Γιώργος Δ. Ανδρέου

Τι θέλησαν,  που απέβλεπαν,  τι περίμεναν εν  τέλει  οι πολίτες, ειδικά οι πέραν του 3%,  που επέλεξαν  ΣΥΡΙΖΑ στις  εκλογικές αναμετρήσεις του 2015; Ειδικά του Σεπτεμβρίου. Πίστεψαν άραγε, ως  ιδεολόγοι, ότι επιτέλους έφτασε η ώρα   του «αριστερού προοδευτικού εκσυγχρονισμού», του «ηθικού πλεονεκτήματος  της αριστεράς», η «ώρα του λαού», όπως διακήρυτταν     τότε  οι σήμερα κυβερνώντες; Είχαν κάποιοι, οι γεννημένοι γύρω στο 1950, στο μυαλό τους ότι ήρθε η ώρα της δικαίωσης της   αριστεράς της κατοχής και του εμφύλιου, για την οποία άκουγαν στα σπίτια τους μεγαλώνοντας; Ή  είδαν που πάει η δουλειά και εγκατέλειψαν το πλοίο που φαινόταν να  βουλιάζει ακυβέρνητο και , από ένστικτο, ανέβηκαν σε πλοίο με  νέο,  λαοπλάνο, καπετάνιο, που φαινόταν  ότι θα νικήσει; Αποφάσισαν δηλαδή συμφεροντολογικά  με το μυαλό στην  σχέση  με την   εξουσία και τα ωφελήματα που είχαν ήδη γευτεί.

Στο ερώτημα απαντάνε  οι δημοσκοπήσεις, τέσσερα  σχεδόν χρόνια μετά.  Ο Σύριζα, εν μέσω του  μπάχαλου που επικρατεί  απ’ άκρου σ’ άκρο, συγκρατεί ακόμα και σήμερα, δημοσκοπικά βέβαια, πάνω από το  20%  των ψηφοφόρων του. Θα περίμενε κανένας η πλειοψηφία να έχει αγανακτήσει  μετά  από    όσα μεσολάβησαν, τα αριστερά μνημόνια, τους Βαρουφάκηδες και  Κοτζιάδες και άλλους επηρμένους ξερόλες, Καμένους , Πολάκηδες, τα μυστικά κονδύλια, τους πρόσφυγες,  την  απροκάλυπτη  πρόσδεση στο αμερικάνικο άρμα, το Σκοπιανό, τη  φορολογία και τις   εισφορές, την  εξαφάνιση δηλαδή της μεσαίας τάξης, τις  συντάξεις,  τα ψέματα και τον άκρατο  λαϊκισμό ειδικά του τύπου  «έξοδος  από τα μνημόνια». Τις χειρότερες  δηλαδή  μορφές  του φαύλου  παλαιοκομματισμού. Μία μόνο εξήγηση  μπορεί να δοθεί.

Φαίνεται ότι σοβαρό  ποσοστό   των πολιτών που εξακολουθεί να στηρίζει σθεναρά, στους  οποίους είναι εξαιρετικά  αμφίβολο αν συμπεριλαμβάνονται   οι  μισοί από το 3-4% των ακραιφνών Συριζαίων του 2014, αυτό ακριβώς ήθελε και   επιδίωκε. Έτσι μεγάλωσαν,  τους ικανοποιεί και απολαμβάνουν τη θαλπωρή  της γλυκιάς   στενής σχέσης με την εξουσία.

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου τους. Αγνοώντας την κρίση  και τις οδυνηρές  συνέπειες για τη χώρα  βλέπουν  με ικανοποίηση να αναβιώνουν οι «παλιές  καλές»   παλαιοκομματικές πρακτικές, οι  διορισμοί στο δημόσιο, το ρουσφέτι, το χάϊδεμα των αυτιών,  που τους θυμίζουν  ένδοξες εποχές και παχιές αγελάδες. Βλέπουν την καταπολέμηση της ανεργίας με  νέα γενιά    συμβασιούχων, το κράτος να απλώνεται  για την δημιουργία θέσεων δημοσίων υπαλλήλων  και,  αντί να αγανακτούν, αγαλλιάζουν. Δεν τους αφήνει ι  να δουν καθαρά και να σκεφτούν τις συνέπειες,  το  ένστικτο του βολέματος και η  σχέση με την εξουσία.  Το κατάλαβαν αυτό από την πρώτη στιγμή οι δεολόγοι «αριστεροί εκσυγχρονιστές» που ηγούνται του κυβερνητικού σχήματος.

Κινούμενοι, ειδικά αυτοί, από  το ένστικτο της πολιτικής επικράτησης και της καρέκλας,  εγκατέλειψαν  ιδεολογίες, μεγαλοστομίες, εθνικές ανεξαρτησίες, ισονομίες, αριστερούς εκσυγχρονισμούς, ηθικά πλεονεκτήματα  και όλα τα  μπουρδοειδή που ξεφούρνιζαν και  επιστρέφουν ση φαυλότητα και τον παλαιοκομματισμό. Εξακολουθούν βέβαια να λένε το γνωστό παραμύθι της αριστεράς,  για κάποιους αφελείς ακόμα  και καλόπιστους,  να υπομονεύουν και να περιμένουν. Κατάλαβαν  ότι η πολιτική συναλλαγή από τη μια με τον συγκεκριμένο κόσμο και από την άλλη  με  τους  περιθωριακούς που ζητάνε και παίρνουν ανοχή της ασυδοσίας τους, είναι ο μόνος δρόμος  για  την  πολιτική  καθιέρωσή τους  ως το δεύτερο πόλο στον,   επιθυμητό τώρα αν και μέχρι πρόσφατα αναθεμάτιζαν, δικομματισμό.

