Τι μαγειρεύει ο Ανδρέας;

Η πρόσκληση ήταν για Τρίτη, αργά το απόγευμα. Στο σπίτι του. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και μια μυρωδιά από φρεσκομαγειρεμένο φαγητό μου έσπασε τη μύτη. Αυτή βέβαια ήταν και η προϋπόθεση για να συζητήσουμε. Να βρει χρόνο να μαγειρέψει. Το σπίτι τακτοποιημένο, αλλά παντού πάκοι χαρτιών και φάκελοι, με κάτι παράξενα νομικά ακαταλαβίστικα κείμενα. Μαζί και άλλοι δυο φίλοι του.

«Προσπαθώ να βρίσκω χρόνο καθημερινά για να δουλεύω πάνω στο επάγγελμά μου. Τη δικηγορία. Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, κάποια στιγμή έρχεται και κάποια στιγμή φεύγει», μου λέει ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, ο 36χρονος γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, σημειώνοντας πως «τελευταία, παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να προσλάβουμε νέους συνεργάτες στο δικηγορικό μας γραφείο, εξειδικευμένους πάνω στο ποινικό, το διοικητικό και τα ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας».

Δίπλα το βιβλίο «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας» του Κώστα Κωστή. «Είναι ένα εξαιρετικά διδακτικό βιβλίο, μια ανατρεπτική αφήγηση που περιγράφει με απλό και κατανοητό τρόπο τη διαδρομή της χώρας και εν πολλοίς πως φτάσαμε ως εδώ», μου λέει. 

Οι παρέες φτιάχνουν ιστορία

Η νέα αφήγηση της κρίσης απομακρύνει όλο και περισσότερο τους νέους από την πολιτική διαδικασία. Αναρωτιέμαι γιατί ένας νέος να ασχοληθεί με την πολιτική σήμερα. Αλλά και αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική, μπορεί να το κάνει όπως είναι δομημένα τα κόμματα σήμερα; Ο ίδιος αποκρίνεται: «Είναι αλήθεια πως η μεγάλη πλειοψηφία της γενιάς μου δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική έτσι όπως είναι σήμερα. Θα το πω όμως λίγο απλοϊκά, χωρίς ίχνος προσβολής. Το εύκολο είναι να είσαι απέξω και να κριτικάρεις. Το δύσκολο είναι να μπεις μέσα και να αλλάξεις τα πράγματα. Ό,τι και αν σηματοδοτεί αυτό το “μέσα”», λέει με νόημα, επισημαίνοντας πως η σύγκρουση είναι δυναμική και μάλλον μοιραία. «Το παλιό -και δεν εννοώ ηλικιακά-, αλλά το παλιό σε αντιλήψεις και λογικές που πασχίζει να μείνει γαντζωμένο σε καρέκλες και ξεπερασμένες νοοτροπίες, δεν αποδέχεται εύκολα το νέο. Σε αυτή τη σύγκρουση, όλοι όσοι έχουμε μια νέα λογική οφείλουμε να κερδίσουμε». 

Στο τραπέζι μια κονκάρδα από το «Μένουμε Ευρώπη». «Ηταν μια καθαρά κινηματική διαδικασία και ο κόσμος ερχόταν αυθόρμητα. Ούτε το 10% δεν ήταν από τα κόμματα», μου λέει, συμπληρώνοντας πως «είναι πολύ σημαντικό ότι κατέβηκε κόσμος που δεν είχε πάει ποτέ του σε διαδήλωση. Δημιουργήθηκε μια σημαντική παρακαταθήκη, η οποία έχει ανάγκη κάτι σύγχρονο να την εμπνεύσει».

Μια και αναφέρθηκε στο «νέο», θυμήθηκα πως είχε καταθέσει μια πλατφόρμα προτάσεων για τη ανάδειξη της νέας και νεανικής επιχειρηματικότητας. Αναρωτιέμαι πως βλέπει σε αυτή τη συγκυρία την ιστορία των startups στην Ελλάδα. «Ουσιαστικά έγινε ένα μεγάλο “baby boom” στην Ελλάδα και εμφανίστηκε μία σημαντική startup σκηνή που έδωσε διέξοδο σε πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους. Κυρίως όμως καλλιέργησε την κουλτούρα του να πιστεύεις, να επενδύεις και να μη φοβάσαι να συναγωνιστείς με τις ιδέες σου σε διεθνές επίπεδο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δυστυχώς το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να αντιληφθεί τις ανάγκες αυτών των εταιρειών και δεν τους δημιούργησε το κατάλληλο περιβάλλον για να ανθίσουν», τονίζει ο Ανδρέας.

