Ρόμπερτ Ρέντφορντ: «Οποιος νομίζει πως είναι σπουδαίος ας πάει στο νεκροταφείο»

Σε τρία χρόνια θα πατήσει τα ογδόντα. Το Golden boy του Χόλιγουντ. Ο αυθεντικός Great Gatsby του 1974. Ο γέρος που σκαρφαλώνει στα κατάρτια σαν τζόβενο πραγματικό. Ο big star χωρίς ίχνος μπότοξ και πλαστικής χειρουργικής. Ο σκεπτόμενος. Ο ανήσυχος. Η ζωντανή ενσάρκωση του Ζεν. Ο γέρος, η θάλασσα και ο Βούδας. One man show. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ το μοναδικό ζωντανό πλάσμα, χωρίς ίχνος κομπάρσου, σε μια θαλασσαταραγμένη και θαλασσοπνιγμένη ιστορία με τον τίτλο «All is lost» Ολα χάθηκαν. Πως;

Ιδού τα τελευταία λόγια ενός ζάπλουτου καβαλαρή ιστιοφόρου, χιλιάδες μίλια έξω από την Σουμάρτα: «Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής. Προσπάθησα να είμαι αληθινός. Προσπάθησα να είμαι δυνατός. Προσπάθησα να είμαι αλληλέγγυος. Στο τέλος τίποτα δεν κατάφαρα. Ολα χάθηκαν. Εκτός από το κορμί μου και την ψυχή μου. Sorry».

-Δηλαδή;
«Ολοι είμαστε απροστάτευτοι, ανοχύρωτοι. Καταδικασμένοι στο τυχαίο, το απρόβλεπτο. Ούτε η επιστήμη, ούτε τα λεφτά ούτε τίποτα. Στην πραγματικότητα ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να ελέγξουμε».
Οπως έλεγε και ο Τζιμ Τζάρμους σε μια ταινία: «Οποιος πιστεύει ότι είναι σπουδαίος ας επισκεφτεί το νεκροταφείο».
Ο ήρωας που υποδύεται ο Ρέντφορντ σ αυτή την ταινία με σκηνοθέτη τον Τζ. Τσάντορ, μοιάζει κάτι ανάμεσα στον Πι και τον «Ναυαγό». Κατά βάθος τους ξεπερνάει και τους δύο.

Επειδή αντιστρέφει το μόνιμο και κλισαρισμένο αμερικανικό μοτίβο της «επιβίωσης». Γιατί ενώ ο ήρωάς του διαθέτει ολόκληρο τεχνολογικό εξοπλισμό. Και ενώ είναι οπλισμένος με τα πάντα, από νερό μέχρι ένα πληρέστατο βεστιάριο, παρόλα αυτά δεν μπορεί να αποφύγει το τραγικό.

«Καθένας μόνος του στις τρικυμίες της ζωής. Και κανείς δεν μπορεί να τα βάλει και να νικήσει την φύση».
Μια αμερικανική παραγωγή για την διάδωση του Βουδισμού. Περίπου, όπως λέμε και ελληνικά: Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.

Κρεοπωλείο με ζόμπι τον Ράιαν Σκόσλινγκ

Τώρα κατάλαβα γιατί ο Ράιαν Γκόσλινγκ, το παλικάρι που προαλείφεται να ενθρονιστεί ως διάδοχος ενός Στιβ ΜακΚουίν αρνήθηκε να καταπλεύσει στο φεστιβάλ των Καννών. Ετσι τα κορίτσια, οι παπαράτσι και οι ιθύνοντες της γαλλικής φιέστας έμειναν με τη χαρά στο... χέρι! Μα φυσικά επειδή ο σκηνοθέτης Νίκολας Ουάντινγκ Ρεφν αντί για ταινία προσκόμισε στις Κάννες κανονικό κρεοπωλείο. Με τίτλο «Only God Forgives» (Μόνο ο θεός συγχωρεί).
Ετσι ο Γκόσλινγκ, στρίβοντας αλα γαλλικά απέφυγε τον διασυρμό. Από τη (αναμενόμενη) γιούχα των θεατών. Αλλά και επειδή-όπως ψιθυρίζεται εδώ-ο ρόλος που του επιφύλαξε ο Δανός σκηνοθέτης, με τον οποίο είχε συνεργαστεί για το «Drive» είναι παντελώς κενός. Κάτι σαν ζόμπι που περιφέρεται με το ίδιο βλέμμα απορίας στο πρόσωπό του από την πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ας πρόσεχε!



Τι είναι η ταινία; Ενας κανίβαλος στην Μπανγκκόκ-κάτι μεταξύ στρατιωτικού και μπάτσου-σουλατσάρει με χατζάρα και ότι βρει μπροστά του το τεμαχίζει. Ας πούμε. Αφού πρώτα καρφώσει με μαχαίρια, τα πόδια και τα χέρια ενός Αμερικανού μαφιόζου, στη συνέχεια του ξεριζώνει τα μάτια και στο τέλος βυθίζει σαδιστικά το μαχαίρι στο αυτί μέχρι με βγει από την άλλη άκρη!

Τι άλλο είναι; Κάποιος Αμερικανός, πάλι στην Ταϊλάνδη, διψάει να βιάσει και να σκοτώσει 16χρονο κορίτσι. «Είσαι;» ρωτάει τον πατέρα του κοριτσιού. «Θα σου δώσω δεκαπέντε χιλιάδες δολάρια». Τι άλλο είναι; Η Κριστίν Σκοτ Τόμας σε στυλ Bloody mamma όταν μαθαίνει ότι ο γιόκας της βίασε και σκότωσε την δεκαεξάχρονη να λέει με το φυσικότερο ύφος του κόσμου «θα είχε τους λόγους του». Συμπληρώνοντας προς το έτερο αγόρι της, τον Ράιαν Γκόσλινγκ.
«Πάντα ζήλευες τον αδελφό σου. Γιατί το δικό του εργαλείο είναι τεράστιο ενώ το δικός σου τόσο δα μικρό» (στην πραγματικότητα δεν είπε «εργαλείο» αλλά ο νόμος περί Τύπου μου απαγορεύει να μεταφέρω τον ακριβή ορισμό που χρησιμοποίησε η Κριστίν Σκοτ Τόμας).

Τι άλλο συμβαίνει σ αυτό το χασάπικο; Οταν η bloody mamma καταλήγει σχεδόν τεμαχισμένη από την χατζάρα του Ταϊλανδέζου, τότε ο Ράιαν Γκόσλινγκ, χώνει την χερούκλα του μέσα της και ξεριζώνει την μήτρα της. Περίφημα. Τουτέστιν μητριαρχία στην Αμερική. Και εναντίον αποικιοκρατίας το επιμύθιο του Δανού «χασάπη» Ορσα!
Μερικές φορές η κουλτούρα στάζει δηλητήριο κόμπρας. Να πουλήσει ο δήθεν καλλιτέχνης σκάνδαλο και ας είναι κρεοπωλείο. Ως εκ τούτου. Με το μοναδικό πράγμα που συμφωνώ είναι ο τίτλος: Επειδή ούτε εγώ, ούτε ουδείς είναι θεός, δεν συγχωρώ. Αυτό που είδα το μισώ!