Τάσος Καραμήτσος

Το ψέμα γενικώς έχει κοντά ποδάρια.

Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν ήμουν και τόσο σίγουρος γι’ αυτή τη θεωρία (ότι όταν κυβερνήσουν θα μάθει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται), αλλά σήμερα φαίνεται ότι όντως οι πολίτες αντιμετωπίζουν πιο ώριμα ή έστω πιο δύσπιστα τις αερολογίες, τις πομφόλυγες και τις κωλοτούμπες όλων των κομμάτων βεβαίως και όχι μόνο της Αριστεράς.

Διακρίνουν επίσης πιο εύκολα και τα λάθη της κυβέρνησης και τα κρίνουν και αν αυτό δεν προκύπτει ιδιαίτερα στα δημοσκοπικά ποσοστά, εμφανίζεται στα ποιοτικά ευρήματα και θεωρώ ότι καταγράφονται και στον «σκληρό δίσκο» της κοινής γνώμης.

Ας επιχειρήσουμε να δούμε, για παράδειγμα, τα τελευταία ευρήματα των δημοσκοπήσεων όπου παρατηρείται μια σταθεροποίηση και... κάτι προς τα πάνω για τον ΣΥΡΙΖΑ, μια μάλλον απρόσμενη κάμψη για το ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυριολεκτικά διαμελιστεί, και μια μάλλον φυσιολογική κάμψη της κυβέρνησης μέσα σε μία εβδομάδα συναισθηματικά φορτισμένη λόγω του ετήσιου μνημοσύνου για τα Τέμπη.

Μια εξήγηση που μπορεί να δοθεί για το έστω και ελαφρύ rebound του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως από τους δημοσκόπους, είναι η αύξηση της έστω και οριακής συσπείρωσης των οπαδών του κόμματος λόγω αυτού καθαυτού του γεγονότος του Συνεδρίου - ένα σημαίνον γεγονός συσπειρώνει από μόνο του, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Εγώ θα πρόσθετα και μια «τσαντίλα» αρκετών φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που άκουσα να λένε «μα τι δουλειά έχει ο Τσίπρας να θέλει να τον ρίξει (τον Κασσελάκη), αφού μόλις πριν από λίγους μήνες εξελέγη» κ.λπ. Αν η ελαφρά ανάκαμψη θα έχει συνέχεια ή όχι, δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει, πάντως μοιάζει δύσκολο, αφού το προφίλ και τα λεγόμενα του Κασσελάκη δεν ταιριάζουν καθόλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ... με την καμία, που λένε, και άρα μπορεί να αλιεύσει ψήφους από όπου αλλού πλην της αυθεντικής συριζαίικης δεξαμενής. Αν αυτή η δεξαμενή φτάνει να αναπληρώσει εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, θα φανεί.

Πιο «ενδιαφέρουσα περίπτωση» είναι το ΠΑΣΟΚ και ειδικά ο Ανδρουλάκης, ο οποίος φυσιολογικά θα έπρεπε με την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τη φθορά της δεύτερης τετραετίας μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης μόνο να ανεβαίνει, μόνο πάνω να έχει και σε καμία περίπτωση κάτω. Το 32% του ΣΥΡΙΖΑ έγινε 17% και το 17% περίπου 14%, πώς γίνεται το ΠΑΣΟΚ να παλεύει στα ίδια με τις εθνικές εκλογές, δηλαδή 12%-14%; Εστω και το 41% της Ν.Δ. έγινε 35%, τι πήρε το «όμορο» ΠΑΣΟΚ;

Η εξήγηση είναι τόσο απλή όσο και καταφανής, το ΠΑΣΟΚ επισήμως αλλάζει θέσεις σε βασικά ζητήματα της νομοθετικής ατζέντας που θέτει η κυβέρνηση ή παίρνει εξαρχής λάθος στάση, στις απόψεις και τα επιχειρήματα που προβάλλονται επικρατούν το «ναι μεν αλλά», η θολούρα και εντέλει η άρνηση, το «όχι σε όλα», ενώ ο ίδιος ο αρχηγός του δεν είναι πουθενά. Και προς επίρρωση αυτών, προχθές ο κ. Ανδρουλάκης κατέφυγε στην «εύκολη λύση Τσίπρα», ότι για όλα φταίνε τα media. Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα...

Προφανώς νομίζει ο κ. Ανδρουλάκης ότι η κοινή γνώμη δεν έχει καταλάβει τι έχει συμβεί με τη συνεχή αλλαγή στάσης του στον νόμο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια ή θεωρεί ότι δεν καταλαβαίνει το... φιλοθέαμον κοινό, ενώ αντιθέτως ο κόσμος το ’χει τούμπανο. Το ίδιο έκανε το ΠΑΣΟΚ και με την επιστολική ψήφο που τα μπέρδεψε δίχως λόγο για έναν πολύ απλό και ξεκάθαρο νόμο, που δίνει το δικαίωμα σε όλους που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους να ψηφίσουν.

Μοιάζει ο κ. Ανδρουλάκης να μην καταλαβαίνει ότι ο λαϊκισμός και η «συριζολαγνεία» δεν ταιριάζουν στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και θεωρεί ότι οι αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που εγκαταλείπουν τον Κασσελάκη θα πάνε σε αυτόν, ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι όσοι θέλουν να φύγουν από τον «Τσιπρικό ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί να πάνε οπουδήποτε αλλού εκτός από ένα κόμμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Το ακούν και βγάζουν σπυριά οι Συριζαίοι, μόνο ο Ανδρουλάκης δεν το ξέρει. Κάθε νομοσχέδιο που περνάει ο Μητσοτάκης τρώει κι ένα μικρό (δεν απέμεινε και πολύ) κομμάτι κεντρώων ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ, είτε με τα μη κρατικά πανεπιστήμια, είτε με τα ομόφυλα ζευγάρια, είτε με τους Ποινικούς Κώδικες, είτε με την ψήφο των αποδήμων. Και ακόμα δεν τελείωσε, αν συνεχίσει έτσι, έχει κι άλλο η κατηφόρα.