Κατερίνα Αθανασίου

«Ευτυχώς που δεν χάθηκε ο έρωτας, ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες...», τραγουδούσε πριν δεκαπέντε χρόνια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και δυστυχώς στις μέρες μας αυτό το ειρωνικό-σατιρικό-ερωτικό τραγούδι κάποιοι το πήραν σοβαρά. Δυστυχώς πιο σοβαρά και από την ανθρώπινη ζωή.

Θέμα συζήτησης των τελευταίων ωρών και ημερών οι ιερόδουλες που μετά από εξετάσεις βρέθηκαν θετικές στο ιό του aids με αποτέλεσμα να γνωρίσουν το αδίστακτο πρόσωπο της δημοσιότητας. Μαστιγώνοντάς τες κοινωνικά το κράτος πρόνοιας έκανε για μία ακόμη φορά το καθήκον του. “Άδικα;” μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί... Η απάντηση δύσκολη και περίπλοκη.

Έγιναν γνωστές οι φάτσες τους, γιατί; Για να μην πηγαίνουν οι πελάτες-δυνάστες μαζί τους χωρίς προφυλάξεις; Αλήθεια ποιο μυαλό θα μπορούσε να σκεφθεί ότι θα χαρεί με ασφάλεια τον έρωτα χωρίς προφύλαξη όταν «επισκέπτεται» μια εκδιδόμενη γυναίκα; Εδώ με τον σύντροφό σου και πάντα έχεις στο μυαλό σου την υγεία σας πριν προχωρήσετε, η δημοσιοποίηση τί ωφέλησε; Λες και τώρα οι πελάτες στα στέκια του έρωτα θα κρατάνε τις φωτογραφίες των συγκεκριμένων ιερόδουλων και θα κάνουν ταυτοποίηση πριν «ψωνίσουν».
 
Το κοινωνικό καλό θα προστατευόταν μόνο αν το κράτος λειτουργούσε όπως έπρεπε. Αν έκανε με συνέπεια τους προβλεπόμενους ελέγχους. Αν λειτουργούσε προληπτικά και όχι κατασταλτικά , όπως έχει συνηθίσει να δρα. Αν ήταν πραγματικά κράτος πρόνοιας και όχι ασυδοσίας.

Αυτό φυσικά δεν αθωώνει σε καμιά περίπτωση τις γυναίκες που δεν προστάτεψαν τον εαυτό τους  και το κοινωνικό σύνολο, όπως επίσης και τους πελάτες που θέλησαν να βγάλουν τα (σεξουαλικά) απωθημένα τους χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Λες και αποκλεισμένοι από τη σύντροφό τους βρήκαν την εύκολη οδό.

Φαίνεται ότι πήγαν σκεπτόμενοι όχι με το κεφάλι τους και κυρίως ακούγοντας το «ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες». Αν στο αυτοκίνητο έβαζαν Γιάννη Ζουγανέλη ίσως να το σκεφτόταν πιο σοβαρά και κυρίως αν άκουγαν το προφητικό τραγούδι του: «Αν δεν ήτανε το Aids θα ‘μουνα ο Αλαν Μπέιτς...»!