Δημήτρης Δανίκας

Για παράδειγμα εμείς, στο Σινεμά, με τον Γιώργο Λάνθιμο νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Τι να πουν οι πολίτες από Μεξικό, όταν τρεις σκηνοθέτες τους έχουν σαρώσει πέντε Οσκαρ, από ισάριθμες ταινίες πρόσφατης παραγωγής;

Ο λόγος λοιπόν για ένα υποδειγματικό, μοναδικό μοντέλο που ακούει στο όνομα Villarreal (Βιγιαρεάλ). Που προχθές το βράδυ μπροστά στα μάτια εκατοντάδων εκατομμυρίων θεατών της τηλεόρασης, κατάφερε στο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου να στείλει το τόπι δύο φορές στα δίχτυα της τρανής Λίβερπουλ. Με αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή να ισοφαρίσει το εις βάρος της αποτέλεσμα από την πρώτη αναμέτρηση στο γήπεδο της Λίβερπουλ

Αν και στο τέλος έχασε, η επίδοση της ομάδας ξεπερνάει ακόμα και την πιο σουρεαλιστική φαντασία κάθε φιλάθλου κάθε ομάδας. Αυτή η κίτρινη Βιγιαρρέαλ κατάφερε να σκαρφαλώσει στην τετράδα των πιο ισχυρών ομάδων της Ευρώπης. Να κάνει παρέα με την Λίβερπουλ, την Μάντσεστερ σίτι και την Ρεάλ

Επομένως μπορεί. Προσέξτε τα δεδομένα. Η ομάδα αυτή με το παρατσούκλι El Submario Amarillo (το κίτρινο υποβρύχιο) προέρχεται από την ομότιτλη πόλη με πληθυσμό μόλις πενήντα χιλιάδων κατοίκων. Οσο περίπου και η Λαμία. Κάτι λιγότερο

Το γήπεδό της, χάρμα οφθαλμών, μπορεί να φιλοξενήσει μόλις 25. 000 φιλάθλους. Ολοι οι κάτοικοι είναι με το μέρος της. Μάλιστα μία εξ αυτών, ηλικιωμένη κοντά στα ογδόντα, μόνιμη σε στασίδι και μάλιστα στο τέλος κάθε αγώνα δύο από τα εγγόνια της έρχονται να την μεταφέρουν στο σπίτι

Ουδείς εκ των παικτών ανήκει στην κατηγορία του star system. Δηλαδή όλοι οι παίκτες από το δεύτερο ράφι. Και ο προπονητής της ομάδας, ο θρυλικός και πανούργος Ουνάι Εμέρι (και όχι Εμερι) θεωρείται από τους καλύτερους των γηπέδων

Επομένως μπορεί να συμβεί και εν Ελλάδι. Οι δικαιολογίες και τα προσχήματα πίπτουν στον κάλαθο των αχρήστων. Οι επιδόσεις της Βιγιαρρεάλ η καλύτερη αποστομωτική απάντηση σε όλη αυτή την βολική αμπελοφιλοσοφία που καταλήγει στην επωδό «τι να κάνουμε η Ελλάδα είναι μικρή χώρα»

Αλλά για να συμβεί αυτό το θαύμα, πρέπει στο ελληνικό ποδόσφαιρο όλα ν αλλάξουν. Οι ακαδημίες να δουλέψουν. Η ανταγωνιστικότητα να εξαφανίσει την μιζέρια και την μετριότητα. Οι παίκτες να αφοσιωθούν αποκλειστικά στο αντικείμενό τους. Οι αγορές να γίνονται με κριτήρια αξιολογικά. Και όταν συμβούν όλα αυτά τότε κάθε τοπική κοινωνία θα σπεύσει να αγκαλιάσει την ομάδα της περιοχής τους

Με απλά λόγια όπως και σε όλα έτσι και στο ποδόσφαιρο. Για να υπάρξουν πιθανότητες δημιουργίας μιας ελληνικής Βιγιαρρεάλ, πρέπει η Σωρρακώσταινα να εκτιναχθεί προς τα εμπρός, να εγκαταλείψει τον ημι-τριτοκοσμικό της χαρακτήρα και να ακολούθησε την σύγχρονη ευρωπαική πορεία

Μπορεί; Όχι δεν μπορεί. Τι να γίνει παιδιά, η Ελλάδα είναι μικρή. Μονίμως εκεί εκεί στην Β εθνική!