Απόστολος Γκανάς: Μια αγάπη που έγινε παγκόσμιο trend

Το τελευταίο αντίο στον Απόστολο Γκανά είπαν τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου, στο Κοιμητήριο του Γέρακα, συγγενείς, φίλοι αλλά και πολίτες που έμαθαν για τον χαμό του μέσω Τwitter.

Ο Απόστολος Γκανάς, έχασε την μάχη με τον καρκίνο το πρωί της Κυριακής 23 Σεπτεμβρίου. Έπασχε από το σάρκωμα Ewing, μια σπάνια μορφή καρκίνου που πλήττει κυρίως εφήβους και νεαρούς ενήλικες.

Από το πρωί της Κυριακής -που έγινε γνωστό στους διαδικτυακούς του φίλους οτι ο Απόστολος έφυγε- το Τwitter κατακλύστηκε απο tweets που περιείχαν την φράση #TolisLovedMaria, που ήταν και μια απο τις τελευταίες του επιθυμίες, να γίνει δηλαδή αυτό το hashtag trend (δηλαδή δημοφιλές),  ως το τελευταίο του μήνυμα προς την αγαπημένη του.

Δεν έγινε όμως απλώς trend στο ελληνικό Twitter αλλά τρίτο στην παγκόσμια κατάταξη των worldwide trends.

Ο Απόστολος Γκανάς έγινε γνωστός μετα θάνατον εξαιτίας της πραγματικής αγάπης. Ήταν όμως και εν ζωή ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος να γνωρίσει κανείς.

Ο Τόλης αγαπούσε την Μαρία, που γνώριζε απο την 1η δημοτικου και μετρούσαν 11 χρόνια σχέσης, μια κοπέλα που έκανε κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όλοι. Έμεινε μέχρι το τέλος.

Εκτός απο την Μαρία, ο 30χρονος Τόλης αγαπούσε πολύ τον αδερφό και τον πατέρα του, καθώς την μητέρα του την είχε χάσει πριν από 11 χρόνια, απο την ίδια αρρώστια.

Αγαπούσε όμως και την μουσική, την τεχνολογία, τα κοινωνικά δίκτυα, την λογοτεχνία, την Κωσταντινούπολη -καθώς είχε καταγωγή απο εκεί- τα σκυλιά και το καλό φαγητό.

Μάλιστα, είχε μαζέψει ένα αδέσποτο retriever τον Άργο, και ο τελευταίος του φίλος ήταν ο Bruno, ένα μικρούλι Γιορκσάιρ. Είχε ρουτίνες και υπήρχαν πράγματα που ευχαριστιόταν να επαναλαμβάνει. Όπως έλεγε ο ίδιος “Έκανα πάντα τα ίδια πράγματα και συνήθως με τον ίδιο τρόπο. Με έκαναν ευτυχισμένο όμως. Απίστευτα ευτυχισμένο. Απλώς να θυμάστε ότι, οι καθημερινές δραστηριότητες σας είναι τελικά η ζωή σας και πρέπει να την απολαμβάνετε. Δεν είναι ποτέ άσχημη, όσο στραβά κι αν φαίνεται να πηγαίνει.”

"Θα ήθελα οι καρκινοπαθείς να εμφανίζονται στα μέσα πιο ρεαλιστικά" έγραψε κάποτε. Και είχε ιδέες σωστές για τα λάθη που γίνονται με τους καρκινοπαθείς και πως η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τον καρκίνο.

Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε κομμάτια απο το ιστολόγιο του, όσοι αναγνώστες ενδιαφέρεστε για την ιστορία του, θα σας την πει καλύτερα ο ίδιος, μέσα από το blog του: http://docamiok.blogspot.gr

Θα παραθέσουμε μόνο κάποιες ιδέες του, που αφορούσαν την κατάσταση που αντιμετωπίζει αυτός και χιλιάδες άλλοι Έλληνες που πάσχουν απο καρκίνο στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, τις οποίες παρέθεσε στο blog του μετά από μια συγκέντρωση για καρκινοπαθείς στην οποία βρέθηκε το 2011.

“- Όσο κοντά κι αν έχει έρθει κάποιος με έναν καρκινοπαθή (συγγενή, φίλο, ασθενή) η φωνή του ακούγεται αλλιώς από εκείνου που το έζησε ο ίδιος. Σαν τη φράση στο Lost, "live together, die alone" και ο άνθρωπος που είδε το θάνατο ως ενδεχόμενο, κατάλαβε ότι όταν πεθαίνεις, πεθαίνεις μόνος και ίσως αυτό να είναι πιο τρομακτικό και εγωιστικό από όλα.

- Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί φορείς για τον καρκίνο, ενώ θα έπρεπε κατ' εμε να υπάρχει μόνο ένας που να εκφράζει και να διεκδικεί δυνατά. Παρά τις καλές προθέσεις όλων των συμμετεχόντων θα ήθελα να τους δω κάτω από μία ομπρέλα.

- Κάθε εβδομάδα, άντε κάθε δυο μαθαίνω για μια οικογένεια που κάποιο μέλος της έχει καρκίνο. Στη χθεσινή γιορτή όμως ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Προτίμησαν να πάνε στο Σύνταγμα από το να ακούσουν έναν άνθρωπο να μιλάει για τις 3,5,10 φορές που είδε το θάνατο και νίκησε.

- Λόγω πίεσης χρόνου δεν πήρα χθες το λόγο όπως πρότεινε η καλή μου @kgapo (http://epatientgr.wordpress.com/). Ήθελα να πω 3 πράγματα. α) Σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, η γενική περίπτωση σε δύσκολες περιπτώσεις είναι να σε αφήσουν να πεθάνεις. Το έζησα. β) Να μην ξεχνάμε τους μεγαλύτερους ήρωες, τα μικρά παιδιά-ασθενείς που ταλαιπωρούνται όσο κι εμείς με μια τεράστια ψυχή. γ)Να μην ξεχνάμε τους μόνους ανθρώπους που ενώ το σώμα τους λιώνει δεν έχουν ένα χέρι να τους προτείνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα χαμόγελο.

- Ο καρκίνος δεν είναι κατάρα ούτε επάρατη νόσος. Πρέπει να ζούμε μαζί του με μια σχέση σεβασμού και προσοχής. Η πρόληψη είναι πάνω από όλα. Και δε θα πω για ακτινοβολίες κινητών, διατροφή κτλ. αλλά για τακτικούς ελέγχους, σημασία σε περίεργους πόνους και αφύσικη κόπωση ή μεταβολές του βάρους.

Δυνατοί ή μη, μένουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να μας είναι αρκετό.”