Μαριάννα Καλλέργη: «Το ξύλο με χαλαρώνει...»

Καλοκαίρι του 2000 στην Ανάβυσσο. Ενα οκτάχρονο κοριτσάκι, πειράζοντας τις ξαδέλφες της, τρέχει με το ποδήλατο επιχειρώντας παράτολμα ζιγκ-ζαγκ. Πίσω της, ο παππούς της την παρακαλάει να σταματήσει. Πλάι της, γκρεμός. Η μικρή αναπτύσσει ταχύτητα αγνοώντας τα παρακάλια του παππού και τον κίνδυνο. Το ποδήλατο, σύρριζα στον γκρεμό, ξεφεύγει από την πορεία του και χάνεται στο κενό.

Το κοριτσάκι γλιτώνει από θαύμα. Για να «τα παίξει» ξανά και ξανά με τον κίνδυνο μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δικών του: «Θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί. Ημουν πολύ ζωηρή και μου άρεσε να κάνω πράγματα που τρόμαζαν τη μητέρα μου.

Σκαρφάλωνα σε δέντρα, έτρεχα, έκανα σκέιτμπορντ, πείραζα τ’ αγόρια και στο σχολείο δεν σταματούσα να μιλάω. Από πολύ μικρή ήθελα οι πάντες να έχουν την προσοχή τους στραμμένη πάνω μου. Να με θαυμάζουν για τα κατορθώματά μου, να απορούν με την τόλμη μου, να μένουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στα επιτεύγματά μου», εξομολογείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο «ΘΕΜΑ people» η 19χρονη Μαριάννα. 

Το παράτολμο κορίτσι θα χτυπήσει πολλές φορές άσχημα. Οι πληγές θα γιάνουν και οι πόνοι θα περνούν σε πλήρη αντιδιαστολή με εκείνη την ανάγκη που την ωθούσε από παιδί στην περιπέτεια και τον κίνδυνο: «Ακόμη και σήμερα μου αρέσει να ξεπερνάω τα όριά μου, να φτάνω στα άκρα και ο άλλος να στέκει απέναντί μου γεμάτος θαυμασμό και περηφάνια. Από μικρή ήθελα να είμαι αντράκι και πιστεύω ότι αν η μητέρα μου είχε αγόρι θα ήταν πολύ πιο ήσυχη. Το τι έχει περάσει μαζί μου δεν περιγράφεται με λέξεις»...


Διαβάστε περισσότερα στο Πρώτο Θέμα που κυκλοφορεί