Νο dig no ride

Ξεκίνησα να επισκεφτώ το Backyard, έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για άλματα με ποδήλατα, περιμένοντας να καταγράψω πιτσιρικάδες να κάνουν φιγούρες με τα ποδήλατά τους στην πίσω αυλή του σπιτιού τους. Στην πορεία είδα πώς είναι να παλεύεις, να δημιουργείς, να αντιστέκεσαι, να γουστάρεις, να είσαι ταλαντούχος αθλητής, μαθητής, δάσκαλος, “proud father” και να βρίσκεις λύσεις σε μια χώρα που περιθωριοποιεί ό,τι δεν καταλαβαίνει και γνωρίζει.

Δώσαμε ραντεβού με τον Άλεξ στον σταθμό του Προαστιακού στην Παλλήνη. Προορισμός μας η οδός Δωδώνης στον αριθμό 12, όπου θα επισκεπτόμασταν το Backyard, την αυλή του σπιτιού του Κωνσταντίνου, όπου με τη βοήθεια των φίλων και συναθλητών του έφτιαξε μια πίστα για άλματα με ποδήλατα - ή καλύτερα στη γλώσσα των παιδιών: “Μountain/BMX Βike Dirt Jump”.

H λευκή πόρτα στο πίσω μέρος της αυλής άνοιξε και εμφανίστηκε ο Κωνσταντίνος, ένας νεαρός γύρω στα 30. Μας χαιρέτησε και μας είπε να περάσουμε και να κλείσουμε την πόρτα. Όντως βρεθήκαμε σε μία αυλή, στην πίσω αυλή, για την ακρίβεια, του σπιτιού του οικοδεσπότη μας. Αλλά το Backyard δεν είναι σαν τις άλλες αυλές. Είναι μία κανονική πίστα για άλματα με ποδήλατα, επιμελώς μελετημένη, διαβαθμισμένη, με αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, ακόμα και με έναν ξύλινο πύργο, το tower, για να παίρνουν φόρα τα ποδήλατα και να κάνουν τα εντυπωσιακά τους άλματα.



Ο Κωνσταντίνος, ο Άλεξ και ο Δημήτρης ξεκίνησαν προθέρμανση. Πριν από όλα όμως έβαλαν μουσική. Δυνατά. Και μετά άρχισαν την προπόνηση στον ειδικό χώρο. Σταδιακά τα άλματα μεγάλωσαν και τελικά ο Κωνσταντίνος, ο Άλεξ και ο Δημήτρης άρχισαν να «πετάνε». Σε λίγο έφτασε και ένας ακόμα. Ο άλλος Κωνσταντίνος της παρέας, ο μικρός. Ετών δεκατεσσάρων.

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαμε τα άλματα των παιδιών και στα διαλείμματα πιάναμε την κουβέντα με τον Κωνσταντίνο. Ο 37χρονος πολιτικός μηχανικός δραστηριοποιείται στον χώρο των τουριστικών καταλυμάτων, με ξενοδοχειακή μονάδα στην Μύκονο. Τους μήνες που είναι στην Αθήνα ασχολείται με την μεγάλη του αγάπη: το “Μountain/BMX Βike Dirt Jump”. Ένα άθλημα που σε όλο τον κόσμο ανθεί, στην Ελλάδα όμως βρίσκεται στα σπάργανα. Ή πιο σωστά δεν υπάρχει οργανωμένα και ό,τι καλό προκύπτει προέρχεται από την ιδιωτική πρωτοβουλία και το μεράκι των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό. Όπως ο Κωνσταντίνος, ο Άλεξ, ο Δημήτρης και ο Κωνσταντίνος ο μικρός, τέσσερα παιδιά από τα αρκετά που ασχολούνται με αυτό που αγαπάνε, που το παλεύουν μόνα τους και χτίζουν το αύριο μέρα με τη μέρα. Ή μάλλον στην περίπτωσή τους «σκάβουν για το αύριο» αφού όπως λένε, το μότο του αθλήματος είναι “Νο dig no ride”, δηλαδή πρέπει να σκάψεις, να δημιουργήσεις μόνος σου την πίστα που θα σου επιτρέψει να κάνεις τα άλματά σου. Ιδιωτική πρωτοβουλία λοιπόν, τρόπος ζωής, απάντηση στα στοπ της καθημερινότητας, ίσως και λίγο από όλα. Σίγουρα όμως τσαγανό και θέληση απέναντι σε ό,τι δεν μας βοηθά, μας βάζει φραγμούς και όρια.



Πέντε γενιές αθλητών έχουν μεγαλώσει στην πίστα, στην πίσω αυλή του σπιτιού του Κωνσταντίνου. Ενός αρχιτέκτονα-ξενοδόχου-αθλητή-προπονητή και προπάντων περήφανου μέντορα για τα παιδιά που περνάνε από την πίστα και βγάζουν το ταλέντο τους. Ένα ταλέντο που με πολλή δουλειά και πόνο (στην κυριολεξία) αναπτύσσεται και λάμπει, για την ώρα όχι στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων ή περιοδικών, αλλά στα μάτια των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό.

Ο Κωνσταντίνος λέει τα καλύτερα για τους αθλητές του. Τους αγαπά και νιώθει περήφανος γι αυτούς (proud father) και αυτή η περηφάνια γίνεται ακόμα μεγαλύτερη επειδή ό,τι κάνουν το κάνουν μόνοι τους. Όλοι μαζί, μια παρέα που την ενώνει η κοινή αγάπη για το ποδήλατο, αλλά που δεν έχει τη βοήθεια κανενός.



«Καλύτερα που ήλθατε σήμερα, καθημερινή, γιατί η πίστα γεμίζει το ΣΚ από κόσμο και δεν θα μπορούσατε να δείτε τα άλματά μας», καταλήγει ο Κωνσταντίνος. Ίσως τελικά η μικρή πίστα στην πίσω αυλή του σπιτιού στην Παλλήνη να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που δείχνει.