Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός το 1930!

Όταν τ’ αγοράκια της Παλιάς Αθήνας ήθελαν να ξεθυμάνουν, μία ήταν η αγαπημένη ασχολία: ο πετροπόλεμος! Οργανωμένες συμμορίες που εκπροσωπούσαν διαφορετικές συνοικίες έκλειναν ραντεβού στις αλάνες και σπάζαν κεφάλια, απ΄όσα διαβάζουμε στις εφημερίδες της εποχής. Όταν μάλιστα άρχισαν να βαριούνται τους ίδιους και τους ίδιους αντίπαλους άρχισαν να πετροβολούν η μία ενορία την άλλη!!! Στις μάχες συμμετείχαν πολλές φορές και μεγάλοι. Αργόσχολοι που κατηύθυναν «στρατηγικά» τα παιδιά…



Τα χρόνια περνούσαν, φτάσαμε στον Μεσοπόλεμο (1920-1940) και μικροί και μεγάλοι ανακάλυψαν την μπάλα. Όλο το πάθος μεταφέρθηκε πλέον στα γήπεδα προς μεγάλη ανακούφιση των νοικοκυραίων.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός ήταν και τότε στο επίκεντρο της «αθλητικής» επικαιρότητας. Στιγμές υπερβολής και πάθους που μόνο οι εκλογές τις επισκίαζαν! Η εφημερίδα «Ακρόπολις» έχει το σχετικό ρεπορτάζ: 
«Και αν καμμία άλλη δεν υπήρξεν απόδειξις ότι είμεθα πραγματικοί απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, θα αρκούσε το θέαμα ενός ποδοσφαιρικού στίβου κατά την διάρκειαν κάποιου παιγνιδιού διά να πεισθή και ο περισσότερον δύσπιστος.



Συνήθως φανταζόμεθα τους προγόνους μας ως το άκρον άωτον της λεπτότητος και λησμονούμεν ότι και αυτοί ήσαν άνθρωποι με σάρκα και οστά και προ παντός με νεύρα. Εις τα χρυσά χρόνια της αθηναϊκής πολιτείας οι αγώνες εις το στάδιον και οι αγώνες εις το θέατρον επροκαλούσαν πάντοτε το ζωηρότερον ενδιαφέρον. Αλλά μόνον το ενδιαφέρον; Επροκαλούσαν και αντεκλήσεις και συμπλοκάς πολλάκις όπως και σήμερον εις το γήπεδον του «Παναθηναϊκού».



Οι δραματικοί συγγραφείς είχαν τους οπαδούς των και οι κριταί, όπως σήμερον οι διαιτηταί, ευρίσκοντο πολλάκις εις άκραν αντίθεσιν προς το κοινόν.

Μά εκεί όμως πού βλέπει κανείς απόλυτον ομοιότητα των σημερινών Ελλήνων προς τους παλαιότερους είνε ο βυζαντινός ιππόδρομος.

Τα πλήθη σαν και τώρα κατελάμβανον ενωρίτατα τον ιππόδρομον, έτρωγαν εκεί, εσυζητούσαν, εφιλονεικούσαν και κάποτε έφθαναν και μέχρι των άκρων, συμπλοκών δηλαδή και … στάσεων. Έτσι διεδήλουν την Ελληνικήν των καταγωγήν και την θερμότητα του αίματος των.
Τα ίδια συμβαίνουν και σήμερον με μόνην την διαφοράν ότι δεν σημειώνονται στάσεις. Ποιος όμως ημπορεί να βεβαιώση ότι δεν θα εσημειώνοντο αν τα πλήθη πού φθάνουν από τας συζητήσεις εις τας αντεγκλήσεις, αφήνοντο ελεύθερα να διαδηλώσουν όλον το πολεμικόν των μένος;

Χιλιάδες συμπολιτών παρακολουθούν τακτικά τους ποδοσφαιρικούς αγώνας, ενθουσιάζονται, φωνάζουν και καμμιά φορά ανταλλάσουν και καμμιά γροθιά, έτσι για να ξυπνούν τα αίματα. Υπάρχουν όμως και πολλαί άλλαι χιλιάδες πού, διά διαφόρους λόγους δεν τους παρακολουθούν, διαβάζουν όμως απλήστως τας εφημερίδας και πλάθουν νοερώς την εικόνα ενός ποδοσφαιρικού αγώνος. 

