«Δεν πήρα χρήματα από τη νύχτα. Δεν ήμουν καρχαρίας. Συνθέτης είμαι. Λίγες ευκαιρίες είχαν οι μοντέρνοι καλλιτέχνες στα νυχτερινά μαγαζιά. Εγώ ήθελα να κάνω ποπ μουσική, όχι να γράφω λαϊκά τραγούδια. Το κάνουν άλλοι καλύτερα από μένα. Από τη δισκογραφία θα μπορούσα να ζω αξιοπρεπώς, έχω 13 LP. Αν ήμουν σε άλλη χώρα θα ζούσα αξιοπρεπώς. Η τρομακτική πειρατεία, όμως, μας κατέστρεψε. Εκθεση είχα λόγω τηλεόρασης. Σου δίνει μια επικαιρότητα πάντα, αλλά αναντίστοιχη των χρημάτων. Από το 2011 εμφανίζομαι σε μικρούς χώρους γιατί έχω ανάγκη, για την επιβίωση, το κάνω καθαρά για την επιβίωση. Λίγες εμφανίσεις κάνω, δεν υπάρχουν και χώροι για να παίζεις κάθε μέρα. Είμαι συναισθηματικός καλλιτέχνης, δεν φτιάχνω φέτα. Θέλω να υπάρχει κίνητρο και ανάγκη για να κάνω κάτι. Ναι, με έχουν προσεγγίσει τραγουδιστές να τους γράψω τραγούδια, αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι να μου κάνει κλικ. Με τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ θα παρουσιάσουμε μια παράσταση στο “Theatrale” στο Μαρούσι. Παλιότερα έγραφα μουσική για διαφημίσεις, επί παραδείγματι το Refresh, μεγάλες καμπάνιες. Τη δεκαετία του ’90 είχα πολλές υποχρεώσεις, αλλά πιστεύω ότι αν ασχολείσαι με πολλά πράγματα, κάτι δεν θα κάνεις καλά. Στη Eurovision αν μπεις μέσα στους τρεις πρώτους μπορείς να βγάλεις χρήματα. Αλλά εγώ διαπίστωσα ότι οι Eλληνες έχουν διχαστικό πρόβλημα, είναι φυλετικό ελάττωμα. Η μετριότητα σε κάνει να φέρεσαι μίζερα και κάποιοι άνθρωποι τότε αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Δεν έχω πειράξει άνθρωπο, δεν ήμουν ποτέ ανταγωνιστικός, πιστεύω στην ευγενή άμιλλα. Oποτε έβλεπα κάτι τέτοιο, διακριτικά αποχωρούσα. Βίωσα κακία».
«Κάτι φίλοι από τα παλιά», στη σκηνή με την Πωλίνα ξανά
Ο Κώστας Μπίγαλης έχει γράψει κομμάτια που έμειναν αναλλοίωτα στον χρόνο. Το «Μικρή μου μέλισσα», το «Ρίνα Κατερίνα», το «Η κόρη του περιπτερά», το μεγάλο κομμάτι «Του Αιγαίου τα blues». Αυτά τα κομμάτια τραγουδά και γίνεται τρελό κέφι στις ζωντανές εμφανίσεις του. Οι 35άρηδες και άνω χορεύουν και οι πιτσιρικάδες τον αντιμετωπίζουν ως καλτ φαινόμενο. Αγνοούν μάλλον ότι ο Κώστας Μπίγαλης βρέθηκε πολύ κοντά στο να κάνει καριέρα στην Αμερική. «Το 1989 ήταν θέμα τύχης. Εχασα την ευκαιρία τελευταία στιγμή λόγω ενός μάνατζερ που είχα. Το 2006 μου δόθηκε ξανά αυτή η ευκαιρία. Να πάω στο Νάσβιλ να συνεργαστώ με συνθέτες που γράφουν country μουσική. Ετυχε να γνωριστώ σε λονδρέζικο στούντιο όπου έκανα επεξεργασία σε έναν δίσκο με κάποιους παραγωγούς. Εδειξαν ενδιαφέρον. Δεν πας κατευθείαν σε δισκογραφική, ηχογραφείς έναν δειγματοληπτικό κατάλογο και τον δίνεις σε μουσικούς οίκους. Ξεκινάς τα ταξίδια για να σε εμπιστευτούν. Είναι θεσμός να γράφουν ομαδικά τα τραγούδια στο Νάσβιλ. Τη μουσική κυρίως, όχι τους στίχους. Εγώ έκανα τρία ταξίδια και άνοιξαν κάποιες πόρτες. Για co-writing. Πρέπει να είσαι εκεί. Με δυο κιθάρες, χαρτί και μολύβι. Ετσι γράφουν, old school. Γύρισα στην Ελλάδα το 2008, μέσα στην κρίση. Για να κανονίσω κάποια πράγματα ώστε να έχω τη δυνατότητα να το κυνηγήσω, να διευθετήσω τα οικονομικά μου. Το 2009, όμως, ματαιώθηκε μια πώληση ακινήτου και κυρίως η χρηματοδότηση. Γιατί μέχρι να αρχίσει να εισπράττει κανείς δικαιώματα από τα τραγούδια περνάει ο καιρός. Πώς θα ζούσα; Με ισοπέδωσε η κρίση. Το έχω πει αρκετές φορές. Το 2011 αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι μου».
