Δημήτρης Δανίκας

Είστε σίγουρος; Ναι. Πόσο σίγουρος; Κάπου 99%. Α τότε υπάρχει μια πιθανότητα να πέσει. Μάλλον δεν θα πέσει. Το «μάλλον» είναι που με «σκοτώνει».

Και τότε σκέφτεσαι εκείνη τη μέρα που επισκέφτηκες στο «στολίδι» των αθλητικών κέντρων. Τότε που μαζί με χιλιάδες άλλους ανυποψίαστους έβαλες πάνω από το κεφάλι σου αυτή την μνημειώδη, την πανάκριβη οροφή του Καλατράβα. Σκέψου δηλαδή να είχε πέσει και σκέψου μαζί με τόσους άλλους να είχες καταλήξει, αδιάβαστος στον άλλο κόσμο.

Και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι ως καχύποπτος Νεοέλλην που κανέναν δεν πιστεύεις και κυρίως, πάνω απ όλους, κανέναν αξιωματούχο καμιάς κυβερνήσεως. Σκέφτεσαι δηλαδή πως όλος αυτός ο καθησυχασμός, πως δηλαδή ναι μεν τα σίδερα χρειάζονται να συντηρηθούν, αλλά όχι και η οροφή να πέσει.

Και κάθεσαι και υπολογίζεις τα κίνητρα αυτού του «καθησυχασμού» εξ όλων των «πτερύγων». Τόσο των πολιτικών όσο και των επιστημόνων. Κι αν το λένε αυτό για να μην σκορπίσουν μαζικό πανικό; Κι αν τον λένε για να μην αδειάσουν όλα τα αθλητικά κέντρα; Κι αν το λένε για να μην αδειάσουν όλα τα γήπεδα; Κι αν το λένε για να μην εφορμήσουν μανάδες και πατεράδες και δια ροπάλου εμποδίσουν τα παιδιά τους να επισκεφτούν τα γήπεδα των ομάδων της αρεσκείας τους;

Κι αν αυτός ο πανικός συμπαρασύρει τα πάντα; Ακόμα και γήπεδα μπάσκετ και βόλει; Κι αν αδειάσουν όλα τα αθλητικά κέντρα; Και μετά λες από μέσα σου: εγώ να πάω σε γήπεδο και σε αθλητικό κέντρο, ανοικτό η κλειστό, ούτε μία στο δισεκατομμύριο. Φύλαγε τα ρούχα σου για να χεις τα μισά.

Και μετά, για μια ακόμα φορά, εθισμένος στην αχρηστία και την αδιαφορία των κυβερνήσεων και όλων των αρμόδιων υπεύθυνων-ανεύθυνων, κουνάς το κεφάλι σου με τον εθισμό πως πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Εδώ, λες, εξαφανίστηκε από προσώπου γης το εγχειρίδιο λειτουργίας και συντήρησης που άφησε πίσω του ο Καλατράβα. Φαντάσου ανικανότητα, αδιαφορία, ωχαδερφισμός και κυνισμός. Μωρέ ούτε το εγχειρίδιο. Βρε σεις ανεπρόκοποι και άχρηστοι το πετάξατε όπως ξεφορτώνεστε κάθε χαρτί και κάθε γραπτή οδηγία στα σκουπίδια; Μα τι ήταν; Κ…χαρτο ήταν;

Δηλαδή σκουπίδια οι χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Δηλαδή ζούμε εκ τύχης. Δηλαδή σκουπίδια τα 130 εκατομμύρια που κόστισε αυτό το έργο. Δηλαδή σκουπίδια οι φόροι που πληρώσαμε να γίνει αυτό το στολίδι. Δηλαδή αφού πρώτα κάνατε την φιγούρα σας με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αφού κάνατε την προπαγάνδα σας. Δηλαδή αφού πρώτα βγαίνατε σαν γύφτικα σκεπάρνια στα κανάλια για να εισπράξετε κι εσείς μερίδιο απ αυτή την δόξα του Καλατράβα. Και αφού κάνατε το κέφι σας, μετά το εγκαταλείψατε και «μας» εγκαταλείψατε στη μοίρα μας. Ο, τι είναι να γίνει θα γίνει. Σα να πηγαίνατε σε οίκο ανοχής και αφού πρώτα κάνατε ό, τι κάνατε, στη συνέχεια κλείνετε την πόρτα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Σκουπίδια ο Καλατράβα. Σκουπίδια το στολίδι. Σκουπίδια τα 130 εκατομμύρια. Σκουπίδια οι ζωές μας. Όλα αυτά σκουπίδια. Συμφωνώ. Με μια προσθήκη. Απαραίτητη. Αφού όλα αυτά σκουπίδια ε τότε σκουπίδια η κρατική μηχανή, σκουπίδια τα κόμματα που κυβέρνησαν, σκουπίδια οι αρμόδιοι υπουργοί και σκουπίδια όλοι οι πρόεδροι και όλα τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων που το στολίδι το εξευτέλισαν.

Στην Ελλάδα ζεις μια απέραντη χωματερή. Με βιτρίνα ευρωπαική και με περιεχόμενο υποσαχάριας Αφρικής. Και μαδώντας την μαργαρίτα να ρωτάς «θα πέσει η δεν θα πέσει;»