Πρόδρομος Τσαβός: «Προσπαθούμε να γκρεμίσουμε τα τείχη που υπάρχουν ανάμεσα στον θεατή και την τέχνη»

Τι σημαίνει να βλέπεις ξανά μια πόλη που νομίζεις πως γνωρίζεις; Τα Plásmata 3, η δράση της Στέγης που επαναλαμβάνεται κάθε δύο χρόνια στο Πεδίον του Άρεως, μεταμορφώνουν τον δημόσιο χώρο σε σκηνή παιχνιδιού, στοχασμού και συνύπαρξης. Με έργα που αγκαλιάζουν το ψηφιακό και το αναλογικό, την καθημερινότητα και το όνειρο, η φετινή έκθεση συνομιλεί με την Αθήνα του σήμερα — όχι για να την περιγράψει, αλλά για να την ρωτήσει. Ποιος είναι ο δημόσιος χρόνος; Πώς περνάμε μέσα από την πόλη χωρίς να τη βλέπουμε; Κι αν σταματούσαμε για λίγο; Η τέχνη γίνεται ρωγμή στον χρόνο, και μας προσκαλεί να σταθούμε. Να δούμε. Να νιώσουμε. Να παίξουμε. Ο Πρόδρομος Τσαβός, Διευθυντής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας στο Ίδρυμα Ωνάση, μας μιλά για τα Plásmata 3, την έκθεση που επιμελείται η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση.

 «We’ve met before, haven’t we? » Τα Plásmata 3 συστήνονται στο κοινό με μια φαινομενικά απλή και καθημερινή φράση, βγαλμένη ωστόσο από τον κόσμο του David Lynch και συγκεκριμένα την ταινία του «Lost Highway». Ήταν μία σκέψη που προϋπήρχε ή που ήρθε στο προσκήνιο με το θάνατο του σκηνοθέτη;

 
Φυσικά υπάρχει ένα «κλείσιμο του ματιού» στον Lynch, στον τίτλο της έκθεσης. Η αγάπη για τον Lynch είναι κάτι τελείως «Αφροδιτήσιο». Δηλαδή, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου έχει εμμονή μαζί του εδώ και πολλά χρόνια, με την έννοια ότι αυτή την ατμόσφαιρα που βλέπεις στις ταινίες του Lynch, η Αφροδίτη την κουβαλάει και την κάνει δική της. Αυτό το στοιχείο έχει καθορίσει τις επιλογές μας — τις αισθητικές, τις θεατρικές εδώ και πολλά χρόνια. Φέτος, με το αφιέρωμα στον Lynch, είχαμε τη δυνατότητα να πειραματιστούμε με κάποια πράγματα. Η ατμόσφαιρα που έφτιαξε η Αφροδίτη στη Στέγη λειτούργησε, έγιναν και αφιερώματα στο Stegi Radio και μετά, όταν αρχίσαμε να συζητάμε τα Plásmata 3, όλα κόλλησαν σχεδόν οργανικά. Η αρχική επιμελητική οδηγία που μας έδωσε ήταν αναφορές σε τραγούδια όπως το «Sweet Little Lies», το τραγούδι της Ελένης Δήμου «Προσωπικά» και ο στίχος «Δεν ξέρω αν αυτό που ζω είναι αλήθεια ή παραίσθηση». Όλα αυτά συνδέθηκαν στην έννοια του ανάμεσα και προέκυψε το ερώτημα: μπορούμε να αποδώσουμε αυτή την ατμόσφαιρα του «ενδιάμεσου» και με ποιον τρόπο; Αρχίσαμε να φτιάχνουμε mood boards, πήγαμε ξανά στο Πάρκο, στο Πεδίο του Άρεως, ένα σημείο στο οποίο έχουμε ξαναβρεθεί ήδη δύο φορές. Φέτος, το θέμα μας ήταν αυτή η αγκαλιά — το togetherness. Να είμαστε μαζί. Αυτή η γλυκύτητα. Αυτό αντανακλά η έκθεση.

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr