Οι «New York Times» έκαναν πρωτοσέλιδο τον ζωγράφο του «Αθήναιον»

Κάθε φορά που περνάει κανείς από τον Πύργο των Αθηνών, βλέπει μία μεγάλη ταμπέλα της ταινίας που παίζεται στον κινηματογράφο «Αθήναιον» η οποία έχει ζωγραφιστεί με μεράκι.

Προφανώς αυτή η ταμπέλα κέντρισε και το ενδιαφέρον της δημοσιογράφου των New York Times, Λιζ Αλντερμάν η οποία έγραψε ένα ρεπορτάζ που παίζει πρώτο θέμα στο section του πολιτισμού στον ιστότοπο της εφημερίδας σήμερα.



«Το πρόσωπο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο λάμπει σε μια μεγάλη ταμπέλα στον κινηματογράφο Αθήναιον όπου παίζεται η νέα ταινία “Wolf of Wall Street”. O κύριος Βασίλης Δημητρίου τον έχει ζωγραφίσει σε γιγαντιαίες διαστάσεις, μαζί με ένα χρυσό αγαλματίδιο δίπλα του, δίνοντας του ένα μυστηριώδες στυλ που θυμίζει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ».

Ο κ. Δημητρίου στα 78 του, δεν έχει γνωρίσει ποτέ κανέναν σταρ του Χόλιγουντ αλλά έχει ζωγραφίσει χιλιάδες. Κάθε εβδομάδα από τα 15 του, έχει απαθανατίσει σταρ του σινεμά σε στιγμές αγάπης, πόθου, θυμού, περηφάνιας και πειρασμού, πολλές φορές με τρομερή ομοιότητα, πάντα όμως με σκέρτσο.



Οι ήρωες του είναι σαν να βγαίνουν από σελίδες κόμικς, αποπνέοντας μια ατμόσφαιρα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Σήμερα είναι ο τελευταίος εν ζωή ζωγράφος ταμπελών κινηματογράφου στην Ελλάδα, και ένας από τους ελάχιστους της Ευρώπης, καθώς το επάγγελμα του είναι σχεδόν έτοιμο να χαθεί.



Όταν ξεκίνησε ο βωβός κινηματογράφος το 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ προσλάμβαναν γραφίστες για να φτιάξουν όλο το διαφημιστικό υλικό και χειροποίητες αφίσες φτιάχνονταν στα σινεμά όλου του κόσμου.



Πλέον ο κ. Δημητρίου έχει ελάχιστους συναδέλφους.

«Η ζωγραφική είναι πάντοτε μέσα στο μυαλό μου» λέει στην δημοσιογράφο ο 78χρονος. «Όταν τελειώνω ένα πόστερ και το βάζω στον κινηματογράφο είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι θα το κοιτάξουν και θα νιώσουν τη μαγεία του κινηματογράφου».



Το άρθρο συνθέτει ένα συγκινητικό προφίλ του καλλιτέχνη. «Το ένα χέρι του είναι σκληρό λόγω της ασθένειας του Πάρκινσον, αποτέλεσμα από το μποξ που έπαιζε νέος του είπαν οι γιατροί. Δεν μπορεί πια να ανέβει σε σκαλωσιές εύκολα για να ζωγραφίσει και το χέρι του κουράζεται όταν κρατά το πινέλο για ώρες. Αλλά τίποτα δεν σταματάει τον μαχητή κ. Δημητρίου».




Οι Αθηναίοι κάθε ηλικίας βλέπουν την δουλειά του αν και δεν τον γνωρίζουν. Αθηναίοι σχολιάζουν στην δημοσιογράφο ότι «ενώ σήμερα όλα μοιάζουν ίδια, η δουλειά του ξεχωρίζει και μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια». Πολλοί θυμούνται αφίσες του Ρότζερ Μουρ ως James Bond, άλλοι ταινίες ελληνικές.



