Γίνε εγώ

Μπαίνοντας στη Στέγη την περασμένη Δευτέρα για να παρακολουθήσω ένα μέρος από τη «Μισαλλοδοξία» της Ιώς Βουλγαράκη το βλέμμα μου στέκεται στο βίντεο που παίζει στο videowall της εισόδου. Στο τρέιλερ της παράστασης ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης δίνει τον ορισμό των λέξεων «μισαλλοδοξία» και «μισαλλόδοξος». Και οι δύο λέξεις πλάσσονται από τον Αδαμάντιο Κοραή το 1826, σύμφωνα με τον καθηγητή. Μισαλλόδοξος, λοιπόν, είναι ο μη ανοιχτός, ο μη ανεκτικός, ο φανατικός, ο εμπαθής, ο δογματικός. Και μισαλλοδοξία είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία, να μισείς τον άλλον γιατί πιστεύει κάτι διαφορετικό από εσένα.



Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου μπήκα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης και μολονότι ήξερα ότι πρόκειται για μια από τις πρώτες πρόβες της ομάδας στον χώρο προσπάθησα να συγκρατήσω όσα περισσότερα μπορούσα για αυτό το δύσκολο εγχείρημα της Ιώς. Όπως λέει η ίδια, η παράσταση είναι οι δικές της σκέψεις πάνω στη μνημειώδη, σπονδυλωτή, βωβή ταινία του D.W. Griffith «Μισαλλοξία» (“intolerance”), για την οποία έχει ειπωθεί πως μπορεί κάλλιστα να σταθεί δίπλα στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και στα αριστουργήματα του Μιχαήλ Άγγελου.

Στη δική της «Μισαλλοδοξία», η Ιώ δραματοποιεί μόνο την τελευταία από τις τέσσερις ιστορίες της ταινίας, στην οποία ένας αθώος καταδικάζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ, με φόντο τον άγριο καπιταλισμό και πουριτανισμό της Αμερικής του 1914-15, και συνθέτει με σημερινούς θεατρικούς όρους ένα βωβό μουσικοθεατρικό έπος γύρω από το δίπολο «αδιαλλαξία vs αλληλεγγύη». Πλούσιοι και φτωχοί, ερωτευμένοι και γεμάτοι μίσος, αγνοί και δολοπλόκοι. Πόσο έχουν, άραγε, αλλάξει οι άνθρωποι από το 1916; Η παράσταση επιδιώκει να εικονογραφήσει μια ποιητική, ψυχική λειτουργία της άγριας αλήθειας που υποστήριζε ο Κάφκα, πως «ο δρόμος προς τον πλησίον είναι πολύ μακρύς».

Σε όλη αυτή την προσπάθεια όμως δεν είναι μόνη της. Στον τέλεια συγχρονισμένο χορό ανθρώπων, συναισθημάτων και εννοιών παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Αμπαζή και φυσικά ο θίασος που έχει η ίδια επιλέξει. Ο Αργύρης Ξάφης και η Δέσποινα Κούρτη, με τους οποίους μαζί είδε την ταινία και πήρε την απόφαση για την παράσταση και ο Γιώργος Γάλλος, ο Δημήτρης Γεωργιάδης, ο Στέλιος Ιακωβίδης, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Σωκράτης Πατσίκας, η Εύη Σαουλίδου, η Ναταλία Τσαλίκη και ο Νίκος Χατζόπουλος.

Στην πρόβα το βλέμμα χανόταν ανάμεσα στους ηθοποιούς, το σκηνικό, τους μουσικούς και τις φράσεις που περνούν ως υπέρτιτλοι και φωτίζουν σε αρκετά σημεία την πλοκή της παράστασης. Στην επιβλητική σκηνή της Στέγης η Ιώ κατάφερε να φέρει τη δική της υπογραφή και για αυτό σε όλη την διάρκεια της πρόβας αλλάζει συνεχώς θέσεις, δίνει οδηγίες πασχίζει για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στην ίδια ακριβώς διάθεση και ο Θοδωρής Αμπαζής που κρατάει στο χέρι παρτιτούρες και διευθύνει με τον τρόπο του από την πλατεία τον πάντα εξαιρετικό Θοδωρή Κοτεπάνο, τη Μαρία Δελή, τον Φώτη Παπαντωνίου και τον Δημήτρη Χουντή.



Λίγο πριν βγω από το κτίριο της Συγγρού κοιτάζω και πάλι το videowall της εισόδου. «Αν πρέπει να εκφράσω αυτό που νιώθω για την μισαλλοδοξία με δύο λέξεις θα ήταν 'γίνε εγώ'» λέει η Ιώ και είναι αυτό θέλω να κρατήσω από αυτήν την πρώτη γνωριμία με τη νέα της παράσταση. Τα υπόλοιπα στις 20 Ιανουαρίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.