Τελικά το να μεγαλώνεις ένα παιδί σε μια αφιλόξενη πόλη κρύβει πιο πολλές δυσκολίες από ότι μπορεί να φανταστεί η δόλια μάνα. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ξεκαθαρίζει το επαγγελματικό μέλλον του βλασταριού σου. Ραλίστας θα γίνει πάει και τελείωσε!
Κατερίνα Αθανασίου
Μία φορά κι έναν καιρό -τότε που πιστεύαμε στα παραμύθια και τα λεφτά υπήρχαν- η ερώτηση του Αυγούστου ήταν: «που θα πας διακοπές;». Με το πέρασμα των χρόνων άλλαξε η διατύπωσή της αλλά όχι και το νόημα της: «Πότε θα πας διακοπές;». Στις μέρες μας έδωσε τη θέση της στην απλοϊκή και τόσο ουσιαστική ερώτηση: «θα πας διακοπές;»
Από μικρό παιδί (και όχι κορίτσι) θυμάμαι τον πατέρα μου να με παίρνει μαζί του για την καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα. Πάντα η ίδια ιεροτελεστία. Η ίδια πάντα ερώτηση να προηγείται: «Τελείωσες τα μαθήματα σου: Είσαι έτοιμη για το σχολείο;» Η ίδια πάντα απάντηση: «Ναι. Πάμε να φύγουμε. Θα αργήσουμε».
Με χιόνια κρύα, βροχές και ήλιο ξεκινάγαμε νωρίς το μεσημέρι για την Νέα Φιλαδέλφεια. Με το εισιτήριο στο χέρι του και εμένα χωμένη στην αγκαλιά και στο μπουφάν του μπαίναμε στη θύρα πάνω από τη σκεπαστή, εκεί που μας περίμενε η παρέα της Κυριακής. Μεροκαμματιάρηδες και άρρωστοι ΑΕΚτζήδες που περίμεναν όλη την εβδομάδα να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να τους προσφέρει λίγη χαρά.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί κατάφεραν (ή τουλάχιστον προσπάθησαν) να προβλέψουν το μέλλον. Αλλοι μίλησαν για το τέλος του κόσμου, άλλοι έδωσαν μια σειρά από σημάδια που θα οριοθετούσαν τη Δευτέρα Παρουσία κι άλλοι έγραψαν σε ένα κομμάτι χαρτί δύο στιχάκια που περιέγραφαν το ζοφερό παρόν που «κυνηγάει πλέον τις ζωές μας».
Οταν «μεγαλώσω» θέλω να γίνω υπάλληλος της Βουλής. Οπως υποστηρίζουν οι υπόλοιποι, είναι οι μοναδικοί ευνοημένοι μισθωτοί. Παίρνουν 18 μισθούς και δεν έχουν δεχτεί περικοπές. Εχουν τόση δύναμη που με πέντε λεπτά αποχής κατάφεραν μια κυβέρνηση να πάρει πίσω την τροπολογία που τους έθιγε... Αυτή είναι δουλειά για μένα!
Οταν «μεγαλώσω» θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Οπως υποστηρίζουν οι υπόλοιποι, είναι οι μοναδικοί ευνοημένοι μισθωτοί. Παίρνουν τα χρήματα από το αγγελιόσημο και έχουν καταφέρει να φτιάξουν ένα Ταμείο που θυμίζει πολυτελές ξενοδοχείο. Εχουν παροχές που ζηλεύουν όλοι οι υπόλοιποι και δύναμη στα κέντρα εξουσίας... Αυτή είναι δουλειά για μένα!
Αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και την εντυπωσιακή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στη χώρα που αρέσκεται στην αναβίωση ειδώλων, ένα ακόμη αναστήθηκε. Ο νέος «Ανδρέας» αποφάνθηκαν πολλοί για τον νεαρό πολιτικό. Αλλοι χαμογέλασαν, άλλοι μελαγχόλησαν κι άλλοι ειρωνεύτηκαν. Βλέπετε και ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ένας πολιτικός που ξυπνούσε τα πάθη. Και ακόμη το κάνει.
Με την κουβέντα που γίνεται το τελευταίο διάστημα για το μνημόνιο και την παραμονή μας στο ευρώ, αφήσαμε στην άκρη ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα. Την Eurovision. Το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας της γκλαμουριάς και του κιτσαριού. Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του αρχοντοχωριατισμού που επικρατούσε στην χώρα του χρηματιστηρίου και των ολυμπιακών αγώνων.
Μια καραμπίνα, μια θηλιά ή μια βουτιά στο κενό γράφουν τον επίλογο της ζωής ανθρώπων που στην Αθήνα, στην Καβάλα, στα Γιάννενα και σε ολόκληρη την Ελλάδα του μνημονίου δεν κατάφεραν να αντέξουν. Τα οικονομικά βάρη στο (θολωμένο τους) μυαλό έγιναν ντροπή που ξεπλένεται μόνο με αίμα έτσι ώστε να καθαρίσει το όνομα τους αλλά κυρίως των παιδιών τους.