Οι παράλογες οικονομικές απαιτήσεις των παιδικών σταθμών της κρίσης

Τα χρήματα που ζητούν οι ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί από τους Έλληνες του ΔΝΤ ξεπερνούν ακόμη και την πιο οργιώδη φαντασία. Όσο για τους δημόσιους, απαιτούν υπομονή, επιμονή και το γνωστότατο ελληνικό μέσο…  

«Μαμά, Αντέα θέλει παιδάκια παίξει, λείο». Μία του φράση μόνο, ασύντακτη, ακαταλαβίστικη, τίγκα στην αλαμπουρνέζικη τσαχπινιά, ήταν αρκετή για να με στείλει αδιάβαστη στον μαγικό κόσμο των παιδικών σταθμών. Ναι. Το λιοντάρι μου, μεγάλωσε και στα δυόμισι μόλις χρόνια του θέλει να πάει σχολείο για να παίξει με παιδάκια. Αιτία, οι αμέτρητες ώρες απουσίας μου από το σπίτι, αφορμή ένα προαύλιο γεμάτο παιδικά ξεφωνητά ακριβώς απέναντι από το σπίτι, συμπέρασμα αμετάκλητο: «το παιδί θα πάει λείο παιδάκια παίξει!»

Με σύντομες κουβέντες μαθαίνω ότι για να πάει σε δημοτικό παιδικό -λείο πρέπει να έχεις το γνωστό ελληνικότατο μέσο, τουτέστιν «μπάρμπα στο δήμο» και με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζω να πάρω σβάρνα όλους τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς των νοτίων προαστίων. Μπαίνω, βγαίνω, μυρίζω, αισθάνομαι, γεύομαι, ακούω, τρελαίνομαι. Οι αισθήσεις μου κάνουν τραμπάλα με το φτωχό μυαλό μου να κρέμεται στο μισητό μονόζυγο και το ελαφρύ μου πορτοφόλι να κατρακυλά αβοήθητο σε μαρτυρική τσουλήθρα. Ναι. «Το ροζ γατάκι», «Η γλυκιά μελισούλα», «Ο γαλάζιος βάτραχος» και «το μαγικό λιβάδι» βγαίνουν από τον κόσμο των παραμυθιών και μεταμορφωμένα σε λήσταρχους κυνηγούν το μικρούλι μου τρεμάμενο ευρώ.

Εκείνο, τρέχει να ξεγλυστρίσει. Μάταια. Οι λήσταρχοι είναι πολλοί, βγαλμένοι από τα παραμύθια άλλων εποχών, κι όσο κι αν τρέχει να σωθεί, δεν μπορεί, κάποτε θα το τσακώσουν. Όχι, δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για την ελληνικότατη πραγματικότητα εικονογραφημένη σε σουρεάλ σκηνικό: Τα δίδακτρα, στα ελληνικά Harvard της προ-προνηπιακής παιδείας αγγίζουν σε περίοδο οικονομικής κρίσης στην ξεφτίλα τα τέσσερα χιλιάρικα το χρόνο, συν ένα χιλιάρικο το φαγητό, συν ένα χιλιάρικο το σχολικό, συν κάτι ψιλά χιλιαρικάκια τις extra δραστηριότητες των μελλοντικών μας Einstein. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ένα παιδάκι 2,5 ετών είθισται να μιλάει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, να παίζει τένις και να κολυμπάει σε πισίνες.

Είθισται επίσης να τρώει μόνο βιολογικές τροφές, να πρωταγωνιστεί σε θεατρικές παραστάσεις, να επισκέπτεται μουσεία και να κάνει σκι. Ναι. Τα προ-προνήπια του «greek ΔΝΤ» είναι καταδικασμένα να φάνε κούρεμα με την ψιλή (μηχανή) της βλακείας των «παιδαγωγών» που βρίσκονται εντός τόπου αλλά εκτός χρόνου. Όχι. Δεν αναφέρομαι στα πρωτοκλασάτα ελληνικά ιδρύματα της χώρας. Εκεί, ο λογαριασμός ξεπερνάει κάθε φαντασία, κάθε πορτοφόλι και κάθε γονεική υστεροφημία. Αναφέρομαι στους παιδικούς σταθμούς μεσαίων προδιαγραφών, μεσαίων εγκαταστάσεων και μεσαίων μυαλών που ευελπιστούν να χτίσουν ακόμη και σήμερα μεγάλες τσέπες. Ναι. Ως βέρα ελληνίδα μαμά, θα κάνω τις αφοδεύσεις μου παξιμάδια και θα στείλω το μικρό μου λιοντάρι σε –λείο γιατί «θέλει παίξει».

Το καταλάβατε κύριοι και κυρίες ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών που πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Ένα παιδάκι «θέλει παίξει» και «πρέπει παίξει». Αν καταλαβαίνατε την μαγεία και την σοφία αυτών των λέξεων ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πιο όμορφoς και οι ψυχές μας πολύ πιο ζωντανές…