Προδημοσίευση: «Κυνήγι Μαγισσών» από τη Στέισι Χαλς
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
Σε καιρούς καχυποψίας και διωγµών, το να είσαι γυναίκα είναι ό,τι πιο επικίνδυνo.
Η Φλίτγουντ Σάτλγουορθ είναι δεκαεφτά ετών και έχει ήδη χάσει τρία µωρά. Είναι έγκυος για τέταρτη φορά, όταν τυχαία βρίσκει ένα γράµµα του γιατρού της και µαθαίνει ότι δεν θα µπορέσει να επιβιώσει από µία ακόµη εγκυµοσύνη.
Συντετριµµένη, συναντά στον δρόµο της τη νεαρή µαία Άλις Γκρέι, που της υπόσχεται ότι θα τη βοηθήσει να φέρει στον κόσµο ένα υγιές µωρό.
Όταν όµως η Άλις παρασύρεται στη δίνη του κυνηγιού µαγισσών που εκτυλίσσεται στα βορειοδυτικά της χώρας, η Φλίτγουντ ρισκάρει τα πάντα για να τη σώσει. Καθώς η δίκη των διαβόητων µαγισσών του Πεντλ πλησιάζει και η κοιλιά της Φλίτγουντ µεγαλώνει, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η ζωή και των δυο βρίσκεται σε κίνδυνο.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Ξαναμίλησε με εκείνη τη σιγανή τραγουδιστή φωνή, που τρεμόπαιζε σαν φλόγα μέσα στο πράσινο. Φορούσε το ίδιο παλιό φόρεμα με την προηγούμενη φορά, τον ίδιο μάλλινο σκούφο. Καθώς γονάτισε δίπλα μου, ήρθε στα ρουθούνια μου μια μυρωδιά λεβάντας, παρά τα βρόμικα ρούχα της. Προσεκτικά, έπιασε τον καρπό μου με τα μακριά λευκά της δάχτυλα και εγώ έσφιξα τα δόντια. Τον άφησε απαλά, κοίταξε ολόγυρά της, σηκώθηκε και έκοψε ένα μικρό κλαδί από τη χαμηλή κλάρα ενός δέντρου. Το δάσος ψιθύριζε και τρεμούλιαζε γύρω μας και για μια στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να χρησιμοποιούσε το κλαδί σαν όπλο για να με χτυπήσει. Αλλά γονάτισε ξανά, έκοψε ένα κομμάτι ύφασμα από τη βρόμικη ποδιά της, έδεσε τον καρπό μου στο κλαδί και το στερέωσε σφιχτά σε τρία σημεία.
«Απλώς γύρισες τον καρπό σου», μου είπε. «Δεν τον έχεις σπάσει».
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω. Με κοίταξε με τα κεχριμπαρένια, γεμάτα περιέργεια μάτια της. «Γιατί τριγυρίζεις μόνη σου στο δάσος;» «Εσύ γιατί τριγυρίζεις;» είπε.
Με το καλό μου χέρι έπιασα την κοιλιά μου, ψαχούλεψα για να βεβαιωθώ ότι ήταν όλα εντάξει. Το βλέμμα της κατέβηκε στο μπροστινό μέρος του σώματός μου, που κρυβόταν μέσα σε πτυχές βελούδου και μπροκάρ υφάσματος και μετά στάθηκε στο πρόσωπό μου: στα ξεραμένα χείλη, στα κατακόκκινα μάτια και στην πελιδνή επιδερμίδα μου.
Σαν να μπορούσε να μυρίσει την ασθένεια πάνω μου, είπε: «Είσαι σε ενδιαφέρουσα».
Η όρασή μου θόλωσε, το δάσος χοροπηδούσε μπρος στα μάτια μου και, σαν να το είχε προκαλέσει εκείνη, έσκυψα και έκανα εμετό στις ρίζες ενός δέντρου. Το μέτωπό μου έσταζε ιδρώτα και τον σκούπισα με το λασπωμένο χέρι μου που έτρεμε.
«Μένεις στο μεγάλο σπίτι δίπλα στο ποτάμι;» ρώτησε.
«Πώς το ήξερες;»
«Μου το είπες την προηγούμενη φορά. Θα σε βοηθήσω να επιστρέψεις, αρχόντισσα…»
«Σάτλγουορθ. Δεν χρειάζεται».
