Γιώργος Μαργαρίτης: «Είμαι καρδιολόγος ανοιχτής καρδιάς»

Μας υποδέχεται με ένα διάπλατο χαμόγελο στην «αράχτρα» του, όπως αποκαλεί το στέκι του, το «Αίθριο» στο Νέο Φάληρο, την περιοχή απ’ όπου ξεκίνησε εκείνες τις δύσκολες μέρες που το μεροκάματο δεν είχε χτυπήσει ταβάνι και η δημοσιότητα ήταν ακόμα μακριά. Μαζί του στο καφέ βρίσκεται και ένας φίλος του με τον οποίο μοιράζονται ένα πολύτιμο μυστικό: το βιβλίο που ετοιμάζει με θέμα την ίδια τη ζωή του -«για τον Γιώργο τον πιτσιρικά, τον απλό όχι τον Μαργαρίτη, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ», μας λέει.

- Τι κάνει αλήθεια τον Μαργαρίτη να ανεβαίνει κάθε βράδυ στην πίστα και να λέει «θα τα δώσω όλα»;
Κοίταξε, όταν περνάνε τα χρόνια, μιλάει η εμπειρία και η πείρα. Αυτή σου δείχνει τον δρόμο. Και αυτή δεν διδάσκεται: πρέπει να έρθει η ώρα που θα ζήσεις κάθε πράγμα, που θα το απολαύσεις. Ο,τι και να σου πω, αν δεν βιώσεις τις ίδιες εμπειρίες και δεν έρθεις στη θέση μου, δεν θα καταλάβεις. Απλώς μπορείς να συλλάβεις αυτά που σου λέω και να σε βοηθήσουν να περάσεις ευκολότερα στην πράξη. Εμείς οι παλιότεροι, που είμαστε όλοι παιδιά των μεγάλων δημιουργών, τραγουδούσαμε διαφορετικά όχι για άλλον λόγο, αλλά γιατί είχαμε άλλα βιώματα. Διαφορετικά από αυτά που μπορεί να έχει η κάθε νέα και εξαιρετική τραγουδίστρια όπως η Ραλλία Χρηστίδου, με την οποία εμφανιζόμαστε μαζί στο μαγαζί. Γι’ αυτό και δεν συμφωνώ με όσους κατακρίνουν τους σημερινούς τραγουδιστές και λένε ότι όλα τα τραγούδια είναι ίδια: δεν φταίνε αυτοί, τα τραγούδια φταίνε που αποδίδουν διαφορετικά βιώματα από τις εποχές εκείνες.

- Τι κρατάτε από τον Γιώργο του τότε;
Θέλω να θυμάμαι μόνο τα καλά πράγματα. Πάντα υπάρχουν άσχημα στη ζωή, αλλά αν το φιλοσοφήσεις, ακόμα και το κακό έχει δύο όψεις. Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: εργαζόμουν σε κάποιο μαγαζί όπου εμφανιζόταν μια μεγάλη φίρμα. Επειδή ακριβώς εκείνος είχε καταλάβει ότι πάω καλά και ότι έχω επιτυχία, κάποια στιγμή κατάφερε να με εκτοπίσει και να με διώξει από το μαγαζί. Για την ακρίβεια, με κοίταξε και μου είπε: «Επειδή βλέπω ότι έχεις επιτυχία και ότι θα πάρεις το γάλα των παιδιών μου, θα σε διώξω». Εγώ τότε πιτσιρίκος ήμουν, δεν με πολυπείραζε, γελούσα κιόλας. Οταν πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και ήρθε η ώρα να βγάλω τον καημό μου -και το πίστευα από 20 χρονών ότι ο καημός μου θα βγει κάποια στιγμή-, ο ίδιος άνθρωπος ήρθε να με βρει στον χώρο όπου τραγουδούσα  τότε. Ηταν εδώ κοντά, το «Σεραφίνο», και αφού σηκώθηκε όρθιος στο μαγαζί, ύψωσε τα χέρια του και φώναξε «Μαργαρίτη, εγώ σε πίστεψα» - ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε με είχε διώξει. Είχε δίκιο. Και το καταλάβαινα την ώρα που οι υπόλοιποι έβλεπαν στο πρόσωπό του τον εχθρό. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που με αναγνώρισε, αφού πρώτος ήταν ο Τσιτσάνης, που με κράτησε στην Αθήνα, και κατόπιν ο Καλδάρας, ο οποίος με πήγε δυο φορές στην Columbia για ακρόαση, ξέρω ότι ο άνθρωπος εκείνος με βοήθησε με την πράξη του αυτή. Τα πράγματα επομένως είναι σχετικά και πάντα έχουν μια καλή όψη, αρκεί να τη διακρίνεις.