Μελίνα Πολυζώνη: Το Εθνικό, ο έρωτας και ο αλλόκοτος κόσμος

Eχει τις ποιότητες μιας σύγχρονης ηθοποιού. Εκτός από όμορφη είναι ένας ωραίος άνθρωπος, με ενσυναίσθηση και αμεσότητα που σπανίζουν. Απλή και οικεία, νιώθεις ότι θα σηκωθεί να τρέξει, αν χρειαστεί, να φέρει ένα ποτήρι νερό κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης. Στο βιογραφικό της ξεχωρίζουν θεατρικές συνεργασίες με τους Ακύλλα Καραζήση, Νίκο Χατζόπουλο, Κατερίνα Ευαγγελάτου, ενώ αυτή την περίοδο την απολαμβάνουμε στο έργο «Ολοι εμείς πουλιά», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου.

Ολα ξεκίνησαν ένα απόγευμα του Νοέμβρη το 2017, όταν έμαθε ότι πέρασε στη δραματική σχολή που ονειρευόταν. «Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο έπρεπε να μετακομίσω όλη μου τη ζωή από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με είχε δεχτεί το Εθνικό! Ξανασύστησα τον εαυτό μου εκ νέου για να τον ξαναβρώ. Ακολούθησαν προσωπικές, επαγγελματικές, καλλιτεχνικές και αισθητικές αλλαγές σε συμπυκνωμένο χρόνο.

Είδα, άκουσα, θαύμασα τους συμφοιτητές μου. Κατάλαβα την έννοια της εσωτερικής αλήθειας και της προσωπικής διαδρομής μέσα από ρόλους - το πόσο περίπλοκοι είμαστε ως άνθρωποι: συγκινητικοί στα λάθη μας, στις ρωγμές μας, άλλοτε σκληροί και αδίστακτοι ή όπως τα μικρά παιδιά που διεκδικούν αυτό που θέλουν με κάθε κόστος», αναφέρει.

Στο βραβευμένο έργο του Λιβανο-Καναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ «Ολοι εμείς πουλιά» κυριαρχεί η σύγκρουση της ηρωίδας στη σχέση με τον σύντροφό της. Πώς δικαιολογείται ο ποιητικός τίτλος; «Σύμφωνα με τον Μουαουάντ, “η ταυτότητα είναι κίνηση”, οφείλει να αλλάζει συνεχώς. “Είναι επικίνδυνο να φυλακίζεσαι στην αρχή της ταυτότητας, να αγκιστρώνεσαι σε χαμένες ταυτότητες”.

Κανείς δεν είναι κάτι παγιωμένο και ακλόνητο, όσο κι αν προσπαθεί. Τα πουλιά είναι η καλύτερη εκδοχή αυτής της κίνησης. “Πάνε κι έρχονται σε κάθε πλευρά του Τείχους”. Δεν αναγνωρίζουν καμία υποχρέωση να φυλακιστούν σε ένα μέρος και να ανήκουν κάπου. Είναι ελεύθερα να αλλάζουν και να κοιτάνε από διαφορετικές γωνιές τον κόσμο», μου εξηγεί. Οσο για την ηρωίδα της, «η Ουαχίντα που υποδύομαι είναι ένα 20χρονο κορίτσι που ζει στη Νέα Υόρκη, σπουδάζει, είναι αραβικής καταγωγής και ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Εβραίο Εϊτάν. Σε μία διαδρομή γεμάτη βία, εκείνη ανιχνεύει την ομορφιά, πιστεύει, ζητά απαντήσεις, γκρεμίζει τον κόσμο της για να τον χτίσει πάλι από την αρχή».

Αναγνωρίζει ομοιότητες με την Ουαχίντα; «Επιλέγω στη ζωή μου να είμαι ευγενική απέναντι στους άλλους. Να τους ακούω, να τους “χωράω”, να εντοπίζω τις καλές προθέσεις, το φως μέσα τους. Ομως, ζούμε σε έναν κόσμο φοβερά σκληρό και άδικο, ακατανόητο. Οταν εξοντώνονται λαοί, καίμε ό,τι δέντρο έχει παραμείνει ζωντανό, πώς να δω την ομορφιά; Μικρές στιγμές αθανασίας, μια παύση, μια ανάπαυλα σιγουριάς και διαύγειας μπορεί να σου προσφέρει ο έρωτας. Οταν η πρωταγωνίστριά μου τον βιώνει, συντελείται μια τεράστια έκρηξη. Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο με πριν. Είναι απ’ όλα τα άλλα το ισχυρότερο.

