Δημήτρης Παγαδάκης

Το κακό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως του λείπουν και οι δυο. Το χειρότερο, τα μέλη και στελέχη του δεν τις προβάρουν καν στον καθρέφτη τους.

Αρκούνται σε ένα παροξυσμό παρακοινοβουλευτικής καμπάνιας με οπερετικές καντάτες που αγγιζουν το καλαμπουρι. Επικεφαλής της ο ανασφαλής Αλέξης Τσίπρας που επιδίδεται αυτοπροσώπως σε τσάμπα γκροτέσκο παραστάσεις. Κοπιάρει τον ανένδοτο του Γεώργιου Παπανδρέου, συνεχίζει να μιμείται καρικατουρίστικα τον Ανδρέα Παπανδρέου, παριστάνει γραφικά τον Άρη Βελουχιώτη.

Τις προάλλες κιόλας σε κομματική εκδήλωση τον υποδέχτηκαν υπό τους ήχους του ρωσικού τραγουδιού «Κατιούσα». Μια μελωδία που πλαισίωσε του στίχους του ύμνου του ΕΑΜ- «που έχει πρόγραμμα λαοκρατία». Μετά από αυτό τον «αντάρτικο» ξεσηκωμό αναμένεται σε προσεχείς συγκεντρώσεις του να παιανίζεται θριαμβευτικά και η Κάρμινα Μπουράνα.

Καθώς ο ίδιος δηλώνει ότι εξάντλησε τα κοινοβουλευτικά μέσα, προσυπογράφει πλέον ιστορικό-πολιτικές λαθροχειρίες. Στόχος να συσπειρώσει υπέρ του ένα αντισυστημικό, αν όχι ψεκασμένο, νοσταλγικά παρωχημένο ακρωτήριο. Για χάρη αυτού του κοινού διοργανώνει ανά την Ελλάδα θεατρικά δρώμενα με επιθεωρησιακά νούμερα.

Στη σκηνή τους υποδύεται τον φαντασιακό αγέρωχο ήρωα που δίνει υστερικά ρωμαλέες μάχες Δήθεν αντιστασιακές, εμφυλιοπολεμικές, αντιχουντικές. Τι κι αν εν τέλει πρόκειται μόνο για καταχωνιασμένες στη συλλογική μνήμη οπισθοδρομικές αναμετρήσεις; Ο ίδιος φαίνεται να έλκεται από τη μανιέρα του ξοφλημένου πρωταγωνιστή που αγνοεί ότι η μοναδική γοητεία του παρελθόντος προέρχεται από τη φθαρμένη πατίνα του.

Από μια άποψη δικαίως τον κάλεσε στο σανίδι με ενθουσιασμό κονφερασιέ περιφερειακού αναψυκτηρίου η νεόκοπη εκπρόσωπος Τύπου Πόπη Τσαπανίδου. Τον παρακίνησε λέγοντας «Πρόεδρε, έλα, έλα με φόρα!». Και τον ενθάρρυνε λες και απευθυνόταν σε ένα καταπονημένο Τσακ Νόρις.

Στον επόμενο τόνο ενδέχεται να τον προϋπαντήσει με τη προτροπή «όρμα, έμπαινε, κάνε ντου, βουρ στο πατσά Πρόεδρε!». Με το ατακαδόρικο πνεύμα μιας Ανίτας Πάνια να ειρωνεύεται αόρατο τέτοια εμψύχωση φυσώντας μια αποκριάτικη βουβουζέλα στη κοσμοχαλασιά της κομματικής μάζωξης.

Είναι περιττός κάθε εμπαιγμός, χλευασμός ή σαρκασμός, από τη στιγμή που ο Σύριζα χρησιμοποιεί αυθαίρετα πλέον αντί του κομματικού του ονόματος τη λέξη Δημοκρατία. Και αφότου καταχρηστικά την οικειοποιείται –όπως οι Πάπες το αλάθητο- προβάλλει το δίλημμα: «Δημοκρατία-λέγε με Σύριζα- ή Νέα Δημοκρατία».

Υπό αυτή τη ταχυδακτυλουργική υπεξαίρεση αρματώθηκε με τσαμπουκά και ο Χρήστος Σπρίτζης. Ξεστόμισε με οίηση από τη Πεντέλη ότι «θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία- δηλαδή το Σύριζα - στη χώρα μας με το καλό ή με το άγριο» Και ράγισαν από το τρόμο τα μάρμαρα στα λατομεία του βουνού.

Η πλάκα είναι ότι αξιολογήθηκε ως σοβαρή η αγριάδα του. Όπως μετριούνται με περίσκεψη οι νταηλίδικες μπαρούφες που εκστομίζουν διάφοροι Πολάκηδες και Τζανακόπουλοι. Σύμφωνοι αυτός είναι ο μπρουτάλ τρόπος σκέψης τους και το φανφαρόνικο είδος της εκφοράς της.

Εν προκειμένω, όμως, πρόκειται για ένα απελπισμένο αδρανή θίασο ποικιλιών που χωρίς σενάριο , πλοκή, προοπτική σουξέ αμολάει οργισμένες μπαλαφάρες για να περάσει η ώρα ενός αποκοιμισμένου κοινού. Σιγά μη κινδυνέψει η Δημοκρατία από μπουλουκτσήδικες σαχλαμάρες και χοντροκοπιές.

Είπαμε, η τέχνη θέλει χάρισμα και η μαϊμουδιά φτιασίδι. Οι προειδοποιήσεις οι απειλές οι εκφοβισμοί απαιτούν ύφος. Κάτι από τη κοψιά, την εκφραστικότητα, την ερμηνευτική δεινότητα ενός Γιώργου Φούντα όταν λέει «Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι». Εδώ, αντίθετα, μιλάμε για ένα δυσοίωνα φοβικό χαβά που σπρώχνει τους υποτιθέμενα αριστερούς ριζοσπάστες εκφραστές του με φόρα στη κατηφόρα.