Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν περίμενα τόσο γρήγορα και τόσο ωμά και κυνικά ο ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει αντιδημοκρατικές εσωκομματικές πρακτικές, όπως αυτή που εφάρμοσε για να περιορίσει τις διαφωνίες, που εκφράζονται για ορισμένους υποψήφιους, με κορυφαίο παράδειγμα τον Οδυσσέα Βουδούρη.

Η υποψηφιότητα Βουδούρη είναι μία πολιτική επιλογή. Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε αυτή για να στείλει κάποια μηνύματα: Τη διάθεσή του για πολιτικές συμμαχίες και άνοιγμα σε μη αριστερούς ψηφοφόρους. Μπορεί η ηγεσία να έχει δίκιο, μπορεί και όχι. Οι συμμαχίες είναι αναγκαίο πράγμα για δημιουργήσεις ρεύμα πλειοψηφίας και στη συνέχεια να κυβερνήσεις. Όπως όμως αναγκαίο είναι να επιλέγεις προς τούτο τα κατάλληλα πρόσωπα. Αναγκαίο όμως και να στέλνεις σαφές πολιτικό στίγμα και όχι «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Μία συμμαχία να μην θολώνει αυτό που λες ως κυρίαρχο αίτημα.

Πώς ακριβώς θα λειτουργήσει η υποψηφιότητα Βουδούρη θα φανεί στην πράξη. Η ηγεσία είχε κάθε δικαίωμα να τον προτείνει, αφού έτσι πιστεύει. Όμως και οι διαφωνούντες είχαν κάθε δικαίωμα να εκφράσουν τη διαφωνία τους. Έτσι λειτουργεί – κανονικά - το δημοκρατικό παιχνίδι και μέσα και έξω από τα κόμματα.

Αμ δε! Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την πεπατημένη των αρχηγικών κομμάτων, τα οποία ειδικά όταν είναι στο δρόμο προς την εξουσία, γράφουν την εσωκομματική δημοκρατία στα παλιά τους τα παπούτσια.

Με τη δύναμη της γενικής πλειοψηφίας και με εκβιαστικό όπλο το επιχείρημα «μα, πάμε να κερδίσουμε τις εκλογές, ας μην τσακωνόμαστε», επιβάλλεται τελικά, χωρίς να ακολουθείται η δημοκρατικη διαδικασία και να αναγνωρίζεται το δικαίωμα έκφρασης, ό,τι θέλει η ηγεσία, ως να είναι η βούλησή της ευαγγέλιο.  

Η ηγεσία επέβαλε στη συγκεκριμένη συνεδρίαση της εξής διαδικασία. Έχουμε 13 προτάσεις για τις υποψηφιότητες στις αντίστοιχες 13 περιφέρειες. Δεν έχει σημασία που όλοι μας συμφωνούμε στις 11 από αυτές. Ή τις εγκρίνουμε ως πακέτο και τις 13 ή τις απορρίπτουμε όλες!!! Δηλαδή σύντροφε δεν έχεις το δικαίωμα να εκφράσεις τη διαφωνία σου με τον Βουδούρη ή όποιον άλλον πιστεύεις ότι είναι κακή επιλογή. Δεν έχει σημασία εάν πιστεύεις την ίδια ώρα ότι η Γεροβασίλη, ως πούμε, είναι άριστη επιλογή. Θέλεις Γεροβασίλη (στην Ήπειρο) ή Διώτη (στη Θεσσαλία); Ε, θα πάρεις αναγκαστικά και Βουδούρη στην Πελοπόννησο!     

Αλήθεια σε τι διαφέρει αυτή η διαδικασία από αυτή που επιβάλλει η κυβέρνηση στη Βουλή με τους μνημονιακούς νόμους; Όταν κάνει όλες τις διατάξεις ένα άρθρο και ζητά την ψήφο των βουλευτών εκβιαστικά, άσχετα από το εάν μέσα στο άρθρο μπαίνουν και κατάπτυστες διατάξεις και θετικές ρυθμίσεις;

Η γοητεία της εξουσίας είναι ισχυρή, αλλά και επικίνδυνη. Πολλοί θυσιάζουν υπέρμετρα πολλά για να την κατακτήσουν. Η αριστερά έχει δίκιο για δύο λόγους να γοητεύεται ακόμη περισσότερο: Η ευκαιρία που της δίδεται είναι ιστορική και δεν πρέπει να τη χάσει και επίσης είναι αναγκαίο να αποκτήσει η χώρα μία άλλη διακυβέρνηση.

Ωστόσο τίθενται δύο ζητήματα: Είναι ανάγκη και απαραίτητο να πουλήσει την ψυχή της για να την κατακτήσει;  

Και δεύτερον, εάν πουλήσει την ψυχή της τότε σε τι θα διαφέρει από τους άλλους;