Elvis: O βασιλιάς είναι εδώ

Ο Μπαζ Λούρμαν λοιπόν. Από την Αυστραλία. Ο σκηνοθέτης του «Μουλέν Ρουζ» με Νικόλ Κίντμαν. Εκεί «πνίγηκε» από το ντεκόρ. Με τον «Elvis» κολυμπάει στα βαθιά και καταφέρνει να βγει στη στεριά σώος και αβλαβής. Ο λόγος ένας και ουσιαστικός: αποκαλύπτει τον πραγματικό Ελβις Πρέσλεϊ. Τον αποκαλύπτει και τον αποθεώνει. Τώρα κι εγώ κατάλαβα την πεμπτουσία του «βασιλιά». Η εξήγηση είναι μία. Και είναι εντελώς πολιτική, κοινωνική και αντιρατσιστική. Ο Ελβις ήταν Λευκός. Πιο Λευκός «πεθαίνεις». Κι όμως ήταν Μαύρος. Εντελώς. Ο Ελβις άνευ εγκεφαλικών επεξεργασιών και χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες, υπήρξε ως ιμάντας της μαύρης, της απαγορευμένης, της κατατρεγμένης κουλτούρας προς το κατάλευκο κοινό. Απίστευτο. Ουδείς άλλος σαν κι αυτόν.

Τα δεδομένα εντελώς τεκμηριωμένα. Ο Ελβις γεννιέται σε μια φτωχή γειτονιά στο χωριό Τουπέλο του Μισισιπή. Στο περιθώριο. Ο δίδυμος αδελφός του, ο Τζέσι, πεθαίνει στη γέννα. Γι’ αυτό ο Ελβις τόσο δραστήριος και τόσο ενεργητικός. Οχι με μία, αλλά με δύο ζωές. Μετά από 13 χρόνια η οικογένεια μετακινείται στο Γκρέισλαντ του Μέμφις. Πάλι ανάμεσα στους μαύρους. Η εποχή του ρατσισμού. Η εποχή του διαχωρισμού. Του αυστηρού διαχωρισμού. Οι Λευκοί απ’ εδώ, οι Μαύροι στα Τάρταρα.

Ο μικρός Ελβις, έτσι αυθόρμητα, σουλατσάρει στις «συνάξεις του Θεού». Οπου πλήθος μαύρων σε κατάσταση παροξυσμού εκτονώνουν τα βάσανά τους υπό τους ήχους των γκόσπελ και των μπλουζ. Ο Ελβις σαν στυπόχαρτο αφομοιώνει. Και ενσωματώνει. Τα πάντα. Από εκεί τα τραγούδια του. Από εκεί το λάγνο κούνημα της λεκάνης του. Από εκεί οι τόνοι της φωνής του. Από εκεί δανείζεται τα φανταχτερά και παρδαλά κοστούμια του. Ετσι το 1953, μόλις δεκαοκτώ ετών, μαγνητοφωνεί τον πρώτο μικρό του δίσκο πληρώνοντας κάτι περισσότερο από τρία δολάρια. Ο δίσκος της θρυλικής και μικρής «Sun Records» καταλήγει σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό. Αποτέλεσμα; Χαμός. Ολοι τον εκλαμβάνουν ως Black.

Με την πρώτη του σκηνική εμφάνιση προκαλεί ντελίριο σε όλα τα θηλυκά. Μέχρι και εσώρουχα πετάνε στη σκηνή. Το «Hound dog» αναδεικνύεται κάτι σαν εθνικός ύμνος στα μαξιλάρια των κοριτσιών. Ομως ο «διαχωρισμός» απαγορεύει το κούνημα της λεκάνης. Ο Ελβις υπό διωγμόν. Εκείνος επιμένει. Το δίλημμα κυνικό: είτε θα πας φαντάρος στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Δυτική Γερμανία είτε θα καταλήξεις πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

Στο μεταξύ ένας πανούργος τύπος, ο λεγόμενος «συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ», αναλαμβάνει να διαχειριστεί τα πάντα. Από συναυλίες και συμβόλαια μέχρι και τα κουνήματα της λεκάνης. Ο Ελβις υπό «περιορισμόν». Αν και θησαυρίζει, ο «συνταγματάρχης» αποταμιεύει και στον τζόγο όλα τα ξοδεύει. Το πραγματικό όνομά του ήταν Αντρέας βαν Κάουκ, από Ολλανδία. Τυχοδιώκτης από την κορυφή μέχρι τα νύχια ο τύπος.

«Ο Ελβις πρέπει να μαζευτεί, αλλιώτικα θα πάει φυλακή, κουνιέται όπως οι νέγροι». Εκείνος αντιστέκεται. Οχι εκ πεποιθήσεως, αλλά επειδή κυτταρικά γαλουχήθηκε όπως οι νέγροι. Το rock and roll είναι μαύρο. Αυτοί το επινόησαν και ο Ελβις το διέδωσε. Αυτή η αλήθεια.

Η σκηνοθεσία κουρδισμένη με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το μοντάζ είναι η «μηχανή» του «οχήματος». Οι σκηνές πολλές, το ίδιο και οι εναλλαγές. Ετσι το αποτέλεσμα καταλήγει σε ένα καλοφτιαγμένο μείγμα. Οπου η βιογραφία πορεύεται με εκείνη την εποχή. Οπου η εποχή πορεύεται με τη ρατσιστική πολιτική. Και όπου η μουσική καταφέρνει και «σκοτώνει» αυτή τη ρατσιστική πολιτική.

Το εφαλτήριο εκτόξευσης αυτού του εγχειρήματος ακούει στο όνομα Οστιν Μπάτλερ. Δεν τον ήξερα, τώρα τον καταχάρηκα. Ο τύπος αφομοίωσε κάθε κίνηση και κάθε απόχρωση της φωνής του Ελβις. Θα πάει για Οσκαρ. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Τομ Χανκς. Ο οποίος «χάθηκε» και τυποποιήθηκε με τη σωματική παραμόρφωσή του. Μια παραμόρφωση τόσο σε κιλά όσο και σε προγούλια. Αν και συμπρωταγωνιστής, καταλήγει καρικατούρα. Ουδείς αλάνθαστος!