35 χρόνια ηθοποιός

»Εγώ βέβαια πιστεύω πως υπάρχουν μόνο δυο είδη θεάτρου. Το καλό και το κακό. Όλα τα αλλά είναι μόδες που έρχονται και παρέρχονται. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο υποψιασμένος ηθοποιός και πάντα κάποιοι λίγοι από το κοινό, το οποίο γενικά εθίζεται σε ό,τι του δώσεις. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τι δίνουμε. Όταν προσφέρεις κάτι ουσιαστικό πάντα θα σε ακούσουν. Όταν ξεκίνησα το θέατρο ήταν για λίγους αποφασισμένους. Σκληρός χώρος με αυστηρούς κανόνες, πειθαρχία, άγριο ανταγωνισμό και πολύ δύσκολη δημοσιότητα».

Στα 35 χρόνια είχε δασκάλους και συνεργάτες αρκετούς από τους κορυφαίους του κλασικού θεάτρου, όπως τον Αλέξη Μινωτή, τη Μαρία Χορς την Όλγα Τουρνάκη, τον Αλέξη Διαμαντόπουλο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Δημήτρη Μυράτ, την Αννα Συνοδινού, τον Γιάννη Στεφανέλλη, τον Αλέξη Σολωμό, τον Daniel Lomel, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Αγγελο Τερζάκη, τον Ντίνο Δημόπουλο, τη Λήδα Τασοπούλου, τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη, την Ηρώ Λάμπρου, τον Κώστα Ταχτσή, την Νίκη Τριανταφυλλίδη, την Αντιγόνη Βαλάκου και πολλούς άλλους.



«Αυτό που έμαθα δίπλα τους είναι ότι ο κάλος ηθοποιός είναι ο έξυπνος ηθοποιός. Θα προσθέσω ότι ο καλός ηθοποιός έχει ένστικτο, σκέψη, ανεξαρτησία, άποψη και φαντασία. Αυτά οφείλει να εκμεταλλευτεί ο έξυπνος σκηνοθέτης και με αυτά να δημιουργήσει. Αυτή είναι η βάση κάθε καλής συνεργασίας με λαμπρά αποτελέσματα. Η σειρά προτεραιότητας είναι συγγραφέας, ηθοποιός και ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι συνεργάτες. Ειδάλλως έχουμε απλώς κομφούζιο και ασκήσεις εντυπωσιασμού».

Αυτόν τον καιρό ετοιμάζει το έργο της Λίλιαν Χέλμαν «Φρουρά στον Ρήνο» που γράφτηκε το 1940 και έγινε ταινία το 1943 με τους Paul Loukas και Bette Davis. Πραγματεύεται κάτι πολύ επίκαιρο: τον κίνδυνο του φασισμού και το δίλλημα κατά πόσον πρέπει κάνεις να αδιαφορήσει προστατεύοντας τα κεκτημένα και τον μικρόκοσμό του ή να αντισταθεί ενεργά, κινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα ακόμα και τη ζωή του. Προγραμματίζεται να ανέβει στις 5 Οκτωβρίου στο Στούντιο Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και σκηνικά-κοστούμια Διονύση Μανουσάκη. Παίζουν οι Μαρία Μακρή, Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Καρακίτσου, Κλεοπάτρα Ροντήρη, Νατάσα Παπαδάκη, Δημήτρης Πλειώνης, Δημήτρης Παπαδάτος.



Όλα αυτά τα χρόνια τι σας έμαθε το θέατρο;

Να γνωρίσω τον εαυτό μου και τον κόσμο σε βάθος. Να ζήσω πολλές ζωές. Να βελτιωθώ. Να ανοίξουν οι ορίζοντές μου. Να κατανοήσω τον κόσμο και την περιπέτεια της ύπαρξης. Ίσως και να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Τι θα λέγατε σε έναν νέο ηθοποιό σήμερα;

Να καλλιεργήσει τις ικανότητές του. Να μάθει όσα περισσότερα μπορεί. Να έχει υπομονή και επιμονή, φαντασία και άποψη, ανοιχτό μυαλό. Να ψάχνει την ουσία και όχι τον εντυπωσιασμό. Να κυνηγάει το σημαντικό.

Η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή σας στο θέατρο;

Η καλύτερη: Τελευταία παράσταση του Οιδίποδα επι Κολωνώ με τον Αλέξη Μινωτή και το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο. Εγώ, νέος ηθοποιός, κορυφαίος του Χορού. Εκπληκτική παράσταση! Κατάμεστη η Επίδαυρος και στο τέλος χιλιάδες όρθιοι θεατές να αποθεώνουν για πολλή ωρα. Μαγική στιγμή!

Η χειρότερη: Πρωταγωνιστώ στο εργο «Ζωή Πορφυρογέννητη» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στο Εθνικό Θέατρο. Τεράστια παραγωγή. Τελικά κατέβηκε άδοξα, μετά από μια εβδομάδα, λόγω ασθενείας της πρωταγωνίστριας, Αντιγόνης Βαλάκου.

Είναι καλύτερο το θέατρο σήμερα;

Είναι καλύτερο μόνο από τεχνικές δυνατότητες, όχι από ποιότητα και μέγεθος. Σπάνια γίνεται κάτι ουσιαστικό και σπανιότερα κάτι πραγματικά σημαντικό. Δεν υπάρχει πια ΤΟ γεγονός.

«Σταρ» γιατί δεν γίνατε ποτέ;

Γιατί με ενδιέφερε μόνο να είμαι σημαντικός ηθοποιός και ήμουν ανίκανος για δημόσιες σχέσεις και αυτοπροβολή.