Βασίλης Στεφανακίδης

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις απλουστευτικές τους ερωτήσεις που αγγίζουν τα όρια της αφέλειας ή απλώς του φθηνού λαϊκισμού.

Με αφορμή λοιπόν τα μέτρα, ύψους 1,1 δισ. ευρώ, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τους ευάλωτους από το υπερπλεόνασμα των 11 δισ. που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ, σηκώνουν το δάχτυλο και μέμφονται την κυβέρνηση γιατί δεν μοίρασε και τα 11 δισ. στους πολίτες παρά μόνο ψίχουλα!

Κι αυτά να τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ζωή, το ΚΚΕ και ο Βελόπουλος το προσπερνάς γιατί από αυτά τα κόμματα δεν περιμένουμε τίποτα λιγότερο. Να τα λέει όμως και το ΠΑΣΟΚ με τόση κυβερνητική πείρα δεν το περιμέναμε . Τέτοια ροπή στον λαϊκισμό μάς εκπλήσσει. Μάλλον η νέα ηγετική ομάδα χρειάζεται εντατικά μαθήματα για να εμπεδώσει τα βασικά που γνωρίζει και ο τελευταίος επιχειρηματίας που έχει διοικήσει έστω και ένα περίπτερο.

Να μάθουν δηλαδή ότι τα πλεονάσματα που υποχρεούται να παράγει η κυβέρνηση είναι για να αποπληρώνονται τα δάνεια και οι τόκοι του εξωτερικού μας χρέους. Αυτά προηγούνται γιατί αν δεν πληρωθούν τα δάνεια, επιστρέφουμε σε χρόνο dt στην κατάσταση που μας έφεραν τα μνημόνια. Αυτό θέλουμε; Προφανώς οι σοβαροί και εχέφρονες αυτού του τόπου δεν θα ήθελαν με τίποτα να ξαναζήσουμε εκείνες τις μαύρες μέρες.

Να μάθουν ακόμα ότι η κυβέρνηση κατόπιν διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. (δηλαδή τους δανειστές) μπορεί να διαθέσει σε δράσεις ειδικού σκοπού μόνο το πρόσθετο πλεόνασμα πέραν εκείνου που θα πάει για τα δάνεια και τους τόκους. Κι αυτό το υπερπλεόνασμα ήταν το 1,1 δισ. που δόθηκε πάραυτα. Τελεία και παύλα. Ολα τα άλλα τα περί υπερφορολόγησης και παροχών-κοροϊδία είναι να ’χαμε να λέγαμε σε σανοφάγους.

Και μάλιστα λοιδορούν όσους υπερασπίζονται την ανάπτυξη, λέγοντας ότι δεν τρώγεται ούτε αυτή ούτε οι καλοί δείκτες της οικονομίας!

Κι όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, εκεί πρέπει να δοθεί όλο το βάρος των κυβερνητικών αποφάσεων, όποιος κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της εξουσίας. Να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, να βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον, να μειωθεί η γραφειοκρατία, να αρθούν τα εμπόδια ώστε να προσελκυστούν νέες παραγωγικές ιδιωτικές επενδύσεις.

Και μαζί με τις δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές της χώρας να δημιουργούνται συνεχώς νέες καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας και να συμβάλουν τόσο στην ανάπτυξη και την αύξηση του ΑΕΠ, δηλαδή της πίτας του πλούτου της χώρας, και να ενισχυθούν τα φορολογικά έσοδα όχι από αύξηση συντελεστών φορολογίας, αλλά από νέους εργαζόμενους που θα μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία.

Μόνο από μια διαρκή ανάπτυξη της οικονομίας μπορούμε να προσδοκούμε καλύτερες μέρες, άνοδο του βιοτικού επιπέδου με καλύτερους μισθούς και καλύτερες υπηρεσίες από το κράτος.

Τα επιδόματα μπορεί να είναι χρήσιμα για κάποιες ομάδες και, κυρίως, τις ευάλωτες, αλλά μόνα τους δεν μπορούν να λύσουν κανένα πρόβλημα. Μόνο τη δημιουργία αίσθησης ότι η Πολιτεία δεν τους ξεχνά και κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει. Περί αυτού πρόκειται κι ας μη γελιόμαστε.

Και εν κατακλείδι, η επιχειρηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης μου θυμίζει εκείνες τις υποψήφιες των καλλιστείων απανταχού της Γης που στις δηλώσεις τους θέλουν να δουν έναν κόσμο χωρίς πολέμους, με αγάπη, ευτυχία, χωρίς φτώχεια και ευημερία απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη! Τέτοιος ρεαλισμός και τέτοια αίσθηση του κόσμου που ζούμε.