Η «Λάθος Πόλη»…

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Ήταν η πρώτη φορά που ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ερχόταν στην Χαλκίδα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ήταν πολύ αργά, περασμένα μεσάνυχτα όταν με την προτροπή του πατέρα του – ο τελευταίος νοσηλευόταν στο νοσοκομείο της πόλης- βγήκε για να πάρει αέρα και να ξεμουδιάσει από την πολυθρόνα που είχε γίνει για μέρες το δεύτερο σπίτι του. 

Κατέβηκε στη παραλία. Σουλάτσο. Ένιωσε καλύτερα. Απελευθερωμένος από την κλεισούρα του θαλάμου. Του ήρθε επιτακτικά μια επιθυμία και του καρφώθηκε στο μυαλό. Μετά από μέρες ήθελε να πιει ένα ποτό.

Στο δρόμο ρώτησε μια παρέα αγοριών αν ξέρουν κανένα ροκ μπαρ ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Εκείνοι γέλασαν. Και πριν γυρίσουν να φύγουν του πέταξαν την φοβερή ατάκα: «Σε λάθος πόλη, είσαι ρε φίλε».

«Σε λάθος πόλη». Τελεία και παύλα (για εκείνη τη στιγμή). Έλα, όμως, που η ζωή τα έφερε διαφορετικά. 

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σε αυτήν την «λάθος πόλη» - ή καλύτερα, στα περίχωρα της- έμεινε για 10 και πλέον χρόνια, δημιουργώντας μια σειρά από αστικούς μύθους για την παρουσία και τις δραστηριότητες του.

Μάλιστα, πριν ακόμη αποφασίσει να γίνει Χαλκιδαίος ή Αρτακιανός ( το ψαροχώρι της Αρτάκης - η Νέα Αρτάκη για την ακρίβεια του πράγματος- είναι πλέον ένα προάστιο της Χαλκίδας έγραψε και ένα τραγούδι. Το τελευταίο – όπως ήδη έχετε καταλάβει- τιτλοφορείται «Λάθος Πόλη». Υπάρχει στα χαρτιά του Ιωαννίδη και δεν μελοποιήθηκε ποτέ. Ούτε καν ακούστηκε ποτέ σε παρέα!

Το βράδυ της Τετάρτης 13/12/2017 ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έπαιξε στην Οδό Ονείρων. Μόνος του, με τις κιθάρες και το λαούτο. Και όπου χρειάστηκε – στα τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του με την ντοπολαλιά- μόνο με τη φωνή του. 

Ο Ιωαννίδης επέστρεψε – όπως το κάνει πάντα- σε ένα οικείο χώρο. Η μουσική σκηνή Οδός Ονείρων (με 10 χρόνια σταθερής παρουσίας και αδιάκοπης λειτουργίας) ανήκει στον φίλο του Σωτήρη Γκίκα και εκείνος έχει βάλει το χεράκι για να φτιαχτεί. Άλλωστε, με δική του προτροπή σε μια εκδρομή των 2 τους στην ορεινή Αρκαδία έγινε η μουσική σκηνή της Χαλκίδας. «Αντε φτιάξε την εσύ και εγώ θα είμαι πίσω από την μπάρα να βάζω ποτά», είπε ο Αλκίνοος στο Σωτήρη. Την Τετάρτη τραγούδησε για τα γενέθλια της. Και όχι μόνο…



Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι πια ένας ώριμος μουσικός. Πλησιάζει τα 50 χρόνια. Και αυτό δεν είναι απλώς ένα θέμα ηλικίας αλλά αποτέλεσμα διανοητικής άσκησης. Ο ίδιος δεν έχει σύνορα στη μουσική του – τα παραδοσιακά της κυπριακής ντοπολαλιάς δένουν με τον Νίκο Παπάζογλου αλλά και τον Τζίμη Πανούση της εποχής των Μουσικών Ταξιαρχιών δίνοντας την πάσα τους στο Χατζιδάκι και τον λόγο του Γκάτσου. 