Ο κ. Δημητρίου, έχει ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα. Κάθε ταμπέλα του παίρνει περίπου τέσσερις μέρες για να ολοκληρωθεί και φτιάχνει δύο την εβδομάδα για τον εργοδότη του τον κινηματογράφο Αθήναιον για τον οποίο δουλεύει εδώ και σαράντα χρόνια.

Με ένα μάλλινο κασκέτο, ένα μαύρο πουλόβερ, κινείται στο μικρό του ατελιέ. Μια κροπαρισμένη φωτογραφία του κεφαλιού του Λεονάρντο Ντι Κάπριο βρίσκεται δίπλα σε κουτιά μπογιάς και δίπλα η Penelope Cruz, σουφρώνει το χείλι της, σε μια τρομερά σέξι πόζα από την ταινία Blow του 2001. «Αυτή είναι η κοπέλα μου» αστειεύεται ο κ. Δημητρίου. Δίπλα του υπάρχουν τετράδια με σκίτσα από τα έργα που φτιάχνει μετά. Ο Δημητρίου μεγάλωσε στην φτωχή γειτονιά της Κυψέλης. Ο πατέρας του αντάρτης. Το παιδί χωρίς χρήματα για μπογιές, σχεδίαζε με κιμωλία σε πεζοδρόμια. Και όταν οι Ναζί πήραν τον πατέρα του, η ζωγραφική έγινε το καταφύγιο του.

Σαν πολλά παιδιά της εποχής που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο του κινηματογράφου, σκαρφάλωνε δέντρα για να δει δωρεάν ταινίες. Ώσπου μια μέρα τον έπιασαν και τους πρότεινε να βοηθάει στην προβολή, αρκεί να βλέπει δωρεάν ταινίες. Το ζωγραφικό του ταλέντο δεν έμεινε απαρατήρητο, οπότε στα 15 του ξεκίνησε να ζωγραφίζει.

«Μετέφερα τις σκηνές με τον δικό μου τρόπο. Και οι ηθοποιοί που μου άρεσαν ήταν και αυτοί που έβγαιναν καλύτεροι» . Σε λίγα χρόνια, δέκα θέατρα της Αθήνας του έδιναν δουλειά. Οι χρυσές εποχές του κινηματογράφου. «Τότε πήγαινες με κοστούμι στο σινεμά. Οι γυναίκες φορούσαν καταπληκτικά φορέματα. Υπήρχε διάλειμμα, έπινες ένα ποτάκι και συζητούσες την ταινία. Αυτά τώρα χάθηκαν».



Η φήμη του κ. Δημητρίου στην Αθήνα όμως παραμένει, τονίζει το ρεπορτάζ των New York Times. Και όχι άδικα λέει η δημοσιογράφος καθώς περιγράφει την μεθοδικότητα του.

«Αυτό το μήνα ο κ. Δημητρίου φτιάχνει έναν καμβά για την ταινία “Winter's Tale” στην οποία κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο η Jessica Brown από το Downtown Abbey. Για να φτιάξει αδιάβροχες μπογιές, βράζει κόλλα σε ένα αυτοσχέδιο μάτι και προσθέτει χρώματα σε σκόνη, κίτρινο chrome, κόκκινο, lapis μπλε, τιρκουάζ. Δουλεύει αθόρυβα και μεθοδικά σκαρφαλώνοντας σε μια σκάλα και σκύβοντας προς το πάτωμα. Όταν το έργο είναι έτοιμο το πήγαινε με το αμάξι στο Αθήναιον μαζί με τον γαμπρό του. Ένας άνδρας έρχεται την ώρα που το κρεμάει και του λέει ότι θαυμάζει τη δουλειά του. Αργότερα στο ατελιέ ο κος Δημητρίου αναστενάζει. «Μ' αρέσει που παίρνω κοπλιμέντα. Αλλά δεν μου αρέσει που η τέχνη μου χάνεται. Όσο μπορώ να ζωγραφίζω θα συνεχίσω. Όταν σταματήσω να αναπνέω τότε θα σταματήσω να ζωγραφίζω».