Κατερίνα Αθανασίου

Με την κουβέντα που γίνεται το τελευταίο διάστημα για το μνημόνιο και την παραμονή μας στο ευρώ, αφήσαμε στην άκρη ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα. Την Eurovision. Το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας της γκλαμουριάς και του κιτσαριού. Το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του αρχοντοχωριατισμού που επικρατούσε στην χώρα του χρηματιστηρίου και των ολυμπιακών αγώνων.
 
Κι όμως ο διαγωνισμός συνεχίζει να υπάρχει αν κι εμείς σταματήσαμε να ξοδεύουμε από αυτά που (δεν) είχαμε. Κι αν κατεβάσαμε ακόμη περισσότερο το μπάτζετ μας συνεχίζουμε να κρατάμε χαμηλά και την ποιότητα μας. Χάσαμε μια ακόμη ευκαιρία τουλάχιστον να αναδείξουμε κάτι από τον πολιτισμό μας και τη μουσική μας.
 
Αυτά τα δύο στοιχεία που όσο και να θέλουν οι ξένοι, όσο και να προσπαθούμε κι εμείς πότε δεν θα πτωχεύσουν. Είναι η κληρονομιά μας που όσο και να την φάμε θα παραμείνει και για τα παιδιά μας. Λίγο πιο φτωχή αλλά το ίδιο βαριά.
 
Και όχι ελαφριά σαν το φόρεμα της συμπαθούς Ελευθερίας Ελευθερίου που μας έδειξε τα προσόντα της και όχι μόνο τα φωνητικά. Aλλωστε όλοι (τουλάχιστον στην παρέα) χαρήκαμε που πέρασε στον τελικό.
 
Που θα αποτελέσει μία (ασήμαντη) αφορμή για να μαζευτούμε το σαββατόβραδο στο σπίτι με κρασί, φαγητό και παρέα να διασκεδάσουμε. Οι άντρες να χαζέψουν τις αλλοδαπές καλλίφωνες και οι γυναίκες να σχολιάσουμε τις ενδυματολογικές επιλογές. Για τραγούδι ούτε λόγος. Σπάνια ακούς κάτι που σου αποσπά την προσοχή και όταν αυτό συμβαίνει ξεχωρίζει σαν τον... Παβαρότι σε σκυλάδικο της εθνικής οδού μες στη Eurovision.
 

Πάντως είναι κρίμα να στέλνουμε ακόμη τα ίδια τραγούδια και στο τέλος να διαμαρτυρόμαστε γιατί οι κακοί ξένοι δεν μας ψήφισαν. Αυτά τα pop-άκια που τα ακούς και δεν ξέρεις ποια χώρα είναι. και σε αυτό δεν φταίει η νεαρή Ελευθερία μας.

Απλά συνεχίζει στο δρόμο της Γαρμπή, της Παπαρίζου, του Σαρμπέλ, της Καλομοίρας κι όλων όσοι πίστεψαν ότι η καριέρα τους θα απογειωθεί. Και προσγειώθηκαν (στην καλύτερη περίπτωση) με ένα hit στα καλοκαιρινά μπαράκια των νησιών μας.
 
Αλήθεια (και) φέτος με τι επιχειρήματα θα διεκδικήσουμε τη ψήφο των εταίρων μας; Λες και πρώτη φορά θα δουν μια καλλίγραμμη κοπέλα; Λες και πρώτη φορά θα δουν ένα χορευτικό που μία λαλεί και τρεις χορεύουν... Λες και πρώτη φορά θα φανεί και κάτι από τον... εσωτερικό κόσμο της τραγουδίστριας; Τουλάχιστον φέτος έχουμε και πιο δυνατή δικαιολογία αν μας μαυρίσουν: «Δεν μας συμπαθούν λόγω της κρίσης, του μνημονίου και του Τσίπρα»!
 
Χάθηκε μια φορά να στείλουμε κάτι ελληνικό. Οχι τζατζίκι, σουβλάκι, Ακρόπολη, μπουζούκι. Αλλά τη (σύγχρονη) Ελλάδα... Μια Πρωτοψάλτη, μια Ρεμπούτσικα, έναν Μικρούτσικο (Θάνο φυσικά), μία Βιτάλη, έναν Αλκη Αλκαίο, μία Τσανακλίδου, έναν Παπακωνσταντίνου, έναν Χαρούλη, έναν Πασχαλίδη... Να στείλουμε ένα «κλάμα από κλαρίνο»... Να στείλουμε βρε αδερφέ κάποτε την Ελλάδα (μας). Να την ακούσουμε και να την ακούσουν!