Βασίλης Στεφανακίδης

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το τωρινό πακέτο μέτρων είναι μακράν το πιο επώδυνο και σκληρό και στην πράξη διαλύει στην κυριολεξία και τα τελευταία απομεινάρια κοινωνικής συνοχής.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά εμπεριέχουν ψήγματα δικαιοσύνης, καθώς οριζόντια και ισοπεδωτικά καταδικάζουν στην ανέχεια το πιο ευαίσθητο και ανήμπορο κομμάτι της κοινωνίας μας, τους συνταξιούχους. Ακόμα και το γεγονός ότι ανάμεσά τους υπάρχουν  αρκετοί οι οποίοι χαριστικά και εκμεταλλευόμενοι το ίδιο το στρεβλό θεσμικό πλαίσιο απόλαυσαν υψηλές και πρόωρες συντάξεις, χωρίς να έχουν καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία αυτά που έχουν πληρώσει οι πολλοί, δεν δικαιολογεί τη γενική καταβαράθρωση στον σύγχρονο καιάδα της εγκατάλειψης.

Ολοι, Ή σχεδόν όλοι, δεχόμαστε πως τώρα που η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη και τις στρεβλώσεις δεκαετιών, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων της χώρας. Στην πραγματική ζωή όμως τα πράγματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν με μανιχαϊστικές αντιλήψεις. Η συνταξιούχος που δούλεψε μόνο 20 χρόνια και εισπράττει σύνταξη από τα 45 της δεν έκανε έγκλημα, απλώς εκμεταλλεύτηκε τους υφιστάμενους νόμους. Σήμερα, είναι κι αυτή μια ανήμπορη συνταξιούχος σαν όλους τους άλλους, έχει τις ίδιες ανάγκες μ’ αυτούς και υποφέρει όσο και οι άλλοι. Με άλλα λόγια, το κακό έγινε και δεν διορθώνεται αναδρομικά. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι η θεσμική πρόβλεψη να μη συμβαίνει το ίδιο και στο μέλλον. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, τα οποία μπορεί να επικαλεστεί κανείς σε συζητήσεις καφενειακού χαρακτήρα. Η ουσία όμως δεν αλλάζει και είναι μία: σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Κι αυτό δεν περιποιεί τιμήν σε κανέναν, ούτε στους διαχειριστές της εξουσίας ούτε στην ίδια την κοινωνία.

Αν σκεφτεί κανείς ότι το κόψιμο, για παράδειγμα, του ΕΚΑΣ για τους συνταξιούχους των 560 ευρώ είναι κονδύλι της τάξεως των 140 εκατ. ευρώ και την ίδια ώρα από τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών γίνεται γνωστό πως τέσσερις μόνο επιχειρηματίες διαπιστώθηκε ότι πραγματοποίησαν φοροδιαφυγή 500 εκατ. ευρώ (και τα οποία φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να εισπράξουν), τότε πραγματικά μιλάμε για τον απόλυτο παραλογισμό.

Οταν, για παράδειγμα, από τη διαπιστωμένη φοροδιαφυγή των 30 τόσων δισ. δεν μπορούν να μαζέψουν έσοδα ούτε στο 1/10, τότε είναι απόλυτα σαφές ότι κι αυτά τα μέτρα που θα οδηγήσουν εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας σε κατοχικό βιοτικό επίπεδο και πάλι δεν πρόκειται να αποδώσουν.
 Μπορεί πρόσκαιρα να περάσουμε τον κάβο της επόμενης δόσης, την οποία θα εγκρίνουν με κρύα καρδιά οι τροϊκανοί, αλλά στην ουσία ύστερα από λίγους μήνες θα απαιτηθούν ξανά κι άλλα μέτρα γιατί απλούστατα ακόμα και οι τελευταίοι συνεπείς φορολογούμενοι δεν θα έχουν να πληρώσουν τους συνεχείς και ανελέητους φόρους.

Και μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να λέει πως αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, δύσκολα όμως γίνεται πιστευτός γιατί πριν απ’ αυτόν η δέσμευση αυτή ακούστηκε πλειστάκις, αλλά στην πράξη βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια.

 Ετσι, φτάσαμε στο σημείο να είναι προτιμότερο ο κάθε εργαζόμενος να δίνει ολόκληρο τον μισθό του στο κράτος κι αυτό να μας επιστρέφει απλώς τους αναλογούντες φόρους. Σίγουρα θα ζούσαμε αξιοπρεπέστερα.
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, αν είναι να πάρει ασιατικά ή αφρικανικά οικονομικά χαρακτηριστικά ένας ολόκληρος λαός, γιατί σώνει και καλά να επιμένουμε ότι είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα με Ευρωπαίους πολίτες; Ποια κοινά οράματα και ποιες κοινές αξίες έχουμε να μοιραστούμε με τους χορτάτους Βορειοευρωπαίους εμείς οι πένητες του Νότου; Το μόνο κοινό μας σημείο είναι πως για 20-30 χρόνια κάναμε μια υπέρβαση και ζήσαμε  πέραν των δυνατοτήτων μας με δανεικά και νομίσαμε ότι ήμασταν ίσα και όμοια. Ενα διάλειμμα επίπλαστης ευημερίας μέσα στη μακραίωνη ιστορία μας, το οποίο μετατράπηκε σε εφιάλτη χωρίς ημερομηνία λήξεως.