικό αλητάκι που έγινε πρόεδρος του δεκαπενταμελούς στο σχολείο, είχε «οικειοποιηθεί» τον τίτλο του ωραίου της χρονιάς και έπαιζε μπάσκετ στον Ατρόμητο. «Ημουν αγοραφοβικός. Ντρεπόμουν να βγω στο προαύλιο γιατί ένιωθα όλα τα βλέμματα πάνω μου», παραδέχεται.



Οι γονείς του παντρεύτηκαν στα 16 τους, παθιασμένα ερωτευμένοι, και παραμένουν μαζί. «Είμαι περήφανος για τους γονείς μου. Δεν θεωρούσαν ποτέ ότι τους ανήκω, με άφησαν ελεύθερο, με αντιμετώπιζαν ως ισότιμό τους από τα 12». Τον ρωτάω τι δουλειά κάνουν οι γονείς του, για να βγάλω ένα απλό, δημοσιογραφικό πόρισμα σχετικά με τα παιδικά του χρόνια. Με κοιτάζει παιγνιωδώς απειλητικά: «Ηταν δημόσιοι υπάλληλοι αλλά δεν μεγάλωσα με γαλλικά και πιάνο. Είχαμε προβλήματα, αντιμετωπίσαμε δύσκολες οικονομικά καταστάσεις και εμένα οι φίλοι μου έγιναν τα βιβλία μου».



Εχει μια straight αυτοπεποίθηση που κάποιοι λανθασμένα θα αποκαλούσαν ναρκισσισμό. Και μια άκαμπτη θέληση να μη γνωρίσει ποτέ την απόγνωση, έχοντας αλλεργία στην ηττοπαθή, μελαγχολική διάθεση. Μιλάει έντονα, δυνατά, αυθόρμητα, κάποιες φορές σαν να μονολογεί. Αγγίζει τον συνομιλητή του (είναι συναισθηματικός) και χτυπάει δυνατά το χέρι στο τραπέζι όταν αναφέρεται σε ανταγωνισμούς και άλλα σκοτεινά. «Ο μοναδικός στόχος μου είναι να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να εξελίσσομαι. Εχω δουλέψει ως delivery, εποχιακός ταχυδρόμος, σε τοπογραφική εταιρεία, μέχρι και τον δημοσιογράφο στην Αθηναϊκή έχω κάνει».



«Εχουν περάσει χρήματα από τα χέρια μου, αλλά ποτέ δεν τα υπολόγιζα», μου λέει, πετώντας συνεχώς το «αγαπούλα». Στα 15 του παίρνει μέρος σε μια σχολική παράσταση, το «Ζητείται Ψεύτης».

Τότε κόλλησε το μικρόβιο κι όπως αναφέρει, «έγινα ένας επαγγελματίας ψεύτης». Επαναλαμβάνει διαρκώς ότι νιώθει ευλογημένος και μου μιλάει για μια στιγμή που τον σημάδεψε: «Μπορείς να πεις πως βρέθηκα κοντά σε κάτι που λέγεται μεταφυσική εμπειρία», φιλώντας το μπρελόκ που έχει στα κλειδιά του με ζωγραφισμένο τον Μικρό πρίγκιπα. «Αν δεν πιστεύεις σε τίποτα, είσαι χαμένος, χωρίς αυτοπεποίθηση και δύναμη» προσθέτει, ενώ ρωτάει τη φωτογράφο σε ποια εκκλησία πηγαίνει. Δική του αγαπημένη είναι ο Λουμπαρδιάρης στο Θησείο. Μικρή λεπτομέρεια: ο προπάππους του ήταν ιερέας. Ηταν παιδικό όνειρό του να γίνει ηθοποιός; «Οχι, δεν ήταν. Δεν έχω κόμπλεξ αναγνωρισιμότητας. Πριν μπω στην σχολή (το Εθνικό) ήμουν σε ερασιτεχνικούς και ημιεπαγγελματικούς θιάσους.