Είδαν πως δεν γυρίζουν πίσω,  κυρίως  στο πρώην ΠΑΣΟΚ, οι παλαιοκομματικοί  ψηφοφόροι του που το εγκατέλειψαν ακολουθώντας το σαγηνευτικό τραγούδι τους, των Σειρήνων, γιατί εκεί κατάλαβαν το πρόβλημα  και  σταμάτησαν  να πουλάνε αυτά που θέλανε να ακούνε. (Στο λεγόμενο ΚΙΝΑΛ  παρέμειναν κάποιοι ορκισμένοι νοσταλγοί του ιδρυτή, η πλειοψηφία του λεγόμενου  εκσυγχρονιστικού μπλοκ, που απαγκιστρώθηκε  από το λαϊκισμό και επέλεξε τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης και κάποιοι που  παρέμειναν  εγωϊστικά,   γιατί αρνήθηκαν  να δεχθούν  τον υποβιβασμό τους και να στοιχηθούν «υπό» τον αρχηγό και τους πρωτοκλασάτους του στη νέα κυβερνώσα  κομματική ιεραρχία.

Ο Σύριζα, βλέπετε,  δεν δέχεται  παλαιούς πρωτοκλασάτους , για να μπορεί να  ρίχνει όλα τα κακώς κείμενα στο «παλιό»,  ενώ αυτοί είναι το «νέο».  Κάποιοι βέβαια, δευτεροκλασάτοι,  δεν είχαν πρόβλημα ακολούθησαν και βολεύτηκαν. Τραγέλαφος. Νοσταλγούν τον Ανδρέα οι «εκσυγχρονιστές»  που τον αμφισβήτησαν  και  τον αποκαθήλωσαν και  τον αποκηρύσσουν  οι φυσικοί του διάδοχοι, οι νέο - Συριζαίοι, που ακολουθούν  αρχηγό που  μιμείται  ακόμα και τον τρόπο που μιλούσε).
 
Φτάσαμε έτσι στο τέλος της 4ετίας της πρώτης φοράς και  είναι   ορατά πλέον τα σημάδια της σταδιακής αποκαθήλωσης του   αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας, που είχε αρχίσει να δρομολογείται. Κινδυνεύουν να πάνε χαμένα  το αίμα  και ο πόνος του κόσμου από την αντιμετώπιση της κρίσης. Επανέρχονται φαύλες παλαιοκομματικές  πρακτικές και παρεμβάσεις  του παρελθόντος, στη χειρότερη μορφή τους,  στη δημόσια διοίκηση,  την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη.

Αριστερός (Οπισθοδρομικός) Εκσυγχρονισμός.  Που όσο πλησιάζουν οι  εκλογές θα εντείνονται, για να ικανοποιηθούν και να ξεγελαστούν οι   εθισμένοι να τα περιμένουν όλα  από το κράτος «αριστεροί» πολίτες,  δήθεν δηλαδή, όπως και οι ηγέτες  τους. Κατασπατάληση των υπέρογκων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών σε ρουσφέτια,  διορισμούς, επιδόματα ελεημοσύνης, αδιάκριτα, σε δικαιούμενους  και   μη (φοροκλέφτες, δηλαδή  «ψευτοφτωχούς» στα χαρτιά), φαύλες πολιτικές με βαρύγδουπα ονόματα, όπως «αντίμετρα», «κοινωνικό μέρισμα»  κ.α.  

Δυστυχώς υπό τα όμματα της αστικής Ευρώπης, αν και τι τους νοιάζει αυτούς αφού παίρνουν αναντίρρητα ό,τι, όπως και όποτε το θέλουν; Κοντόφθαλμα βέβαια, όπως θα διαπιστώσουν, όταν χρειαστεί να   στηρίξουν πάλι μια  νέα κρίση, που νομοτελειακά θα επέλθει  δριμύτερη,  αν συνεχίσουμε έτσι.  Το κακό είναι πως αυτοί που πιστεύουν στον αστικό φιλελεύθερο εκσυγχρονισμό της χώρας και πρέπει   την κρίσιμη αυτή στιγμή να τον στηρίξουν αποφασιστικά, αν και πολλοί, συνεχίζουν  κατακερματισμένοι  χωρίς ενιαία  δυνατή και αποφασιστική φωνή, εγκλωβισμένοι σε πολιτικές προκαταλήψεις, ψεύτικες  αντιθέσεις και κολλήματα  εποχών που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς.        
 
Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος

ΜΟΤΟ: Επανέρχονται φαύλες παλαιοκομματικές  πρακτικές και παρεμβάσεις  του παρελθόντος, στη χειρότερη μορφή τους,  στη δημόσια διοίκηση,  την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη. Αριστερός (Οπισθοδρομικός) Εκσυγχρονισμός.