Ήμουν κι εγώ στους Pulp!

«Τον αγαπώ», ήταν η έκφραση που έβγαινε διαρκώς από τα χείλη μου με μόνιμο αποδέκτη τον αεικίνητο, αιώνια σέξι και πάντοτε ερωτεύσιμο frontman των Pulp, Jarvis Cocker, που ξαναζέστανε, μετά από πολύ καιρό, τα μουσικά αίματα του αθηναϊκού κοινού.

Και δεν ήταν μόνο επειδή το σαββατιάτικο, υπέροχο πάρτι που στήθηκε στο μακρινό χώρο της Μαλακάσας θύμιζε τις ένδοξες στιγμές των θρυλικών πάρτι των 90's, τα οποία κατά κόρον ύμνησαν οι Pulp.

Είναι γιατί πρώτη φορά, μετά από πολλές συναυλίες, ο κόσμος τραγουδούσε ουρλιάζοντας τους-όχι και εύκολους-στίχους, χόρευε σαν τρελός, ζητούσε τρίτο (και τέταρτο) ανκόρ και ανταποκρινόταν ενθουσιωδώς στις εντολές του απόλυτου αφέντη-απόλυτου κατακτητή της σκηνής.

Και ο αφέντης ήταν όντως μεγάλος: παρά τα 47 του -παρακαλώ!- έτη, ανέβηκε χορεύοντας σε όποιο ηχείο βρήκε μπροστά του, τραγούδησε σε όλες τις γωνιές της σκηνής, πέταξε σαν λάσο το μικρόφωνο και κράτησε για δυόμιση ώρες το κοινό στην πρίζα.

Τα φλεγματικά, ιδιότυπα αστεία του ήταν η απλή λεπτομέρεια σε ένα καλοστημένο σκηνοθετημένο σκηνικό, που είχε την απίστευτη μαγεία της πρώτης φοράς που ακούσαμε αυτόν τον απρόσμενο ήχο των μεγάλων αναθεωρητών της britpop, που απολαύσαμε τον αποστασιοποιημένο, ειρωνικό και σίγουρα διαποτισμένο με την απόλυτη «αγκλουριά» στίχο, τις κοινωνιολογικές ματιές και τη ρομαντική ματαιότητα του φλερτ.

Ο Jarvis ήταν, όπως πάντοτε, Jarvis, αλλά και οι Pulp που βρέθηκαν με τον πιο συγκινητικό τρόπο στη σκηνή μετά από καιρό με την πλήρη, αρχική τους σύνθεση -σαν να μην πέρασε μια μέρα!- για να μας θυμίσουν ότι μπορεί το τραγούδι που διάλεξαν το Σάββατο να έλεγε «something changed», αλλά κατ’ ουσίαν δεν είχε αλλάξει τίποτε.

Όλα ξεκίνησαν, όταν λίγο μετά τις 21:15 και αφότου ο Jarvis είχε εκδηλώσει τη φρενήρη διάθεσή του με συνθήματα πάνω στην κουρτίνα, πέταξε τους πρώτους συμβολικούς στίχους με το Do you remember the first time? και συνέχισε με ένα κοινό από κάτω να παραληρεί με το Babies, το This is Hardcore, το Help the aged (τραγούδι-έκπληξη), το Underwear (μια θαυμάστρια μάλιστα του πέταξε και το εσώρουχό της).

Τραγούδησε σαν παρωδία και στο στιλ των Led Zeppelin το Happy Birthday στον Ρόμπερτ Πλαντ, μίλησε για τους θεσμούς -«κάτι ξέρετε εσείς οι Έλληνες από δαύτους» είπε- ενώ, όταν ζήτησε μια μπύρα, δεν μπορούσε να αφήσει ασχολίαστο το γεγονός ότι του προσφέρθηκε μπύρα Fix («ύποπτο όνομα για μια μπύρα» ήταν το συμπέρασμά του).

Εννοείται ότι όταν ακούστηκε το Disco 2000 -το τραγούδι ελεγεία για την εποχή των 90's- το κοινό αφηνίασε, γεγονός που έδειξε τι θα ακολουθούσε με το τελευταίο τραγούδι, σήμα-κατατεθέν των Pulp, το αξεπέραστο Common People.

Η σπασμένη τιράντα από το φόρεμα μου, η κλειστή μου φωνή και η γεμάτη μου καρδιά (κάπου-υπάρχει-ένας-υπέροχος-κόσμος-μουσικά- πλασμένος-και-δεν-είναι-μόνο-στη-φαντασία-μου) είναι απλή απόδειξη ότι η Αθήνα και το κατάμεστο από κόσμο Terra Vibe ξέρει ακόμη να παρηγορεί ποιητικά τον πόνο της.

Με συντροφιά τους κυνικούς στίχους ενός ανεπανάληπτου Βρετανού δανδή, που μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να μη ζήσουμε ποτέ σαν Common People, αλλά τουλάχιστον θα νιώθουμε στο πετσί μας την καυτή σαν βιτριόλι κριτική ματιά μιας πραγματικά -this is hardcore- ανεπανάληπτης μπάντας.