Αντικαταθλιπτικές επιτυχίες στο αποκριάτικο πανδαιμόνιο στο «Κύτταρο»
Πώς προέκυψε το Big Alice ως καλλιτεχνικό ψευδώνυμο; «Ο Νίκος Μαστοράκης μου το έβγαλε κάνοντας λογοπαίγνιο με το όνομά μου. Οταν κυκλοφόρησε το 1984 το “I miss you” δεν ήθελα να φαίνεται η φωτογραφία μου στο εξώφυλλο του δίσκου. Ηταν αγγλόφωνη δουλειά. Αυτός σκηνοθέτησε το πρώτο βιντεοκλίπ, ο Νίκος Μαστοράκης. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν μύθο, μια ιστορία, να μην υπάρχει πρόσωπο. Με την αγγλόφωνη δουλειά το έψαξα πολύ να φύγω, το 1989 είχα υπογράψει και προσύμφωνο για κυκλοφορία δίσκου με εταιρεία στη Φρανκφούρτη και τελευταία στιγμή χάλασε η δουλειά».
Πώς ασχολήθηκε με το θέατρο; «Το 1979 έπαιξα σε μιούζικαλ, το “Jesus Christ Superstar” στο Θέατρο Καλουτά που τώρα είναι σούπερ μάρκετ. Είχα τον ρόλο του Αρχιερέα Αννα. Υπήρξαν αντιδράσεις από την Εκκλησία. Αυτή η συμμετοχή στάθηκε η αφορμή για να πάω στη δραματική σχολή. Ο σκηνοθέτης με έστειλε με το ζόρι στη Σχολή Θεοδοσιάδη. Και στο Φεστιβάλ Αθηνών έχω παίξει με τους “Διαλόγους Λουκιανού”. Οσο ήμουν φοιτητής στη σχολή έτυχε και είχα έναν μικρό ρόλο σε μια θρησκευτική τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Αντονι Χόπκινς. Την παράσταση “Πέντε” την έγραψα εγώ, είχε ανέβει πριν από δύο χρόνια σε σκηνοθεσία Βάλαρη. Μια μαύρη κωμωδία που κατέβηκε για οικονομικούς κυρίως λόγους. Τη Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου ξεκινάμε με τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ στο “Theatrale” την παράσταση “Εκείνος κι Εκείνος”».
Πώς περνάει στα 90s πάρτυ; «Διαπιστώνω ότι τα δικά μας τραγούδια συνδέονται με ευχάριστες αναμνήσεις. Ερχονται και μου λένε οι σαραντάρηδες: “Τι μας θύμισες τώρα!”. Τα νέα παιδιά μάς έμαθαν από το Facebook. Και μη σου πω, ξέρουν τα κομμάτια καλύτερα από εμάς! Τελικά ό,τι κάναμε έχει διάρκεια και διαχρονικότητα. Και για μένα πλέον είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Για καλή μου τύχη ακούγονται τα τραγούδια μου. Ματαιόδοξος δεν υπήρξα ποτέ. Το ταλέντο μου το κληρονόμησα από τους καλλίφωνους γονείς μου. Η μητέρα μου, η Βιολέτα, ήταν υπέροχη τραγουδίστρια. Ο πατέρας μου έγραφε στίχους και θεατρικά. Χόρευαν βαλς στα πάρτυ και τους χάζευαν όλοι, ήταν τόσο ερωτευμένοι. Με Αττίκ και Χατζιδάκι μεγάλωσα. Σήμερα μένω στο πατρικό μου. Δική μου οικογένεια έχω κάνει αλλά χώρισα. Πέρασαν όμως τριάντα χρόνια. Δεν έχει ενδιαφέρον αυτό. Είχα μια πορεία στη ζωή».