«Δεν μπορείς να ιππεύσεις και είσαι αδύναμη. Θα πάρω εγώ το άλογο».
«Δεν θα ξανανέβω σ’ αυτό το χαζό ζώο».
«Πρέπει. Ορίστε».
Έφερε το άλογο πιο κοντά, έφτιαξε ένα στήριγμα για το πόδι μου με τα χέρια της και με δυσκολία κατάφερα να ανέβω. Τα φουστάνια μου ήταν υγρά και λασπωμένα και λέρωσαν τα χέρια της, αλλά εκείνη δεν έδειξε να ενοχλείται. Απρόθυμα, έκανα έναν ήχο με τη γλώσσα και χτύπησα τις φτέρνες μου. Αρχίσαμε να προχωράμε σε αργό ρυθμό.
Ήταν άνοιξη και τα δέντρα στέκονταν περήφανα και πράσινα σαν στρατιώτες του ιππικού, αν και οι τελευταίοι άνεμοι του χειμώνα έπλητταν τους κορμούς και τράνταζαν τα κλαδιά τους. Μου πέρασε από το μυαλό πως όταν εκείνα τα φρέσκα φύλλα θα είχαν απολαύσει τη σύντομη ζωή τους, όταν θα γίνονταν πορτοκαλί και θα έπεφταν στη γη, εγώ πιθανότατα δεν θα ήμουν εδώ για να δω το θέαμα. Έκλεισα τα μάτια μου και προχωρήσαμε με το άλογο χωρίς να μιλάμε.
«Ευχαριστώ που με βοήθησες», είπα μετά από λίγο.
«Θα μπορούσε να με είχε ποδοπατήσει η φοράδα και να με είχε βρει καταχτυπημένη ο σύζυγός μου». «Ο άντρας σου;»
«Ο Ρίτσαρντ Σάτλγουορθ. Πού μένεις;»
Μετά από μια μικρή παύση, μου είπε το όνομα ενός χωριού που απείχε λίγα χιλιόμετρα, στα βορειοανατολικά.
«Το Κολν δεν είναι και πολύ κοντά. Τι σε φέρνει ξανά στη γη μου;»
Αν ακούστηκα ενοχλημένη, ως έναν βαθμό το έκανα εσκεμμένα. Δεν είχα ξεχάσει τη σφαγή των λαγών, το άψυχο ζώο που κρεμόταν από τη ματωμένη χούφτα της. «Είναι κι αυτή η γη δική σου; Δεν το ήξερα».
«Και αν δεν ήσουν εδώ, τώρα ίσως και να μη ζούσα για να σου το πω».
Προχωρούσαμε σε μια πιο συντροφική σιωπή, εγώ καβάλα στο άλογο και εκείνη με τα πόδια. Αργότερα αναρωτιόμουν πώς ήξερε τον δρόμο, αφού τα δέντρα ήταν πολύ πυκνά και στο ανώμαλο έδαφος δεν υπήρχαν σχηματισμένα μονοπάτια. Αλλά την άφηνα να με οδηγεί, εξίσου ανακουφισμένη με το άλογο που είχε πάρει τα ηνία κάποιος άλλος. Ο καρπός μου πονούσε πολύ και το στόμα μου είχε ξινή γεύση.
«Έχεις ναυτίες τώρα που περιμένεις παιδί;» με ρώτησε.
«Διαρκώς».
«Μπορώ να σου δώσω κάτι που θα σε βοηθήσει».
«Αλήθεια; Είσαι σοφή;»
«Είμαι μαία».
Η καρδιά μου χτυπούσε λίγο γρηγορότερα και ίσιωσα το παράστημά μου.
«Ξεγεννάς παιδιά που επιβιώνουν; Και οι γυναίκες – ζουν και εκείνες;»
«Κάνω ό,τι μπορώ».
Δεν ήταν η απάντηση που ήθελα και ανακάθισα στη σέλα, καθώς ένα σύννεφο είχε σκιάσει τη σύντομη ελπιδοφόρα στιγμή. Δεν μιλήσαμε για ένα λεπτό περίπου και
μετά τη ρώτησα αν είχε δικά της παιδιά. Αλλά η αντίδρασή της σε αυτή την απλή ερώτηση με εξέπληξε. Είδα μια λάμψη στο πρόσωπό της –άραγε ήταν εκνευρισμός;– και χαμήλωσε το βλέμμα. Οι αρθρώσεις στο χέρι που κρατούσε τα χαλινάρια έγιναν κάτασπρες έτσι που τα έσφιγγε. Την είχα ταράξει· πάντα κατάφερνα να πω κάτι που δεν έπρεπε και η ντροπή μου με πλάκωνε βαριά.
Μετά από αρκετή ώρα, μίλησε, τόσο σιγανά, που παραλίγο να μην ακούσω.
«Όχι».
Αναστέναξα διακριτικά. Δεν ήξερα πώς να μιλήσω σε γυναίκες της ηλικίας μου, γιατί δεν είχα φίλες ή αδερφές. Η Έλενορ και η Ανν Σάτλγουορθ ήταν ό,τι πλησιέστερο σε αυτές και μετά βίας άντεχα την προσποιητή, επιπόλαιη παρέα τους πάνω από μία ημέρα. Εκείνη η ξένη φερόταν ευγενικά, όπως ίσως θα φερόταν μια φτωχή χωριατοπούλα σε μια αρχόντισσα. Αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου ευχόμουν να έκανα μια φυσιολογική συζήτηση με μια κοπέλα, ως ίση προς ίση, να καθόμασταν η μια απέναντι από την άλλη σε ένα τραπέζι χαρτοπαιξίας ή σε διπλανές σέλες.
«Μόλις σκέφτηκα κάτι», είπα, προσπαθώντας να ακουστώ χαρωπή. «Δεν γνωρίζω το όνομα της γυναίκας που μου έσωσε τη ζωή».
«Άλις Γκρέι», απάντησε σιγανά και πρόσθεσε: «Οι γυναίκες που είναι να πεθάνουν… Όταν δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το καταλαβαίνω με την πρώτη ματιά». Ξεροκατάπια. «Πώς το καταλαβαίνεις;»
Η Άλις Γκρέι συλλογίστηκε για λίγο πριν απαντήσει.
«Είναι στα μάτια τους. Παραδίδονται σε… ό,τι υπάρχει μετά από αυτή τη ζωή. Έχεις παρατηρήσει τη στιγμή που η μέρα παραδίδεται στη νύχτα;»
Κούνησα το κεφάλι και αναρωτήθηκα τι σχέση είχε το σούρουπο με τη γέννα.
«Το φως και το σκοτάδι είναι ισάξιες δυνάμεις –σύντροφοι, αν θέλεις– και μετά έρχεται μια στιγμή, πολύ γρήγορη και αθόρυβη, που βλέπεις τη μέρα να παραδίνεται στη νύχτα. Και τότε καταλαβαίνω τι θα συμβεί. Με αυτό μοιάζει».
Μιλούσε σαν μάγισσα και παραλίγο να της το πω.
Είπαν για το βιβλίο
«Η νέα Hilary Mantel». –Cosmopolitan
«Ένα καθηλωτικό λογοτεχνικό αριστούργηµα». –The Times
«Συναρπαστικό». –The Observer
«Ένα αριστουργηµατικό ντεµπούτο, έντονο και καινοτόµο, από µία εξαιρετικά ταλαντούχα νέα φωνή». – Daily Telegraph
«Καλογραµµένο και γοητευτικό». –Jessie Burton, συγγραφέας του βιβλίου Η εξοµολόγηση
Ποια είναι η συγγραφέας
Η Στέισι Χαλς γεννήθηκε στο Λάνκασιρ το 1989. Σπούδασε δηµοσιογραφία και έχει αρθρογραφήσει σε στήλες βιβλίων για λογαριασµό των Guardian, Stylist, Psychologies, The Independent, The Sun και Fabulous. Το Κυνήγι µαγισσών είναι το ντεµπούτο της, το οποίο µπήκε στη λίστα των ευπώλητων το 2019. Έκτοτε έχει γράψει άλλα δύο βιβλία.
Με τις σελίδες διαδικτυακού στοιχηματισμού να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, είναι σημαντικό να επιλέγουμε πλατφόρμες με εμπειρία στον χώρο, που έχουν αποδείξει την αξιοπιστία τους, έχοντας μια μεγάλη πορεία στη βιομηχανία του iGaming.
