Οι ταινίες της εβδομάδας

( *** ) SOLOMON KANE

Του Μάικλ Τζ. Μπάσετ. Περιπέτεια φαντασίας, 2009, Ην. Βασίλειο / Γαλλία / Τσεχία. 1 ώρα και 44 λεπτά.

Βάρβαρο κομιξάδικο επικό  «τσέπης», φτιαγμένο από την καλύτερη πρώτη pulp ύλη, την παραλογοτεχνία ηρωικής φαντασίας του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, δημιουργού του θρυλικού «Κόναν», ο «Σόλομον Κέιν» πραγματοποιεί ακριβώς αυτό που υπόσχεται: σε ταξιδεύει σε ένα μαγικό, σκοτεινό, αιματοβαμμένο κόσμο, μπλέκοντας τις μεσαιωνικές δοξασίες, με τις επιταγές του φανταστικού σε ένα συμπαγές, νευρώδες, και συναρπαστικό μπιμουβίστικο σύμπαν, δράσης και (αντι)ηρωικών κατορθωμάτων. Μισθοφόρος της βασίλισσας Ελισάβετ στον 17ο αιώνα, που χρωστάει την ψυχή του στο διάβολο (τον ίδιο τον κανονικό), ζητάει εξιλέωση για τις αμαρτίες του, ως τη στιγμή, που μία σειρά άγριων δολοφονιών, τον επαναφέρουν στο σωστό δρόμο της εκδίκησης, του παλουκώματος, και του αποκεφαλισμού.



Με μια καλλιτεχνική διεύθυνση που δανείζεται αδιακρίτως (αλλά επαρκώς φαντασμαγορικά) οτιδήποτε ανάλογο έχεις δει, ένα σχηματικό σενάριο και μια ευπρόσδεκτη έμφαση στον τομέα της γραφικής απεικόνισης βίας, ο «Solomon Kane», χρωστάει το μεγαλύτερο μέρος της αφελούς, βίαιης χάρης του, στο χάρισμα του πρωταγωνιστή του Τζέιμς Πιουρφόι και τον σεβασμό των δημιουργών στις συμβάσεις του είδους που τόσο αγαπούμε οι fan των ανάλογων, δαιμονικά «λερωμένων», φαντασιών. – Τ.Θ.  

( * ) ΚΛΕΦΤΗΣ ΨΥΧΩΝ / MY SOUL TO TAKE

Του Γουές Κρέιβεν. Τρόμου, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 47 λεπτά.



Μου λέει η μάνα μου  όταν της μιλάω άσχημα και της  ασκώ ψυχολογική βία, «βρε αγάπη μου, όταν λες ότι με αγαπάς, αυτό εννοείς;» Που εγώ φίλε, αν υπάρχει πιο μαμάκιας από μένα, το κλείνω το μαγαζί, τόσο την αγαπώ. Και της απαντώ, «Μωρέ Σοφοκλή μου (έτσι τη φωνάζω) αν δεν βρίσω εσένα που σε λατρεύω κι έχω το ελεύθερο, ποιον να βρίσω, τον Θέμο;» Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του 71χρονου Γουές Κρέιβεν, («Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες», «Scream»), που αυτή τη φορά, στην πρώτη του εδώ και πέντε χρόνια ταινία, τα κάνει θάλασσα, και χρησιμοποιεί κι ένα από τα πιο άχρηστα και κοροϊδευτικά 3D που μπορείς να φανταστείς. Τον βρίζω και τον ποδοπατώ, επειδή τον αγαπώ. 16 χρόνια πριν,  πεθαίνει ένας δαιμονικός ψυχοπαθής δολοφόνος με εφταπλή διαταραχή προσωπικότητας, ο «Θεριστής», του οποίου ένα κομμάτι από το πνεύμα υποτίθεται πως μετενσαρκώθηκε σε καθένα από τα εφτά παιδιά που γεννήθηκαν στην πόλη του εκείνη τη μέρα. Και οι εφτά (που δεν ήταν υπέροχοι, απλώς βαρετοί) νέοι, ψάχνονται σήμερα να βρουν τι και πως τους σκοτώνει έναν έναν, εκτός κι αν δεν έχει πεθάνει ο μακαρίτης ο φονιάς, ή εκτός κι αν μου κάηκε το παστίτσιο. Κι ο Κρέιβεν, μιμείται στα γεράματα, όσους τον μιμήθηκαν εδώ και 40 χρόνια, κι ενίοτε αποδεικνύεται πιο άνευρος και βαρετός και συγχυσμένος εγκεφαλικά κι από τους μιμητές του, μολονότι καταφέρνει (κι αυτό του έλειπε) να πετάξει μια δυο τρεις ποπάτες και ψυχεδελικά χαριτωμένες κρεϊβενιές  στην ταινία, να ευχαριστηθεί λίγο κι ο εξαπατημένος θεατής. Επαναλαμβάνω, το 3D εδώ, είναι για τα μεγάλα χαστούκια. – Τ.Θ.   


( * ) ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ / LUCKY LUKE

Του Τζέιμς Χαθ. Κωμικό γουέστερν, 2009, Γαλλία / Αργεντινή. 1 ώρα και 43 λεπτά.



Πως το λέει το ρητό; Από  τότε που βγήκανε οι Γάλλοι, χάθηκε το φιλότιμο. Όπου ως φιλότιμο αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο εσύ  ο ίδιος, ως Γάλλος, χειρίζεσαι ένα  από τα πιο σημαντικά κομμάτια, της ποπ πολιτιστικής σου κληρονομιάς, δηλαδή τον Λούκι Λουκ. Ευρωπαϊκή βαρεμάρα (μεγάλου προϋπολογισμού και υψηλής αισθητικής) άνευ προηγουμένου, που αντλεί στοιχεία από δέκα άλμπουμ του Λούκι Λουκ, δεν ακολουθεί την οξυδερκή χαριτωμενιά του γραψίματος του Γκοσινί, και τα κάνει απλώς σαλάτα. Δεν κουνιέται χειλάκι από γέλιο, μόνο που και που από μερικά ευρήματα φόρους τιμής στον θρυλικό καουμπόη. Παγωμένο κι ελκυστικό οπτικά, σαν το αιδοίο πουτάνας με μίνι στο πεζοδρόμιο εν μέσω χιονιά. Τουλάχιστον όμως αυτή η επαγγελματίας και προσελκύει πελάτες και μετά τους ζεσταίνει χαρούμενα. – Τ.Θ.  

( ** ) ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ  ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ  ΜΟΥ / L’ AGE DE RAISON

Του Γιαν Σαμουέλ. Κομεντί, 2010, Γαλλία / Βέλγιο. 1 ώρα  και 37 λεπτά.



…είναι  γράμματα που η 40χρονη καριερίστα Μαργκερίτ, είχε γράψει στα εφτά της χρόνια με σκοπό να το παραλάβει στη σημερινή της ηλικία, μέσω ενός συμβολαιογράφου. Κάτι το οποίο είχε ξεχάσει, όπως είχε ξεχάσει κι όλα όσα ήθελε από τη ζωή της, τα οποία και θα διεκδικήσει επανακτώντας την παιδική της καθαρότητα. Με μια εκθαμβωτική Σοφί Μαρσό, και την παιχνιδιάρικη, οπτικά μπιρμπιλωτή και συναισθηματικά ζεστή σκηνοθετική καθοδήγηση του Σαμουέλ, το «γράμμα», απολαμβάνει την υπερθετική του παραμυθένια αφέλεια χωρίς κομπλεξισμούς, ισορροπώντας την με την όσο αντέχει το πακέτο, ρεαλιστική ενδοσκόπηση χαρακτήρων και προσμέτρηση συνεπειών,  καταλήγοντας σε ένα ευπρόσδεκτο, ελεγχόμενα ζαχαρωμένο ζαχαρωτό, που εκπληρώνει τον στόχο της λείανσης των αγριεμένων της ψυχής σου. Αλλά εγώ έχω διαβήτη.– Τ.Θ.