64η Μπερλινάλε: Τα «κυβικά» της Πόπης και η κορμάρα Παπαδοπούλου

Δεν άντεξε. Αμίλητος στην αρχή της press conference για το «Μικρό Ψάρι»  του Γιάννη Οικονομίδη.  Χειμαρρώδης στο φινάλε. Ο Βαγγέλης Μουρίκης.  «Ναι» είπε. «Ολα όσα  συνιστούν  τον χαρακτήρα του Στράτου τα πιστεύω και με  εκφράζουν. Το στυλ, ο συγκρατημένος θυμός  του, η πράξη της αυτοδικίας του, η κρυμμένη  ευαισθησία του, ο καταπιεσμένος ανθρωπισμός του. Τον υποστηρίζω όσο μπορώ καλύτερα και τον πιστεύω»!

Το  δια ταύτα άκρως   θετικό.  Καθόλου  δεν αποκλείεται το  Σάββατο που  μας έρχεται με την αναγγελία  των βραβείων και  της  Golden Bear  αυτός ο μικροσκοπικός Greek Actor  να λάβει  το τρόπαιο καλύτερου ανδρικού  ρόλου. Λες; Λέω. Για έναν και μοναδικό  λόγο.

Επειδή ο  ρόλος του είναι  σιωπηλός και επειδή παίζει με το βλέμμα, το σώμα,  τις χαμηλόφωνες αντιδράσεις  του. Ελάχιστα λόγια. Περισσότερη  ουσία. Ο Μουρίκης -τηρουμένων  των αναλογιών- είναι περίπου το ελληνικό ισοδύναμο ενός Τζιάν Μαρία Βολοντέ στο θρυλικό γαλλικό φιλμ νουάρ του Ζαν Πιέρ Μελβίλ «Ο κόκκινος κύκλος» (Le cercle rouge, 1970).



Όσο  για τα αποτέλεσματα από το ρεπορτάζ; Άρεσε ή όχι  η  ταινία  του Γιάννη Οικονομίδη; Πρώτο  λοιπόν. Το  1/3 (κυρίως από βορειοευρωπαίους) πετάει την σκούφια του. Εξαιρετικό.  Το 1/3 (κυρίως  νοτιοευρωπαίων) «ναι μεν, αλλά πολύ  φλύαρο». Και  το 1/3 (απ' όλες  τις πλευρές)  εντελώς απορριπτικό.

Δεύτερο λοιπόν. Από  τα αποτελέσματα  της καθημερινής «ψηφοφορίας»  οκτώ κριτικών. Από Σερβία, Βραζιλία,  Δανία, Μεξικό (με  τον Έλληνα Αλέξη Γρίβα), Αγγλία εις διπλούν (Evening Standard και  Daily Telegraph), Γερμανία και  από τον κριτικό του  συγκεκριμένου περιοδικού, του  «Screen».  Η  ταινία  του Οικονομίδη λαμβάνει μέσο όρο 1,9.  Πολύ  χαμηλό.  Το πέμπτο  χειρότερο. Μαζί με δύο γερμανικές,  μία από την Αργεντινή και μία από την Κίνα. Το υψηλότερο με  βαθμό  3  λαμβάνει η  βρετανική παραγωγή «'71»   του Γιαν Ντέμαντζ

Μην βιάζεστε.  Και το  λέω  εκ πείρας. Σπανίως τα αποτελέσματα  του Jury (Κριτικής επιτροπής) συμπίπτουν με εκείνα από τα πάνελ  των  κριτικών. Πολύ σπάνια.

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση

Δύο  πάρτι στη σειρά. Το πρώτο  για λογαριασμό δημιουργών και συνεργατών του «Ψαριού». Μετά τη χθεσινή (Τρίτη βράδυ) πρώτη προβολή της ταινίας για το μεγάλο κοινό. Μεταμεσονύχτιο γλεντάκι. Στο «Project Kino  Ost». Μην το  ψάχνετε. Ουδεμία  σημασία. Απασες και άπαντες εκεί. Από την Ποπάρα  Τσαπανίδου. «Με τα πολλά κυβικά». Οπως λέει γι' αυτήν ο Γιάννης Οικονομίδης. Συμπληρώνοντας «κρίμα, μας  την έφαγε  η   δημοσιογραφία». Γιάννη  ποτέ δεν είναι αργά.  Τα κυβικά έδειξαν  ταλέντο υποκριτικής.