Λίγο πριν πάω φαντάρος έδωσα ένα βιογραφικό στον Μανουσάκη και με πήρε στο πρώτο επεισόδιο της σειράς “Για μια γυναίκα κι ένα αυτοκίνητο”». Μία εβδομάδα μετά χτυπά το κινητό του. Η Κατερίνα Παπουτσάκη του λέει: «Ψάχνουμε έναν χαρακτήρα για τις “Αέρινες σιωπές”». Παίζει στα επόμενα επτά επεισόδια και του προτείνει επίσης να δώσει εξετάσεις στο υπουργείο για να πάρει αναβολή στράτευσης. Οι εξεταστές του υπουργείου τον στέλνουν στο Εθνικό. «Εφτασα την τελευταία ημέρα, πέντε λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία για την υποβολή των αιτήσεων.

Ημουν ο τελευταίος της λίστας του 2002». Ξαφνικά αρχίζει να απαγγέλει το κωμικό ποίημα του Μολφέτα «Η γυναίκα μου» και να τραγουδά τους στίχους από το «Το ’πα και στο ξαναλέω». Ηταν κομμάτια από τη δεύτερη εξεταστική του. Περνάει, και για τα επόμενα χρόνια σχεδόν ζει στο Εθνικό. Στο τέλος της σχολής όμως «δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός». Στο εύλογο «γιατί;», μου απαντά ένα κοφτό «πληγώθηκα». Ομολογεί ότι έχει υποστεί τον ανταγωνισμό, δεν διαφωνεί ότι υπάρχουν κλίκες στον χώρο («όπως και παντού») αλλά ποτέ δεν απογοητεύεται.



Ο αείμνηστος Νίκος Κούρκουλος του απαγορεύει να τα παρατήσει λέγοντάς του νέτα σκέτα: «Δεν έχεις να πας πουθενά». «Εβαλα τα κλάματα έξω από το γραφείο του». Θεωρεί το κλάμα δείγμα αντρικής ταυτότητας: «Είμαι ένας ρομαντικός επαναστάτης, αυτός που θα ποντάρει τα πάντα σε μια αγάπη, ακόμη κι αν ξέρει ότι θα χάσει». Την ίδια χρονιά παίζει στον «Δον Κιχώτη» (2005) και δίνει εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, και όπως λέει: «Πέρασα από τους πρώτους στη Θεατρικών Σπουδών. Είμαι ακόμα επί πτυχίω. Θα το πάρω κάποια στιγμή, μπορεί να γίνω καθηγητής».

Εχω την αίσθηση ότι αντικείμενο μελέτης του είναι ο άνθρωπος. Μου χαμογελά παιδικά και μου δίνει τον δικό του ορισμό της έννοιας ηθοποιός. «Οι ηθοποιοί είναι ψεύτες που λένε την αλήθεια με θαυμάσια ανευθυνότητα. Η αλήθεια καμιά φορά τρομάζει, έτσι φτιάχνουν μια πραγματικότητα καμουφλαρισμένη και τη μοιράζουν στο κοινό, ένα παραμύθι». Φοβάται την κρίση στον χώρο; «Δεν θα χαλάσει ο κόσμος αν δεν είμαι στον χώρο. Με εμπνέουν οι κρίσεις, με αναγκάζουν να προσφέρω στον άλλο αυτό που του λείπει, τη χαρά. Αλλωστε μπορώ να γίνω ζωγράφος ή να πουλάω μπιφτέκια». Είναι αισιόδοξος, γενναιόδωρος και ακομπλεξάριστος με μια περίεργη συστολή. «Υπογράφω αυτόγραφα, απαντώ στα μηνύματα του Facebook και νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση όταν με αναγνωρίζουν, όχι ψωνίστικα. Τους είμαι υπόχρεος». Χαμηλώνει τα μάτια όταν τον κοιτούν στο μετρό, οι γυναίκες θεωρεί ότι τον φοβούνται, θέλει κάποτε να σκηνοθετήσει μια παράσταση, γράφει πολύ και σκέφτεται να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Πώς σκέφτεται τον εαυτό του σε δέκα χρόνια; «Το μόνο που θέλω είναι να διατηρήσω το παιδί μέσα μου».