Ας μιλήσουμε για τη μοναξιά

Αποφάσισαν να βασίσουν την παράστασή τους πάνω σε ένα υλικό συνεντεύξεων που έκαναν με ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους. Ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ανθρώπους που γνώριζαν ή που δεν γνώριζαν. Και σιγά σιγά άρχισε να αποκαλύπτεται μπροστά τους όλο το φάσμα της μοναξιάς, όπως τη βιώνουν οι άνθρωποι. «Υπήρξαν πράγματα που ειπώθηκαν από έφηβους που μας σόκαραν όλους. Επίσης κρατάω τις εξομολογήσεις των αστέγων που ήταν αντικειμενικά πιο μακριά από το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το αίσθημα της μοναξιάς. Αλλά και οι συζητήσεις με πιο κοντινά μου άτομα ήταν αποκαλυπτικές, παρά το γεγονός ότι νόμιζα πως τα ήξερα αρκετά», μου λέει.

Θα μου πείτε, και πώς αυτό γίνεται παράσταση; «Με κόπο και υπομονή!» απαντά χαριτολογώντας η Ειρήνη. «Το κομμάτι της σύνθεσης ήταν για μένα το πιο δύσκολο. Το κείμενο αλλάζει συνεχώς θέσεις και σειρά. Είναι το κείμενο οριγκάμι, που λέει και η Χαρά Κότσαλη, που υπογράφει την κινησιολογία της παράστασης. Ο κάθε ηθοποιός είναι και ένας χαρακτήρας. Είναι όμως ταυτόχρονα και αφηγητής κάποιου άλλου χαρακτήρα. Ανοίγουν μικρά κεφάλαια για τον καθένα, τα οποία τα μοιράζονται κειμενικά ο αφηγητής και ο ρόλος. Είναι αποσπασματικά γεγονότα, αλλά και συνθήκες κατά τις οποίες ο καθένας από τους χαρακτήρες αυτούς έχει νιώσει μόνος. Δεν ασχολούμαστε τόσο με τα ιστορικά γεγονότα του κάθε χαρακτήρα. Αφήνουμε τον θεατή να καλύψει τα κενά στην εικόνα».



«Τελικά κατέληξες μέσα από την παράσταση για το τι είναι η μοναξιά;» τη ρωτάω. Χαμογελά. «Είναι εξαιρετικά υποκειμενικό. Γι’ αυτό και βρήκαμε αυτούς τους πέντε χαρακτήρες που έχουν συνδυασμό δεδομένων στη ζωή τους», σχολιάζει η Ειρήνη, παραδεχόμενη ότι θέλει εκπαίδευση για να αναγνωρίζεις και να παραδέχεσαι τη μοναξιά σου. «Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα είναι λεπτή, οριακά ανεπαίσθητη. Ο καθένας την ορίζει για τον εαυτό του. Αν με ρωτάς προσωπικά, δεν έχω βρει ακόμη την ισορροπία αυτή», μου λέει.

Πάντως η ίδια διανύει μία από τις δημιουργικότερες φάσεις της ζωής της. Άραγε η μοναξιά χωράει στη δημιουργία, σκέφτομαι, αλλά δεν την ρωτάω. Της ζητάω όμως να μοιραστεί μαζί μου τα συναισθήματά της για το ντεμπούτο των Terre de Semis στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Νιώθω όμορφα. Πολύ. Είναι αισιόδοξη εξέλιξη κι ελπίζω να ανοίξει η πόρτα και για άλλες ομάδες στο μέλλον. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά σαν πράξη τη θεωρώ γενναιόδωρη. Για την ομάδα μας είναι μεγάλο ρίσκο, αλλά υπάρχει πίστη», μου λέει και μου δίνει ραντεβού για τις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου στην Πειραιώς 260. Για να ενώσουμε τις μοναξιές μας…