Η Πόπη λοιπόν. Εγκατέλειψε, δι' ολίγον, την  εκπομπή της  στο Star. Θα μείνει εδώ παρέα με  τον εκλεκτό  της καρδιάς της μέχρι την Κυριακή. Το Βερολίνο  θερμό. Αληθινά  σας λέω. Φανταστείτε. Ούτε χιόνι ούτε  βροχή. Περίπου το θερμόμετρο  δείχνει  κάτι μεταξύ 10 και  8. Ανοιξη  για τους Βερολινέζους

Εκτός Ποπάρας  και η Βικάρα.  Η Παπαδοπούλου. Η μικρή κουκλίτσα  από το «Τανγκό  των  Χριστουγέννων». Κάπου στο  φινάλε  του «Ψαριού» χορεύει  σε   τσακίρ κέφι  συνοδευόμενη από άσμα δημοτικό. Η κυρία,  για τις απαιτήσεις του ρόλους της, εκδίδει  την κορμάρα  της. Και μάλιστα   για να γεμίσει  το πορτοφόλι της παραδίδει  τη μικρή  της κόρη στις  κτηνώδεις ορέξεις ενός μαφιόζου. Δημοτική μουσική και πορνεία μαζί.

Και  η Μαρία Καλλιμάνη  ήταν εκεί. Που παίζει σε δύο  ελληνικές  ταινίες: ως πρωταγωνίστρια στην  ιστορία του Θανάση Καρανικόλα «Στο σπίτι» και  σε δεύτερο  ρόλο  στο «Ψάρι»

Το δεύτερο πάρτι  είναι κλεισμένο γι' απόψε στις 10 (ελληνική ώρα 11). Όπου το  ρακένδυτο «Κέντρο  κινηματογράφου» θα  υποδεχτεί πλήθος  ξένων (έτσι  πιστεύει, αλλά πλανάται)   προκειμένου να τιμήσει  τους Έλληνες   σκηνοθέτες. Τόπος συνάντησης η... Μισιρλού (Misirlou bar). Συμβολικό αυτό.

Μητριά η Νταϊάνα, εργάτρια η Τζένιφερ, αγωνίστρια η Ροζάριο

Μετά  τα 30,  άντε  τα 35, εγκαταλείπουν και επιστρέφουν.  Αυτή  η μοίρα της γυναίκας. Στην Show Biz. Κάποιος μεγαλοπαραγωγός, εξ Αμερικής, το έθεσε με κυνισμό: «Ο άνδρας  star είναι μαραθωνοδρόμος, η γυναίκα των 100 μέτρων».

Η Τζένιφερ Κόνελι (με πατημένα  τα  44) υποδύεται την εργάτρια και μητέρα σε μια ιστορία που  σκηνοθέτησε η Κλαούντια Λιόσα από το Περού. «Ουφ» αναφωνεί. «Δεν προλαβαίνω να  γυρίζω από  παραγωγή σε παραγωγή».  Δηλαδή;  «Γυρίσματα  για  την  υπερπαραγωγή «Νώε» (η κιβωτός της Βίβλου). Οπου σε  βεβαιώ όλα  τα ζώα είναι  φτιαγμένα ψηφιακά, κανένα  αληθινό». Είδες πόσο   ζωόφιλοι είναι οι Αμερικανοί παραγωγοί; Είδα να λες.

Και συνεχίζει «Μετά είχα αυτή  την ταινία   της Λιόσα, ταυτόχρονα έπαιξα στο ρομάντζο «Μια χειμωνιάτικη ιστορία»  και τώρα  έχω   τα γυρίσματα  της  ταινίας   που σκηνοθετεί ο  σύζυγός μου» (εννοεί το «Shelter» του Πολ Μπέτανι). «Ευτυχώς»  τα 'χω βρει με τον Πολ».

