Το ασπρόμαυρο πρόσωπο της φτώχειας

Το 1870, ο 21χρονος Τζέικομπ Ρίις, μετανάστευσε από την πατρίδα του, Δανία, στη Νέα Υόρκη. Με μόλις 40 δολάρια στην τσέπη, ένα μενταγιόν όπου διατηρούσε μια τούφα από τα μαλλιά της αγαπημένης του και πολλά επαγγελματικά όνειρα, έψαξε για μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ. Δυστυχώς, όταν έφτασε στη Νέα Υόρκη, από την πρώτη ημέρα, αντιμετώπισε ανυπέρβλητα εμπόδια. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που κατέφθαναν στην αμερικάνικη μητρόπολη, στα τέλη του 19ου αιώνα, κατά κύματα, ο Ρίις αναγκάστηκε να βρει κατοικία σε μία από τις πλέον πυκνοκατοικημένες και υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης, ζώντας τον περισσότερο χρόνο υπό άθλιες συνθήκες. Ανίκανος να βρει μια σταθερή εργασία, ο Ρίις εργάστηκε περιστασιακά σε διάφορες δουλειές του ποδαριού, από αγρότης έως μεταλλωρύχος, πριν τελικά καταλήξει εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος στο New York News Association.



Καθώς εξελισσόταν στο επάγγελμα, τα επόμενα χρόνια, απέκτησε τη φήμη του καλού ρεπόρτερ σε διάφορες εφημερίδες της πόλης, συμπεριλαμβανομένων της “New York Tribune”, όπου τελικά προσλήφθηκε ως αστυνομικός συντάκτης. Αντιμέτωπος με την καταγραφή της καθημερινής σκληρής ζωής, που γνώριζε κι ο ίδιος από πρώτο χέρι, χρησιμοποίησε τη γραφή του για να αναδείξει την φτώχεια και τις κακουχίες των μεταναστών. Επειδή, όμως, στόχευε σε πιο λεπτομερή αποτύπωση των εμπειριών τους, αποφάσισε να ασχοληθεί παράλληλα και με την φωτογραφία.

Ο Ρίις σύντομα ξεκίνησε να φωτογραφίζει τις φτωχογειτονιές, τα σαλούν, τις κοινές κατοικίες των εργατικών οικογενειών, τις ουρές των ανέργων, και τις γωνιές των μεγάλων δρόμων, τις οποίες οι άστεγοι  της Νέας Υόρκης αποκαλούσαν «σπίτι» τους. Φωτογραφίζοντας συχνά το βράδυ, με φλας, ο Ρίις  αιχμαλωτίζει εικόνες δραματικά φωτισμένες, τονίζοντας ακόμα περισσότερο τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης χιλιάδων μεταναστών, που η πλειοψηφία των πολιτών αγνοούσε ή προσπερνούσε με αποστροφή.

Το 1890, ο Ρίις συγκέντρωσε τις φωτογραφίες του σε ένα βιβλίο με τίτλο «Πώς ζει το άλλο μισό: Μελέτες για τις κακουχίες στη Νέα Υόρκη». Παρουσιάζοντας αδημοσίευτες φωτογραφίες, οι οποίες ενισχύονταν από τις ρεαλιστικές δημοσιογραφικές περιγραφές του, η διατριβή άνοιξε τα μάτια των Νεοϋρκέζων στη σκληρή πραγματικότητα των φτωχογειτονιών της πόλης τους. Από τη στιγμή της δημοσίευσής του, το βιβλίο χαρακτηρίστηκε καταλυτικός παράγοντας για την κοινωνική αναμόρφωση, που θα ξεκινούσε λίγα χρόνια αργότερα στην πόλη. Επιβεβαιώθηκε έτσι η ρήση του Ρίις ότι «η εμπειρία κάθε ανθρώπου θα πρέπει να στοχεύει στην αναβάθμιση της κοινότητας από την οποία την απέκτησε».