Una notte a... Gazi

Πρώτη στη σκηνή ανέβηκε η Μαρίζα Ρίζου, περίπου 20 λεπτά μετά τις εννέα. Είχαμε γράψει ήδη για το πόσο ταιριαστή ήταν η επιλογή για το opening act και δεν διαψευστήκαμε ούτε δευτερόλεπτο. Η ίδια μάς καλωσόρισε με την «Μπόσα νόβα του Ησαΐα», το αγαπημένο της τραγούδι από τη δισκογραφία του Φοίβου Δεληβοριά και στη συνέχεια πέταξε τα παπούτσια της και συνέχισε με ορισμένα τραγούδια από τον πρώτο, αλλά και από τον δεύτερό της δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Σεπτέμβριο. Ενδιάμεσα μας χάρισε και μία όμορφη ερμηνεία του «Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι», με το οποίο έκανε μία γέφυρα με το πρόγραμμα των Pink Martini και τα «Παιδιά του Πειραιά» που ακούσαμε στη συνέχεια.


Το support της Μαρίζας θα ήταν μία πολύ καλή πάσα για το κύριο event αν δεν σημειωνόταν νέα καθυστέρηση. Παρά το γεγονός ότι το κοινό «ζεστάθηκε» με την παρουσία της, άρχισε να υπάρχει ένας μικρός εκνευρισμός, που όμως δεν εξελίχθηκε σε δυσφορία, καθώς οι Pink Martini ανέβηκαν στη σκηνή 20 λεπτά μετά. Και τι είσοδος! Άψογη εκτέλεση του “Amado mio” από τη Στορμ Λαρτζ, ένα υπέροχο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Καθένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν είχε και τον δικό του πρωταγωνιστή. Το “Amado mio” είχε το πιάνο του Τόμας Λόντερντεϊλ, το “Quizás, quizás, quizás” τη φωνή της Στορμ που το ερμήνευσε με άκρως αισθησιακή διάθεση, το "Donde Estas, Yolanda?" την καθαρή φωνή του Τιμ Νισιμότο, το “Flying squirrel” τα πνευστά και ούτω καθεξής.

Και μιλώντας για πνευστά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη μοναδική συνδιαλλαγή της τρομπέτας του Μίσο με το τρομπόνι του Αντώνη. Ο Αντώνης Ανδρέου εξελίχθηκε, μάλιστα, στον αγαπημένο του κοινού, κερδίζοντας δικαιολογημένα το πιο δυνατό χειροκρότημα με τα σόλο του - και την καταγωγή του, βέβαια... Οι Pink Martini έχουν ήδη διαπιστώσει το ταλέντο του Έλληνα τρομπονίστα και για αυτόν τον λόγο τον έχουν καλέσει και σε άλλες συναυλίες σε ευρωπαϊκές πόλεις.


Η ελληνική νότα δεν περιορίστηκε όμως εκεί. Από το setlist δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα «Παιδιά του Πειραιά» που είχε διασκευάσει το συγκρότημα ήδη από τον πρώτο του δίσκο, “Sympathique”. Για να το ερμηνεύσει, η Στορμ κάλεσε... ενισχύσεις. Στη σκηνή ανέβηκαν η πιτσιρίκα ανιψιά της, Ζωίτσα Μαρίνα (ζει στην Ελλάδα με τους γονείς της) και η Μαρίζα. Και οι τρεις τους τραγούδησαν το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε η Μελίνα Μερκούρη. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Αμέσως μετά, ανέλαβε δράση ο Τόμας και άρχισε να απαγγέλλει τους στίχους του “Hang on little tomato” μεταφρασμένους στα ελληνικά, με λίγη βοήθεια από τον Αντώνη. Όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο σουρεαλιστικό να ακούς για μία ντομάτα που αν είναι τυχερή θα καταλήξει σε ένα έξυπνο χάμπουργκερ...

Συνολικά, πάντως, πρέπει να ήταν η λιγότερο «χορευτική» συναυλία των Pink Martini. Οι θεατές που κάθονταν στην πλατεία δεν έδειξαν ιδιαίτερη όρεξη για χορό (σηκώθηκαν μόνο στο “Brazil”, που ακούστηκε στο encore), ενώ οι όρθιοι αν και λικνίζονταν, βρίσκονταν αρκετά μακριά για να τους προσέξει η μπάντα. Και κάτι τελευταίο που μου έκανε εντύπωση: η απουσία του “Sympathique” από το setlist. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της αμερικανικής μπάντας στην Ελλάδας. Προσωπικά δεν ξέρω κάποιον που δεν έχει τραγουδήσει έστω μία φορά τον στίχο “je ne veux pas travailler” ακολουθούμενο από ένα παρατεταμένο «νανανανα». Και με εξέπληξε που το άφησαν εκτός λίστας. Ήταν σαν να ξέχασαν τα «Παιδιά του Πειραιά». Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Του χρόνου, ίσως;