«Η Έβδομη Σφραγίδα» γυρίστηκε το 1956-57. Ο σκηνοθέτης την αποκαλούσε «ταινία της καρδιάς του». Ο Μπέργκμαν παρουσιάζεται δικαιωματικά σαν ένας τυπικός εκπρόσωπος του αιώνα μας, εποχής που μοιάζει μ’ εκείνη του Αντόνιους Μπλοκ, τον Μεσαίωνα δηλαδή, και στην οποία οι καταστρεπτικοί μύθοι έσπρωχναν τον άνθρωπο στον ενθουσιασμό, τον αγώνα και τελικά τον πόλεμο. Έτσι έχασαν σχεδόν όλα τα θέλγητρά τους και έδειξαν τα αδύνατα σημεία τους. Ο άνθρωπος αναγκάστηκε να ψάξει για μια καινούρια αλήθεια, έστω προσωπική, μεροληπτική, που αργότερα θα μετατρεπόταν σε ακλόνητη πίστη που θα κατέληγε σε καινούριο Μύθο, σε καινούρια συντριβή. Αναζήτηση θλιβερή και εξουθενωτική, αφού τόσοι ψεύτικοι μύθοι καιροφυλαχτούν ακόμα στις γωνίες των δρόμων και τόση υποκρισία, απάτη και κακία έχουν βγει στην επιφάνεια από την εξαφάνιση των ιδεών, που είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τη λίγη ειλικρίνεια που υπάρχει, ενώ οφόβος φαίνεται να τα παρασύρει όλα σε μια ατμόσφαιρα ταπείνωσης και να απομονώνει τον καθένα σε μια μοναξιά γεμάτη αγωνία…
Όσο γι’ αυτούς που προσπάθησαν να βρουν διέξοδο στον υλικό εαυτό τους και τον προσωπικό τους εγωισμό, μας πείθουν πως η αδιαφορία και ο εγωισμός είναι θανάσιμα ελαττώματα, γιατί διαφθείρουν την ψυχή. Οπότε η αναζήτηση της αλήθειας είναι ανάγκη μοιραία. Στην «Έβδομη Σφραγίδα» ο Μπέργκμαν εξετάζει με μια αγωνιώδη αδιαφορία την «ύπαρξη του Θεού» και της αλήθειας εκείνης που σε βγάζει από το μαρτύριο της επόμενης μέρας, αφού αυτή δεν υπάρχει…
Ταυτότητα της παράστασης
«Η Έβδομη Σφραγίδα»
του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Δράμα
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξενουδάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χάρης Λογγαράκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Χάρις Γκέρτσου