Ποτέ εν τούτοις δεν ημπορούν να φανταστούν εις την απόλυτον πραγματικότητα τι πράγματι συμβαίνει εις τον στίβον και τας κερκίδας. Δεν ημπορούν να ιδούν τα μυρμηκιώντα πλήθη, τη μαρίδα, τα ναυτάκια, τους φαντάρους. Δεν ημπορούν να ιδουν τα γελαστά πρόσωπα των οπαδών της νικητρίας ομάδος και τα κατσουφιασμένα των οπαδών της ηττημένης.

Ποτέ δεν ημπορούν να ακούσουν τας αντεγκλήσεις, τας συζητήσεις και να αντικρύσουν εις όλην των την μεγαλοπρέπειαν τας νεοελληνικάς εκδηλώσεις. Προχθές έξαφνα αι Αθήναι διά να πανηγυρίσουν την καταπληκτικήν των νίκη, δεν ηρκέσθησαν σε κλάξον, σε σειρήνες, σε ροκάνες και καμπάνες, αλλ’ αφήκαν σαν αερόστατα πρασινόλευκα μπαλλόνια τα οποία εγέμισαν με καπνό.

Ακόμη όσοι δεν παρακολουθούν εις τον στίβον τους αγώνας, δεν ημπορούν να ακούσουν τις τρίλλιες των γυναικείων φωνών εις τα μουγγρητά διαφόρων συμπολιτών που συναγωνίζονται τας σειρήνας και τα κλάξον.

Προχθές οι Αθηναίοι ήσαν πρωτοτυπότατοι εις τας εκδηλώσεις των. Διέκοπταν έξαφνα από καιρού εις καιρόν τον ορυμαγδόν των κλάξον που εκρατούσαν και άρχιζαν να μετρούν από το ένα έως οκτώ, όλοι μαζύ. Και τον τελευταίον αυτόν αριθμόν τον εξεφώνουν με τον κλαυθμηρό ιερόν τόνον έτσι που να φαίνεται σαν βογγητό. Με αυτό το οκτώ, έσφαζαν τους αντιπάλους των. 

Αλλ’ αι εκδηλώσεις εντός του γηπέδου εστρέφοντο τάχα προς τους παίκτας μόνον; Εστρέφοντο και προς τους θεατάς. Κάθε φοράν που οι οπαδοί του «Παναθηναϊκού» αντελαμβάνοντο κάποιον φανατικόν οπαδόν του «Ολυμπιακού» επέτειναν τας εκδηλώσεις των και τον έκαμαν τον δυστυχή να κοκκινίζη και να υποφέρη.
Έτσι ένας κοντός και χονδρός φίλαθλος υφίστατο επί ώραν πολλήν το μαρτύριον. Είχε ευρεθή ο δυστυχής μεταξύ πυκνού πλήθους οπαδών του «Παναθηναϊκού» και δεν ήξευρεν πώς ν’ αντεπεξέλθη.
Εις μίαν στιγμήν είδε τον οπισθοφύλακα Κουράντην να τρέχη προς τα αποδυτήρια. Και τότε δια να ξεσπάση του εφώναξε.

-Κοίτα Κουράντα να αδειάσης δυό-τρείς.
Εις την ποδοσφαιρικήν γλώσσαν αυτό το «Ν’ αδειάσης» σημαίνει να θέσης εκτός μάχης. Το θηρίον! Δεν ηρκείτο σ’ ένα αλλά σε δυό-τρείς. Την ίδιαν εν τούτοις στιγμήν του εδίδετο η απάντησις από τους παρακαθημένους.

-Όχι δυό τρείς αλλά όλους! Μα έννοια σου θ’ αδειάσουμε και σένα και θα ησυχάσης!
Ο άλλος έρριψε τα βλέμματα ολόγυρα και είδε τα ερυθρόλευκα ομπρελίνα εις τους ερυθρόλευκους σκούφους ν’ απέχουν πολύ. Δι’ ό και έκρινε σκοπιμώτερον να σιγήση. Άλλως θα είχαμε και συνέχεια.