Η  Τζένιφερ  εξακολουθεί να  «τυφλώνει» τον αρσενικό πληθυσμό που προτιμάει καστανόμαυρες. Και μάλιστα εκείνες με την κατάλευκη επιδερμίδα.
 
Η Νταϊάν Κρούγκερ  εντελώς  Ωραία Ελένη  του Βερολίνου.  Τα χρόνια πέρασαν και το    κατάξανθο κορίτσι έπιασε τα 38. Σιγά  θα πείτε. Μωρό είναι ακόμα. Σας  γελάσανε. Στο  σινεμά τα πανέμορφα πλάσματα μπαινοβγαίνουν με  καταιγιστικούς  ρυθμούς. Το  38 is too old.  Ως   εικόνα.  Κάπως έτσι η  σώφρων Νταιάνα  το κατάλαβε  εγκαίρως και  το ενσωμάτωσε  στη συνείδησή της. Ως εκ τούτου  δέχτηκε μετά χαράς να παίξει το ρόλο της καλής μητριάς  των παιδικών  χρόνων  του Έιμπραχαμ Λίνκολν  για λογαριασμό  της ταινίας «The Better  Angels». Μην   ψάχνετε. Ουδέν το νεώτερο. Όμως Κρούγκερ ειναι αυτή, άντε παιδιά να την χώσουμε στο πρόγραμμα της Berlinale

Τρίτη αλλά διόλου καταϊδρωμένη  η   Ροζάριο Ντόσον.  Black is beautiful. Μιλάμε για το άγριο  θηλυκό  που  τσιμπολογούσε στο κρεβάτι του ο Μεγαλέξαντρος Κόλιν Φάρελ  στην ομότιτλη  ταινία του  Ολιβερ Στόουν. Η  ταινία  αδιάφορη, η Ροζάριο ερεθιστική.  Τότε -το  2004- ήταν   μόλις  25. Πάνω στην κάψα της. Τώρα δέκα χρόνια older.  Τι να κάνει, τι να κάνει;  Α, το βρήκα! Θα κάνει  την Μεξικάνα επαναστάτρια   εις μνήμην  του «Cesar Chavez».

Ουδεμία σχέση με τον εκλιπόντα της Βενεζουέλας.  Ετούτος ο Τσάβεζ   ξεσήκωσε  τους Μεξικάνους  λαθρομετανάστες  στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Από κοντά και η Ροζάριο. Viva La Revoluzione!

Ασκήσεις πεολειχίας

Γιατί, σου λέει,  ο τύπος. Μόνο ο Λάρς  φον Τρίερ είναι μάγκας;  Τώρα  θα σας δείξω κι εγώ. Και μας  έδειξε. Τι; Μα, φυσικά  το   γνωστό σπορ.  Το «κατάρτι»   σηκωμένο και  θυμωμένο. Το στόμα  του άλλου  ανοιχτό. Στη συνέχεια μπουκωμένο. Σε κοντινό. Να   διαγράφονται οι    φλέβες. Του «καταρτιού». Να μην περάσει από το μυαλό του θεατή  ότι το εν λόγω «στυλιάρι»  είναι  ψεύτικο και πλαστικό



Με απλά λόγια  έρως ανδρών.  Ομοφυλοφιλικός.  Σε μια συμπαραγωγή Πορτογαλίας και Γερμανίας με τίτλο «Praia Do Futuro».  Το στόρι ουδεμία σημασία.  Χάνει ο εραστής  τον εραστή του και στη συνέχεια  βολεύεται με  έτερο εραστή. Σιγά  που θα ιδρώσει το αυτί του. 

Ως εκ τούτου και  αφού  το σπορ της πεολειχίας ή της αιδοιολειχίας (όπως στην «Αντέλ»)   ταυτίζεται με την σκληρή κουλτούρα, γιατί να μην  παίξουμε στο επίσημο  πρόγραμμα σκληρό καλλιτεχνικό πορνό; Και  το έπαιξαν και μας έπαιξαν!