Τον διακόπτω θέτοντας το ερώτημα εάν μπορούν τέτοιου είδους επιχειρήσεις να δώσουν διέξοδο στην ελληνική οικονομία. «Προφανώς», απαντά, «δεν είναι λίγες εκείνες που τα κατάφεραν και σήμερα επεκτείνονται σε χώρες του εξωτερικού. Ιδιαίτερα, εάν εκμεταλλευτούμε τις εξαιρετικές ιστορίες που φτιάχνουν οι παρέες φοιτητών στα Πανεπιστήμια. Γι’ αυτό πρέπει οι σχολές να απεγκλωβιστούν πλήρως από το κράτος, να έχουν 100% αυτοτέλεια και να αντλούν πόρους από την αγορά».


Το φαγητό

Γυρίζουμε στο κυρίως μενού για να μάθουμε τι είναι αυτό που μας μαγείρεψε. «Μαγείρεψα καλαμάρι γεμιστό, το οποίο αφού το καθάρισα έβαλα μέσα ψιλοκομμένη ντομάτα, πιπεριά κόκκινη και πράσινη, κασέρι, γραβιέρα, φέτα και λίγο βούτυρο. Μετά το έβαλα στο φούρνο, τρίβοντας φρέσκια ντομάτα με λαχανικά. Συνταγή που έχω μάθει από τον πάτερα μου».


Αυτό το καλοκαίρι, η ρήση «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν γεγονότα» δεν έχει ισχύ. Τον ρωτάω λοιπόν, εκτός από το να μαγειρεύει, τι άλλο κάνει για να χαλαρώσει. «Μετά τη δουλειά, το βράδυ, θα προτιμήσω να κατέβω Μαβίλη. Συχνά πηγαίνω για φαγητό και ψάχνω και ήσυχες περιοχές εκτός Κέντρου για περπάτημα. Μαρίνα Φλοίσβου για παράδειγμα».

Ξέρω πως είναι μεγάλος και τακτικός θαμώνας των συναυλιών της Νατάσσας Μποφίλιου. «Είναι αλήθεια, και πήγα και φέτος στη μεγάλη συναυλία που έκανε στο θέατρο Βράχων. Θα σου πω όμως και κάτι άλλο. Πέρασα απρόσμενα ευχάριστα ακούγοντας live τον Διονύση Σχοινά. Και τα δύο αγαπημένα μου τραγούδια ήταν το “Καλοκαίρι” και το “Είμαι ακόμη παιδί”. Και όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο με εκφράζουν απόλυτα σε αυτή τη φάση της ζωής μου», τονίζει. «Αν και οι πολιτικές εξελίξεις μπορεί να μη το επιτρέψουν, θα προσπαθήσω να πάω στο χωριό μου. Στο καταφύγιό μου, στη Ρεντίνα, εκεί σύνορα Καρδίτσας-Ευρυτανίας, στη πλαγιά ενός βουνού, σε υψόμετρο 1.000μ». 

Λίγο πριν αποχωρήσω, τον ρωτάω πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε πέντε χρόνια από τώρα. «Θέλω να αφοσιωθώ στη δουλειά μου και να επενδύσω, μαζί με τους συνεργάτες μου, χρόνο στο δικηγορικό μου γραφείο. Θα γελάσεις, αλλά όνειρό μου -και ίσως το μεγάλο μου απωθημένο- είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να ασχοληθώ με μια ομάδα ποδοσφαίρου. Οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται».

Και αμετανόητος εργένης; «Αυτά είναι τυχερά, δεν προγραμματίζονται. Από τη στιγμή όμως που έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά μου... ναι, μάλλον φτάνει η ώρα να κάνω οικογένεια».