Τάσος Καραμήτσος

Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα έφυγε από τη δεκαετή κρίση που πέρασε με μεγάλες πληγές, αλλά το ξεπέρασε. Με σοβαρότατες απώλειες στο εγχώριο προϊόν της (περί το 25%-30%) που θυμίζουν σε μέγεθος το Κραχ του 1929 στις ΗΠΑ, ακόμα και την οικονομική καταστροφή κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ότι έφυγε από τη δίνη του κυκλώνα της κρίσης του 2010 είναι εμφανές τεχνικά, αφού δεν υπάρχουν μνημόνια, αλλά παρακολούθηση κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας από τους δανειστές, έπεσαν σε επίπεδο-ρεκόρ οι αποδόσεις των κρατικών τίτλων (ομόλογα, έντοκα γραμμάτια κ.λπ.) και η χώρα δανείζεται πια σαν μια κανονική χώρα της Ευρωζώνης.

Δεύτερον, στην περίοδο της κρίσης συνέβησαν τρομερές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό, αλλά το κέρδος είναι εμφανές. Κυβέρνησαν όλα τα κόμματα του φάσματος, ακόμα και ένα αρχικά ακροαριστερό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τυχάρπαστους ακροδεξιούς τσαρλατάνους (ΑΝ.ΕΛ.) και η χώρα -ακόμα και τότε- τη γλίτωσε.
Οχι μόνο... τη γλίτωσε, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, αλλά ο φιλόδοξος αριστερός ηγέτης Αλέξης Τσίπρας απεδείχθη πιο μνημονιακός, ευρωπαϊστής και φιλοαμερικανός απ’ όλους όσοι κυκλοφορούν στην πολιτική τα τελευταία 40 χρόνια. Ή όχι;

Επομένως, η άνοδος και η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε μεν τα αρνητικά, όπως το πρωτοφανές έλλειμμα εμπειρίας που κόστισε στη χώρα ένα τρίτο μνημόνιο ή τη σταλινική αντιμετώπιση όσων διαφωνούσαν μαζί του με παραδικαστικές και παρακρατικές μεθόδους, αλλά είχε και θετικά, όπως την πλήρη διάλυση του μύθου της «καλής Αριστεράς» που παράγει πλούτο (εκ της... λεφτομηχανής) για τους φτωχούς και τους αδικημένους. Αντιθέτως, όχι λεφτά δεν μοίρασε, αλλά επέβαλε και υλοποίησε σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας πιο αποτελεσματικά από οποιαδήποτε άλλη δεξιά η κεντροδεξιά κυβέρνηση.

Ετσι λοιπόν τώρα πια στην Ελλάδα έχουν κυβερνήσει και «λερώσει» τα χέρια τους όλοι, επομένως δεν υπάρχουν εκ προοιμίου πολιτικοί και κόμματα που έχουν το προνόμιο του ηθικού πλεονεκτήματος ή το μαγικό ραβδί. Προσγειωθήκαμε απότομα γενικώς τη δεκαετία που έφυγε.

Τρίτον, η νέα δεκαετία ξεκινάει με μια νέα, πολύ ισχυρή κυβέρνηση, για την ώρα χωρίς αστερίσκους ενδιάμεσων εκλογών (ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα βρεθεί έστω και με 151 και το γεγονός θα ξεχαστεί σε 15 ημέρες), και με πρωθυπουργό έναν μοντέρνο Ευρωπαίο πολιτικό.

Ο Μητσοτάκης γνωρίζει σε βάθος αρκετά από τα μεγάλα θέματα που θα κρίνουν την επιτυχία του ίδιου και της κυβέρνησής του. Γνωρίζει σε βάθος την οικονομία, την ενέργεια, τη σύγχρονη επιχειρηματικότητα, την κοινωνική ασφάλιση. Προσφάτως αποδεικνύει ότι ξέρει και το διπλωματικό σκάκι, τώρα που είμαστε σε ταραγμένα νερά στα εθνικά. Δείχνει αποφασιστικότητα στην επιβολή της τάξης στα καθημερινά και αναμένει αποτελέσματα από τους υπουργούς του στην Υγεία και την Παιδεία. Ο,τι... δεν ξέρει απλά κάθεται και το μελετάει επισταμένως μόνος του και έτσι -κατά τεκμήριο- το προσεγγίζει σωστά.

Φαίνεται να έχει λογική με κοινό νου και αίσθηση της πραγματικότητας και δεν δείχνει να έχει εμμονές ή να «ανοίγει βεντέτες» με όσους πολιτικούς, επιχειρηματίες ή άλλους παράγοντες που παίζουν ρόλο στη χώρα και τον πολέμησαν στο πρόσφατο παρελθόν. Μπορεί και να τα «στρογγυλεύει» ολίγον παραπάνω, αλλά θα δείξει. Δεν φαίνεται ο Κυριάκος να κάνει αβίαστα και αχρείαστα λάθη και όταν κάνει (π.χ. διοικήσεις νοσοκομείων και άλλες κακές επιλογές προσώπων) τα διορθώνει γρήγορα.
Ασφαλώς οι «καλύτερες μέρες» για τους Ελληνες και κυρίως για τους πολλούς, που είναι η -υπό την ευρεία έννοια του όρου- μεσαία τάξη δεν ήρθαν, ούτε έρχονται με «εντολή πρωθυπουργού», αφού ο πλούτος παράγεται (και διανέμεται) με νέες δουλειές, με καλές θέσεις εργασίας, με την πολυπόθητη ανάπτυξη. Τουλάχιστον, όμως, έχουμε κυβέρνηση που το ξέρει, αντιπολίτευση που... κάτι άρχισε να καταλαβαίνει (και θα έχει και πολύ χρόνο να το αφομοιώσει) και άρα, ναι, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καλή δεκαετία.