Τα ίδια και χειρότερα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Οι Αθηναίοι που βλέπουν την νίκην να τους προσμειδιά μαίνονται. Σε κάθε τέρμα ασπάζονται αλλήλους, φωνάζουν, πετούν τα καπέλλα των και τραγουδούν τον ύμνον του «Παναθηναϊκού» που εξυμνεί τον «Μέσσαρη πού σουτάρει». 

Ένας μόνον δεν τραγουδεί και δεν φωνάζει. Είναι εν τούτοις η προσωποποίησις της χαράς. Σε κάθε τέρμα σηκώνεται εις την κερκίδα του, στρέφει προς τους άλλους θεατάς και κρατώντας είς το ένα χέρι μια πράσινη σε σχήμα τριφυλλιού σημαία και εις το άλλο το καπέλλο του υποκλίνεται ενώ δεν παύει να μασσά μαστίχα. Το πρόσωπό του αστράφτει, κινεί το καπέλλο και το τριφύλλι και κάθεται. Αυτή είναι η μόνη του εκδήλωσις.

Επίσης και ένας φανατικός οπαδός του «Ολυμπιακού» που κάθεται πλάϊ εις τον άφωνον αυτόν Αθηναίον, δεν παραλείπει κάθε φορά που οι Αθηναίοι σημειώνουν τέρμα και ωρύονται, να σηκώνεται, να βγάζη το καπέλλο του και να χαιρετίζη τους Αθηναίους ειρωνικώς. Κάποτε μάλιστα ακούεται και να λέγη:

-Εκατό αν είχα τέτοια καπέλλα, δεν θα ημπορούσαν να χωρέσουν τά τέρματα πού έχετε φάη.
Οι λόγοι του όμως προκαλούν θύελλαν διαμαρτυριών, ιδιαιτέρως δε ενός χονδρού που ασθμαίνει και φυσσά σαν φάλαινα. Θα είχε δε συνεπείας το επεισόδιον αν δεν επενέβαιναν οι αστυφύλακες και ένας υπαστυνόμος που εξαντλεί όλην του την επιχειρηματολογίαν διά να πείση τους διϊσταμένους ότι δεν πρέπει να συμπλακούν.

Οι πιτσιρίκοι έχουν μορφωμένας γνώμας και ακούονται να φωνάζουν
-Έξω βαρκάρη!
Με την λέξιν αυτήν, εχαρακτήριζαν μέχρι τούδε πολλοί φίλοι του «Παναθηναϊκού» τους οπαδούς του «Ολυμπιακού» τους διακρινομένους διά τον ωραίον φανατισμόν των. Η λέξις αυτή άλλωστε έγινε αφορμή να δείξουν όλην των την ευφυΐαν πρό τινών μηνών οι Πειραιώται.
Εις ένα μεγάλο παιγνίδι που παρηκολουθήθη από πολλάς χιλιάδας, ήλθαν εις το γήπεδον με μίαν βάρκαν.
-Βαρκάρηδες μας λέγουν. Με βάρκα θα μαζέψουμε τα γκόλ που θα τους βάλωμε.
Και τα εμάζεψαν, πράγματι μέχρι της προχθές, οπότε υπέστησαν την απροσδόκητον και καταπληκτικήν των ήτταν.
Αξιολύπητα όμως εις κάθε ήτταν της ευνοούμενής των ομάδος είναι τα φίλαθλα κορίτσια. Αυτά πρώτα σπεύδουν να κρύψουν τα σύμβολα που κρατούν και αυτά πρώτα κιτρινίζουν από την λύπην των. Αλλ΄επειδή το χρώμα πρέπει να υπάρχη εις το γυναικείον πρόσωπον το ανακτούν εντός ενός δευτερολέπτου και χωρίς απρόοπτον μεταστροφήν της τύχης υπέρ των ευνοουμένων των.
Αλλ’ εκείνοι που πασχουν κυριολεκτικώς είναι οι μικροί πιτσιρίκοι που αποτελούν σεβαστήν μερίδα του θεατηρίου. Συζητούν, μαλώνουν, υβρίζονται και εις το τέλος ακούονται να λέγουν>
-Όταν θα πάμε έξω θα λογαριαστούμε…

Αυτά συμβαίνουν κατά την διάρκειαν ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού αγώνος. Κάποτε όμως και χειρότερα, οπότε ποδοσφαιρισταί και θεαταί μεταβάλλονται εις πυγμάχους και οι μπάγκοι εις επικίνδυνα όπλα». 

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)


Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com