Ο εθνικός μας "πρόεδρος - αγαπούλας" ξεσπά

To ζήτημα με τον Τάκη Σπυριδάκη είναι ότι όταν τον βλέπουν στον δρόμο όλοι τον ξέρουν, αλλά λίγοι θυμούνται το όνομά του. Εχοντας παίξει σε μία από τις πιο ανατρεπτικές για την εποχή της ταινία, τη «Γλυκιά συμμορία», το αλάνι από τον Πειραιά μεγάλωσε αλλά δεν άλλαξε και πολύ από την εποχή που τριγύρναγε στο κέντρο της Αθήνας



- Τριάντα πέντε χρόνια καριέρας πίσω αλλά και μπροστά από τις κάμερες, συμμετοχές σε δεκάδες ταινίες, αβανταδόρικοι ρόλοι. Ωστόσο, ένα λεπτό διαφημιστικού σποτ ήταν αρκετό για να σε επαναφέρει στην επικαιρότητα...

Καλή δεν ήταν η επαναφορά; (γέλια)


- Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία αυτός ο «ρόλος» σου;

Η επιτυχία της συγκεκριμένης διαφήμισης έγκειται στο ότι αποτύπωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα. Αυτός ο χαρακτήρας, του προέδρου-λαμόγιο, κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και, δυστυχώς, για εμένα θα συνεχίσει να κυριαρχεί. Είναι ένας τύπος που όλοι γνωρίζουμε. Ο κόσμος γελά διότι συναντά αρκετούς τέτοιους χαρακτήρες στην καθημερινότητά του, οι οποίοι μπορεί να μην είναι πρόεδροι ομάδων αλλά δημόσιοι υπάλληλοι. Κάθε επαφή του κόσμου με το Δημόσιο αποτελεί μία ήττα, μία συντριβή.


- Τι πιστεύεις ότι φταίει για τη σημερινή κατάσταση;

Την τελευταία δεκαετία οι περισσότεροι λειτούργησαν ανάλογα με τα κυβικά τους ως λαμόγια. Η μεσαία τάξη συμπεριφέρθηκε ως μεγαλοαστική και η χαμηλότερη ως μέση. Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα γινόταν όλο αυτό το μπάχαλο.


- Πώς έγινε και σε επέλεξαν να πρωταγωνιστήσεις στο συγκεκριμένο διαφημιστικό;

Αρχικά είχαμε γυρίσει το ραδιοφωνικό σποτ. Οταν το άκουσε η εταιρεία πήρε την απόφαση να γυριστεί και για την τηλεόραση.


- Ο παράγοντας «χρήμα» έπαιξε ρόλο στο να πεις το «ναι»;

Ας μην κρυβόμαστε, ένα από τα κίνητρα για να κάνει κάποιος καλλιτέχνης διαφημιστικό σποτ είναι και τα χρήματα. Ωστόσο, στη δική μου περίπτωση αυτό που μου έκανε κλικ ήταν το σενάριο. Οι περισσότεροι που πήραν μέρος σε αυτό είναι άνθρωποι του κινηματογράφου με τους οποίους έχω δουλέψει. Με ξέρουν και τους ξέρω.


- Πώς και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Στα δεκαοχτώ μου, όταν ήμουν ένα παιδί, αλάνι, και τριγυρνούσα στους δρόμους του Πειραιά, έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αρχικά ασχολήθηκα με τη μουσική, ξεκινώντας μαθήματα πιάνου. Γρήγορα, όμως, πήρα χαμπάρι πως δεν είχα ταλέντο σε αυτό παρά το γεγονός του ότι ήμουν πολύ εργατικός. Οπότε έστρεψα το ενδιαφέρον μου στην άλλη μου λόξα -σε βαθμό κακουργήματος-, που δεν είναι άλλη από τον κινηματογράφο και τη σκηνοθεσία.


- Πήγες σε κάποια σχολή σκηνοθεσίας;

Η έρευνα που είχα κάνει τότε στην Αθήνα σχετικά με τις σχολές σκηνοθεσίας δεν με ικανοποίησε και έτσι πήρα την απόφαση να πάω να σπουδάσω στο Λονδίνο.


- Χωρίς να γνωρίζεις τη γλώσσα;

Μιλούσα σε επίπεδο τουριστικών αγγλικών και εκεί παρέμεινα! (γέλια). Αλλά έμεινα στο Λονδίνο για οκτώ μήνες. Το βράδυ δούλευα ως μπάρμαν και το πρωί παρακολουθούσα μαθήματα στη σκηνοθεσία. Εκεί ήρθα σε επαφή με πάρα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και στην ουσία άνοιξε το μάτι μου και το μυαλό μου. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω οικονομικά και έτσι επέστρεψα και πάλι στην Ελλάδα.


- Και με τι ασχολήθηκες;

Εδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού που ήταν τσάμπα και παράλληλα δούλευα και βράδυ. Ετσι ξεκίνησα.


- Ποια ήταν η πρώτη σου μεγάλη δουλειά;  

Η «Γλυκιά συμμορία» του Νίκου Νικολαΐδη που έκανε και τεράστια επιτυχία. Ηταν πολύ ωραίες εποχές τότε. Θυμάμαι που κάθε βράδυ ήμουν έξω, από μπαρ σε μπαρ. Ηταν η εποχή που πολλοί γνωστοί σήμερα άνθρωποι της τηλεόρασης δεν ήξεραν τι θα κάνουν στη ζωή τους.


- Σε ποιους αναφέρεσαι;

Την εποχή εκείνη υπήρχε ένα μαγαζί στην περιοχή του «Χίλτον», «Τα παπάκια». Εγώ πήγαινα στο μαγαζί γιατί είχα μια γκόμενα που δούλευε εκεί και με κερνούσε κανένα ποτό ή καμιά μακαρονάδα. Τότε, λοιπόν, έκανα παρέα με τον Γιάννη Λάτσιο. Εκείνη την εποχή ούτε ο ίδιος γνώριζε τι θα κάνει στη ζωή του. Κάτι για παραγωγές έλεγε αλλά χωρίς κάτι συγκεκριμένο.


(Με τον σημερινό διευθυντή Προγράμματος του ANT1 θα συναντηθούν χρόνια αργότερα, όταν ο Τάκης δέχεται -λόγω αμοιβής και καλής ιδέας- να παίξει έναν γερόλυκο ντράμερ σε ένα ροκ συγκρότημα με αμούστακα. Ο «δούρειος ίππος» είναι ένα σίριαλ με τη Δήμητρα Ματσούκα - σταρ στα καλύτερά της στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πλην όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι κατά γενική ομολογία κακό. Ο Τάκης ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους επειδή απλώς έχει ζήσει πολλές μέρες και ακόμη περισσότερες νύχτες στον δρόμο.)


- Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 και αφού είχες συμμετάσχει σε αρκετές επιτυχίες, εξαφανίστηκες από τα πράγματα...

Ηταν η εποχή που τα πράγματα άρχισαν να έρχονται τούμπα κι εγώ είχα μια άρνηση την οποία ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Δεν εξαφανίστηκα εγώ από τα πράγματα αλλά τα πράγματα από εμένα, και γι’ αυτό έχω προσωπική ευθύνη. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχω μετανιώσει.


(Γιατί να μετανιώσει άλλωστε; Τα καλοκαίρια στην Αίγινα τον βοηθούσαν να ξεφύγει από την Αθήνα, να παίζει ρακέτες με τους κολλητούς του στην παραλία και το βράδυ να αλωνίζει σε μπαράκια σαν τα «Περδικιώτικα», καταλήγοντας συνήθως στα μικρά μπουζούκια του «Κανελλά». Οταν σκηνοθέτησε την ταινία «Ο κήπος του Θεού» στο νησί, πολλοί ντόπιοι φίλοι του πήραν μέρος στα γυρίσματα σαν κομπάρσοι στις παλιές φυλακές.)


- Εκανες δουλειές που πήγαν πάρα πολύ καλά και βραβεύτηκαν και σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου στο εξωτερικό.  

Αυτό είναι αλήθεια. Η ταινία που έκανα με τίτλο «Βέρα Κρουζ» πήγε πάρα πολύ καλά και απέσπασε πολλά βραβεία στο εξωτερικό. Αλλά τι να τα κάνεις τα βραβεία όταν δεν έχεις τοίχο να τα κρεμάσεις; (γέλια)


- Αυτά τα χρόνια που ήσουν «εκτός» πώς τα βόλευες;

Κάνοντας κάποια μικρά ντοκιμαντέρ και συμμετέχοντας σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές.


- Είσαι πατέρας δύο κοριτσιών. Η πατρότητα ήταν κάτι που άλλαξε την αντίληψή σου για τα πράγματα;

Σαφώς ο ρόλος του πατέρα άλλαξε την προσέγγισή μου και ενεργοποίησε στοιχεία του εαυτού μου που δεν γνώριζα ότι διέθετα.


- Τι σου λένε τώρα οι κόρες σου που είσαι και πάλι στο προσκήνιο;

Σίγουρα χαίρονται για όλο αυτό που συμβαίνει και κατά κάποιον τρόπο το εισπράττουν και αυτές. Ειδικά η μικρότερη, που οι συμμαθητές της στο σχολείο τη ρωτάνε: «Αγαπούλα, τι κάνει ο μπαμπάς; Πουλάει, πουλάει;». (γέλια)

 
- Σου έχει τύχει να ζηλέψεις ρόλους ή καριέρες;

Ρόλους με την καλή έννοια έχω ζηλέψει, καριέρες ποτέ.


- Εχεις απωθημένο να παίξεις αυτό που λέμε «μεγάλο ρόλο»;

Δεν υπάρχουν μεγάλοι ή μικροί ρόλοι. Υπάρχουν μεγάλοι ή μικροί ηθοποιοί.


- Σε αυτή τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, αν χρειαζόταν, θα μπορούσες να κάνεις και άλλες δουλειές εκτός της υποκριτικής προκειμένου να ζήσεις;

Φυσικά και θα το έκανα. Δεν ντράπηκα και δεν ντρέπομαι να κάνω οποιαδήποτε δουλειά προκειμένου να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου.