Κατερίνα Αθανασίου

Αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου και την εντυπωσιακή αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στη χώρα που αρέσκεται στην αναβίωση ειδώλων, ένα ακόμη αναστήθηκε. Ο νέος «Ανδρέας» αποφάνθηκαν πολλοί για τον νεαρό πολιτικό. Αλλοι χαμογέλασαν, άλλοι μελαγχόλησαν κι άλλοι ειρωνεύτηκαν. Βλέπετε και ο ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ένας πολιτικός που ξυπνούσε τα πάθη. Και ακόμη το κάνει.

Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ή τον αγαπάς ή τον μισείς σίγουρα όμως δεν αδιαφορείς. Σε αντίθεση με τον γιο του που μπορεί να μην πέρασε απαρατήρητος (μακάρι να το έκανε εδώ που τα λέμε) αλλά σίγουρα δεν αγαπήθηκε. Για το πόσο μισήθηκε θα αποφανθεί ο ιστορικός του μέλλοντος.

Επιστρέφοντας στον νέο «Ανδρέα» το ζήτημα είναι σε ποιο κόμμα είναι αρχηγός. Σίγουρα δεν εκπροσωπεί πλέον το «ΠΑΣΟΚ του 1974» αλλά όπως δείχνουν οι κινήσεις του ούτε το «ΠΑΣΟΚ του 1981». Αυτό της κυβέρνησης. Ναι, ο Αλέξης μπορεί να είναι (ή να γίνει) ένας ηγέτης της κεντροαριστεράς ή του... αριστεροκέντρου αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζει να βρίσκεται στο 1977.

Οι κινήσεις του δείχνουν ότι δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει αλλά σίγουρα βρίσκεται στον προθάλαμο. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι (τώρα) θέλει να είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Γιατί άλλωστε να κρατήσει αυτός την «καυτή πατάτα» του Μνημονίου και να μην αφήσει σε Σαμαρά και Βενιζέλο να καθαρίσουν (αν αυτό γίνεται) και σε 2 με 3 χρόνια να έρθει η ώρα του. Να σημάνει το... 1981 του ΣΥΡΙΖΑ.

Μα για σταθείτε, και ο (κανονικός) Ανδρέας το ίδιο δεν έκανε; Καθάρισε ο Καραμανλής για την ένταξη στην Ευρώπη και μετά ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ που είχε ως αιχμή του δόρατος την έξοδο από την Ευρώπη, τον αντιαμερικανισμό και φυσικά το «έξω οι βάσεις του θανάτου».

Μόνο που από όλα αυτά το μόνο που έκανε ήταν οι βάσεις να βγάλουν ρίζες. Σαν σωστός μελετητής της ιστορίας (του Ανδρέα) και ο Αλέξης κρατάει το προφίλ του «αντί» που έχει ανάγκη (να ακούσει) ο λαός. Αντί Μέρκελ, αντί Μνημόνιο, αντί δραχμή, αντί Γαλλία, αντί Αμερική. Και σαν καλός πολιτικός είναι και με όλα αυτά μαζί. Κάτι σαν... αντίο ζωή.

Χαϊδεύει αυτιά και ταυτόχρονα φτιάχνει την υποδομή του. Οπως ο Ανδρέας έβγαζε πύρινους λόγους και ταυτόχρονα εξασφάλιζε (τουλάχιστον) την ανοχή των Ευρωπαίων και Αμερικανών εταίρων μας που έβλεπαν πως ήταν αυτός που έρχεται. Οπως δηλαδή συμβαίνει και με τον Αλέξη. Μοιάζει να είναι αυτός που έρχεται. Εκτός και χάσει τον δρόμο...

Μέχρι τώρα δείχνει να πατάει γερά και σε δοκιμασμένη συνταγή χρησιμοποιώντας ως... gps τον Παπανδρέου. Οπως ο Ανδρέας ήθελε πρώτα να φτιάξει το κίνημα του και μετά να κυβερνήσει έτσι ο Τσίπρας χρειάζεται για τη μετάβαση στην εξουσία να φτιάξει τους μηχανισμούς. Οι συνιστώσες να γίνουν κοινή συνισταμένη και τα στελέχη που έως σήμερα ήξεραν μόνο να αντιπολιτεύονται να μάθουν να μπαίνουν σε υπουργικά κοστούμια.

Οπως έμαθαν ο Σημίτης, ο Ακης, ο Κίμωνας και οι υπόλοιποι τότε συνοδοιπόροι του Ανδρέα που εξελίχθηκαν σε... πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής του τόπου για 30 και πλέον χρόνια.

Οπως τότε ο Ανδρέας μάζεψε ετερόκλητους (σοβαρούς και μη) συντρόφους υπό την ομπρέλα της κεντροαριστεράς. Ετσι κάνει άλλωστε και ο νέος «Ανδρέας». Ολοι μαζί του (αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές, εξωκοινοβουλευτικοί) και όταν γίνουνε κυβέρνηση ελπίζει ότι θα κάνει το μίγμα συμπαγές. Κάτι σαν τούρτα παγωτό! Οπως δηλαδή τα κατάφερε ο Παπανδρέου και καθάρισε το 1981 όποιον δεν χτυπούσε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικό του.

Αλλωστε όπως λένε «η μάνα του τάζω δεν έκλαψε ποτέ», οπότε και ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή βρίσκεται ακόμη στο «θα». Οταν (και αν) χρειασθεί να περάσει στο «κάνω» τότε θα φανεί πόσο αριστερός είναι. Το μόνο άσχημο για τον νέο «Ανδρέα» είναι ότι ο πραγματικός του πήρε όλα τα συνθήματα. το μόνο που έλειπε από τις προεκλογικές εξαγγελίες του Αλέξη είναι ένα δυνατό τσιτάτο όπως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» ή το «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και φυσικά το περίφημο «καλάθι της νοικοκυράς». Βέβαια το κορυφαίο όλων που θα καταξίωνε τον Αλέξη ως το νέο «Ανδρέα» θα ήταν αν έκλεινε την τελευταία συνέντευξή του με το «εδώ και τώρα Δραγασάκη δώστα όλα». Αλλά για το τελευταίο έχει ακόμη καιρό. Μέχρι το... 1981!