Η μόνη της επιλογή είναι να ενωθεί. Ο έρωτάς της με τον Εϊτάν γεννιέται τη στιγμή Big Bang!». Αλλά ο έρωτας αυτός δεν μένει ανέγγιχτος από τα πολιτικά γεγονότα. «Δεν μπορούν να μείνουν αδιάφοροι απέναντι στον κόσμο, παίρνουν συνειδητά θέση. Η ζωή είναι πολιτική. Η αλληλεγγύη, ο φανατισμός, κάθε πράξη επιδρά στην ποιότητα της ζωής όλων μας. Υπάρχει φωτογραφικό υλικό από το αξεδιάλυτο χάος της Μέσης Ανατολής και το βλέπουμε. Δεν μας αφορά, δεν κινδυνεύουμε; Δηλαδή, αν ο αχός της έκρηξης δεν φτάνει στα αυτιά μας μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι; Δίπλα μας πνίγονται παιδιά και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Σφίγγεται το στομάχι μπροστά στη θέα αυτών των σκληρών εικόνων και των αδικιών. Η επιλογή είναι μονόδρομος, πρέπει να υπερασπίσεις τη ζωή».

Η Μελίνα έχει επίσης κάνει κινηματογράφο και έχει πάρει μέρος στην τηλεοπτική σειρά «Ασε μας ρε μαμά». Τι διαφορές βλέπει ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση; «Είναι διαφορετικά μέσα με κοινό στόχο την αφήγηση μιας ιστορίας. Στο θέατρο όλοι μαζί φτιάχνουμε τη στιγμή, εμείς αναλαμβάνουμε να πούμε την ιστορία και εσείς αναλαμβάνετε να την ακούσετε και να αντιδράσετε.

Υπάρχει χρόνος προετοιμασίας που επηρεάζει και το αποτέλεσμα. Στην τηλεόραση όλα συμβαίνουν γρήγορα. Αλλά ο τηλεθεατής περνά πολύ χρόνο με τους ήρωες, συνδέεται μαζί τους αφού τους έχει τόσες πολλές ώρες παρέα», λέει, για να συμπληρώσει: «Το θέατρο όμως για να είναι καλό οφείλει να είναι μια βαθιά έκθεση της ψυχής. Οσο πιο ειλικρινής είσαι τόσο πιο βαθιά η έκθεση. Υπάρχω ως αυτή που λέει την ιστορία ακόμα και αν προστατεύομαι πίσω από έναν ρόλο, είναι το δικό μου γέλιο που ακούγεται πάνω στη σκηνή, τα δικά μου δάκρυα, ο δικός μου θυμός, το δικό μου σώμα καταθέτει τη δική μου εκδοχή σε διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες».

Κάτοικος Πετραλώνων, επιστρέφει όποτε μπορεί στην αγαπημένη της Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Γυρίζω πίσω, περπατάω έξω και νιώθω ότι από πάνω υπάρχει μια σκεπή, μου είναι γνώριμα τα πάντα. Είναι η αφετηρία μου. Την αγαπώ και ας μη χωράει τα όνειρά μου τώρα.

Τα Πετράλωνα μου τη θυμίζουν, είναι γειτονιά. Γνωρίζω τον περιπτερά, τη φαρμακοποιό, ποιοι ξενυχτάνε στην πλατεία, τα ονόματα όλων των σκυλιών που έχουν οι γείτονες. Στην πολυκατοικία μας κάνουμε παρέα, όμορφα πάρτυ στην ταράτσα. Η δική μου Αθήνα είναι μια βόλτα από τον λόφο του Φιλοπάππου ως την πλατεία Μερκούρη όπου χαζεύουμε με τις φίλες μου και πάντα συμφωνούμε πως έχει μια ενέργεια μαγευτική», λέει για τη γαλήνια πλευρά της ζωής της στην πρωτεύουσα, αλλά επισημαίνει και μια λιγότερο ευνοϊκή πλευρά των πραγμάτων για τον κόσμο του χώρου της.

«Η Αθήνα καλλιτεχνικά έχει απορροφήσει τα πάντα. Ο,τι συμβαίνει, συμβαίνει μόνο εδώ, εδώ ξεκινά το ταξίδι. Ακούω συνέχεια κόσμο να μιλάει για ιστορικές παραστάσεις από το παρελθόν που δεν έχω δει και ζηλεύω. Η φύση του επαγγέλματός μας απαιτεί παρουσία, το θέατρο είναι άμεσο και θνητό, και αν είναι καλό, σημαδεύει τη μνήμη σου», καταλήγει, και ομολογεί πως σήμερα επιθυμεί μόνιμες συνεργασίες με άτομα που θα μιλούν όλοι μαζί την ίδια θεατρική γλώσσα ώστε να ποτίζει τη ζωή της με ζωή και κάθε δουλειά της να γίνεται ζωή της.