Επιπλέον, ο Ιωαννίδης έχει τραγούδια δικά του και τα υποστηρίζει με ένα ιδιαίτερο (σπαρακτικό) τρόπο που φέρνει στο νου τον ποιητή Σαββόπουλο της πρώτης νιότης του – τα χρόνια της «σύντομης δεκαετίας» του ΄60. Για παράδειγμα, το τραγούδι του «Πατρίδα» φαίνεται να συνομιλεί δίχως περιττούς διαμεσολαβητές με το «Βιετνάμ γιέ-γιέ» και το «Παράγκα». 

Συμπέρασμα, προτιμώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη μόνο στη σκηνή. Με τις κιθάρες και το λαούτο του. Ακούω ευχάριστα πλέον και τα πρώτα του τραγούδια ανάμεσα στο ΄93 & το ΄95 – του Ζούδιαρη για παράδειγμα ( «Βόσπορος», «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι», «Ζήνωνος») αναμένοντας όμως να ακούσω πάντα το «Η προσευχή του μάγκα» (Θεέ μου μεγαλοδύναμε) , το «Τ'αη Γιωρκού» αλλά και a capella το «Η λυγερή κι ο χάρος».

Στο site του βρήκα ένα εκτενές βιογραφικό του: « Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1969. Ο πατέρας του Άντης είναι ζωγράφος. Η μητέρα του Μαριλένα σπούδασε θέατρο και εργάστηκε σαν παραγωγός και εκφωνήτρια στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Ο αδερφός του Λίνος είναι ποιητής. Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Ευρωπαϊκό Ωδείο Λευκωσίας. Όντας κακός στο ποδόσφαιρο, πέρασε τα παιδικά του χρόνια ακούγοντας ή παίζοντας μουσική και παρακολουθώντας τη ζωγραφική του πατέρα του και τη φύση της Κύπρου. Το 1989 πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Σαν ηθοποιός, ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (1993, 1996 και 2013). Μεταξύ 1990 και 1993, παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε στην τηλεόραση και έπαιξε στον κινηματογράφο.

Εμφανίστηκε στη δισκογραφία σαν τραγουδιστής το 1993, ενώ από το 1997 υπογράφει ο ίδιος τους στίχους, τη μουσική και την ενορχήστρωση των δίσκων του. Στη διάρκεια της πορείας του έχει κυκλοφορήσει αρκετούς προσωπικούς δίσκους και ζωντανές ηχογραφήσεις, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλούς δίσκους συναδέλφων του, ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων δημιουργών ή γράφοντας στίχους και μουσική για άλλους ερμηνευτές. Εκτός από τραγούδια, γράφει χορωδιακή και ορχηστρική μουσική. Είναι επηρεασμένος από τους Έλληνες συνθέτες των τελευταίων δεκαετιών, την παραδοσιακή μουσική της Κύπρου, τη βυζαντινή και την κλασική.



Το 2005 παρακολούθησε μαθήματα σύνθεσης στο Κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης, με καθηγητή τον Μπορίς Τίσιενκο. Παράλληλα έκανε μαθήματα ενορχήστρωσης με τον Αρκάντι Αγκαμπάμπωφ και πολυφωνίας με τον Ανατόλι Μίλκα. Με εξαίρεση αυτές τις σύντομες σπουδές θεωρεί τον εαυτό του αυτοδίδακτο.

Το Νοέμβριο του 2009, η Ακαδημαϊκή Συμφωνική Ορχήστρα της Αγίας Πετρούπολης και η χορωδία Lege Artis, παρουσίασαν στην Αγία Πετρούπολη συναυλία με έργα του για ορχήστρα και χορωδία. Η συναυλία έγινε στο Θέατρο Glazunov του Κονσερβατορίου Ρίμσκι-Κόρσακοβ και ήταν αφιερωμένη στον Μπορίς Τίσιενκο. Τον Απρίλιο του 2010, η μουσική του παρουσιάστηκε στην Kammermuzikzaal της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, από την Kamerata Europaea και τη χορωδία Ernst Senff Chor. Το ίδιο πρόγραμμα, παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Οκτώβριο του 2010, με τη Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου και τη χορωδία Lege Artis. Τον Μάιο του 2011, άνοιξε με τα έργα του το Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής «Λευκές Νύχτες», στο Πετροζαβόντσκ της Ρωσίας, με τη Συμφωνική Ορχήστρα των Καρελίων Ορών. Τον Σεπτέμβριο του 2012, η Συμφωνική Ορχήστρα του Ερμιτάζ παρουσίασε έργο του στην Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, ενώ τον Οκτώβριο του 2013 η Thuringer Symphoniker παρουσίασε μουσική του στο Saalfeld και στο Rudolstadt της Γερμανίας.

Έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με διαφορετικά μουσικά σύνολα, όπως η Κρατική Ορχήστρα Κύπρου, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, η Καμεράτα Φίλων της Μουσικής, η Συμφωνική Ορχήστρα της Εθνικής Ραδιοφωνίας της Ελλάδας, η Συμφωνική Ορχήστρα της Εθνικής Ραδιοφωνίας της Βουλγαρίας, το Charles Lloyd New Quartet, το Absolute Ensemble της Νέας Υόρκης, το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, η Παλλίντονος Αρμονία του Γιάννη Μαρκόπουλου, η Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, καθώς και με όλους σχεδόν τους Έλληνες και Κύπριους συνθέτες, μουσικούς και ερμηνευτές που θαυμάζει. Από το 2000, τραγουδά και παίζει μπαρόκ φλάουτα και κρουστά στο συγκρότημα ΦΜΣ (Φίλοι Μίλτου Σαχτούρη) του Μιχάλη Σιγανίδη.



Στις προσωπικές του εμφανίσεις αλλά και δισκογραφικά, η συνεργασία του με σημαντικούς μουσικούς και τεχνικούς είναι μόνιμη τα τελευταία 20 χρόνια. Εμφανίζεται σε μεγάλα, ανοιχτά θέατρα, αλλά και σε μικρές σκηνές, μαζί τους ή μόνος. Οι συναυλίες και τα τραγούδια του κινούται από το mainstream στην avant-garde και από το συμβατικό στο ιδιαίτερο, αναζητώντας έναν χαρακτήρα ανεξάρτητο από το ύφος.

Στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει περίπου 100 προσωπικές συναυλίες: Νέα Υόρκη (Madison Square Garden, Metropolitan Museum, Lincoln Center, SummerStage Festival at the Central Park, The Skirball Center, NYU, Tribeca Performing Arts Center, Kaufman Center), Ουάσιγκτον (Jack Morton Auditorium), Σικάγο, Ιντιάνα, Βιρτζίνια, Κονέκτικατ, Καναδάς (Toronto Opera House, Concordia University), δεκάδες φορές στη Γερμανία (Berlin Philharmonie, Carl Orff Saal, Quasimodo Jazz Club), Μεγάλη Βρεττανία (Queen Elizabeth Hall, Union Chapel), Birminham, Manchester, Brighton, Newcastle (The Sage Gateshead), Glasgow (Oran Mor, Fruitmarket, Hydro), Γαλλία (Unesco, Maison des Cultures du Monde, Basilique Cathedrale de Saint-Denis), Ρωσία (Glazunov Hall, Petrozavodsk Symphony Hall), Γεωργία (Tbilisi Opera, Batumi Opera), Βέλγιο (Palais des Beaux Arts), Ισπανία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Λουξεμβούργο, Αυστραλία, Αργεντινή και Αίγυπτο (Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, Όπερα του Καΐρου, Όπερα της Αλεξάνδρειας). Επίσης, έχει λάβει μέρος σε αρκετά φεστιβάλ παγκόσμιας μουσικής στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.

Για το θέατρο, έγραψε μουσική για τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (Το δώρο της Παπλωματούς, 2009, Βάκχες, 2011), για το RAMT Theatre της Μόσχας (2013), καθώς και για ανεξάρτητες παραγωγές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχει δώσει περισσότερες από 1,700 συναυλίες. Δεν έχει παίξει ποτέ σε κομματικές διοργανώσεις.

Αγαπά το ποδήλατο, τη Ρωσία και τα Κύθηρα. Έχει ζήσει σε διαφορετικά χωριά και πόλεις της Ελλάδας. Αν δεν είχε ασχοληθεί με τη μουσική θα γινόταν αρχαιολόγος, σκηνοθέτης κινηματογράφου ή μελισσοκόμος. Διαβάζει ιστορία και ξένη λογοτεχνία. Ακούει επιλεκτικά μουσική, ανεξαρτήτως είδους.

Με τη σύντροφό του έχουν τρία παιδιά».