Ένας βρακοφόρος στην Κίσσαμο

Ο Χάρης Κουμής γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης – τον Ιούλιο του 1985- και ζει στο Καστέλι της Κίσσαμου, μια κωμόπολη στη δυτική άκρη της περιφερειακής ενότητας Χανίων. Από μικρός -ούτε 5 χρόνων- ήταν στα μέσα και στα έξω της Σχολής Χορού που ίδρυσε ο πατέρας του, ο Ιωάννης Κουμής. Έτσι, δεν άργησε να γίνει μέλος του χορευτικού συγκροτήματος εκπροσωπούσε τη σχολή στις διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το 2007 σεβόμενος την κρητική παράδοση και προσδοκώντας να μεταφέρει την αγάπη του για την κρητική μουσική και τους κρητικούς χορούς ανέλαβε τη διεύθυνση της σχολής «Όμιλος Βρακοφόρων Κισάμου Χάρη Κουμή»   

Η ιστορία με τους παραδοσιακούς χορούς ξεκίνησε πριν από 33 ολόκληρα χρόνια, όταν ο πατέρας του, ο Ιωάννης Κουμής, με ένα ραδιοφωνάκι της εποχής στο χέρι, μα κυρίως με πολύ μεράκι και πολλή αγάπη για την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου του, πήγαινε από χωριό σε χωριό, ώστε να διδάξει τα παιδιά τους κρητικούς χορούς, καθώς η μετακίνηση δεν ήταν ακόμη τότε για όλους εύκολη υπόθεση… Τότε ήταν που ίδρυσε και την πρώτη σχολή παραδοσιακών χορών στην Κίσσαμο, στο Καστέλι. 

Τα τελευταία χρόνια ο Χάρης -επικεφαλής πια της σχολής- έχει καταφέρει να διοργανώνει κάθε καλοκαίρι, στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Αυγούστου, ένα φεστιβάλ όπου συναντώνται και αλληλεπιδρούν διαφορετικοί πολιτισμοί μέσω των παραδοσιακών τους χορών και μελωδιών (ήδη τους έχουν τιμήσει με την παρουσία τους χορευτικά συγκροτήματα της Βραζιλίας, της Λευκορωσίας, της Τσεχίας κ.α. ).



Πόσο περήφανος είσαι για αυτό που κάνεις;

Πόσο περήφανος νιώθω; Σίγουρα για να κάνεις μια δουλειά πρέπει να σου αρέσει για να την κάνεις καλά... 

Δεν σου δίνουν όμως όλες οι δουλειές την ευκαιρία να αισθανθείς περήφανος. Η δικιά μου δουλειά με κάνει περήφανο γιατί μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις μου σε νέες γενιές και ταυτόχρονα διατηρώ και συνεχίζω την παράδοση του κρητικού χορού χωρίς να τον μεταλλάσσω όσο μπορώ και να την κρατάω ατόφια. 

Περίγραψε μας την πρώτη φορά που χόρεψες;
Η πρώτη μου φορά που χόρεψα ήταν σε ηλικία 10 χρόνων με το μικρό συγκρότημα του πατέρα μου. Όσο καλός χορευτής και να είσαι πάντα όταν βγαίνεις στην σκηνή έχεις άγχος τα πρώτα λεπτά και μετά από είκοσι χρόνια ακόμα και τώρα πάντα τα πρώτα λεπτά αισθάνεσαι άγχος όσοι εμπειρία και να έχεις και μετά από κάποια λεπτά ο κόσμος είναι αυτός που σε κάνει να λυθείς και είσαι άνετος. 

Ποσό δύσκολο είναι για εσένα να συνεχίσεις μια παράδοση της σχολής;
Οι δυσκολίες δεν είναι πολλές, αρκεί να έχεις όραμα και στόχο. Αρκεί να αγαπάς αυτό που κάνεις και να θες να το κρατήσεις ατόφιο και καθαρό. Σίγουρα οι εποχές αλλάζουν, ο κόσμος θέλει να βλέπει εντυπωσιακά πράγματα στους χορούς και αυτό μας έχει παρασύρει στο να χάσουμε λίγο το δρόμο μας, κύριος προσπαθώ να θυμάμαι αυτά τα πράγματα που μου έμαθε ο πατέρας μου να χορεύουμε παραδοσιακά και να μην βάζω τους χορευτές μου σε καλούπια να βγάζουν αυτό που αισθάνονται.



Τι θα έλεγες σε κάποιον που πιθανότατα να μην είναι από την Κρήτη και θα ήθελε να μάθει να χορεύει κρητικούς χορούς; 
Ο χορός είναι έκφραση και γενικά σε χαλαρώνει ψυχικά και σωματικά, όλοι οι χοροί. Ο κρητικός χορός σου μεταδίδει όμως και άλλα πράγματα. Όταν μάθεις να χορεύεις κρητικά αισθάνεσαι και την κουλτούρα τη Κρήτης μέσα από αυτό. Ο κάθε χορός σου μεταδίδει κάτι διαφορετικό αναλόγως τι χορό θα κάνεις - από τον πεντοζάλη που σου δείχνει την δύναμη και την πολεμική ορμή μέχρι την σούστα που σου μεταδίδει τον ερωτισμό της παλιάς κουλτούρας.

Ο αγαπημένος σου χορός και γιατί;
Ο αγαπημένος μου χορός θα έλεγα είναι ο πεντοζάλης. Ο συρτός μπορεί να είναι ο βασικός μας χορός, ένας χορός που σου βγάζει πολύ συναίσθημα και σου μεταδίδει πράγματα για την προσωπικότητα σου όταν τον χορεύεις αλλά η αίσθηση της μουσικής όταν ξεκινάει τον γρήγορο πεντοζάλη, η αδρεναλίνη που σου δημιουργεί δεν συγκρίνετε με κανένα χορό. 

Τι είναι για εσένα η Κίσσαμος;
Η Κίσσαμος είναι για μένα η πόλη που μεγάλωσα. Αν την επισκεφτείς δεν γίνεται να μην την αγαπήσεις... Η αγάπη μου με έχει κάνει να ασχοληθώ και με τα κοινά για την διαμόρφωση της πόλης μου.

Και για το τέλος θέλω να μας πεις μια μαντινάδα;
Της Κρήτης η παράδοση μια μαρμαρένια κρήνη και χρέος κάθε Κρητικού νερό από κεί να πίνει...