Ποιον ερωτευόμαστε; Ποιο είναι το αντικείμενο του πόθου μας;

Ο 45χρονος Θάνος Σαμαράς είναι μια ξεχωριστή παρουσία στα ελληνικά θεατρικά πράγματα. Φέτος, υπογράφει την σκηνοθεσία και όχι μόνο στη παράσταση που βασίζεται στο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Χρύσιππος». Σε αυτήν την παράσταση διάρκειας 2 ωρών που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών – Πειραιώς 260 (Δ)- από τις 31 Μαϊου έως και τις 4 Ιουνίου 2019 ο Σαμαράς έχει την ευθύνη πέραν της σκηνοθεσίας και για την κίνηση, τα σκηνικά και τα κοστούμια, τους φωτισμούς, τον σχεδιασμό του ήχου αλλά και το animation.

Το θεατρικό έργο του Δημητριάδη «Χρύσιππος» κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 2008 ( εκδόσεις Ίνδικτος). Σε σχετική καταχώριση στο biblionet.gr διαβάζω: «Με αφετηρία ένα χαμένο έργο τού Ευριπίδη, με τον ίδιο τίτλο, μέρος μιάς επίσης χαμένης τριλογίας, έργο απ’ το οποίο, σύμφωνα με τα φιλολογικά ευρήματα, δεν έχουν απομείνει παρά μονάχα δύο γράμματα απ’ τον πρώτο στίχο, και το οποίο αφηγείται την απαγωγή του νεαρού και πανέμορφου Χρύσιππου, γιου του Πέλοπος, απ’ τον Λάιο, ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης χτίζει το εν λόγω θεατρικό του έργο».

Το παρακάτω απόσπασμα είναι πάλι από το biblionet.gr όπου ο Δημητριάδης μιλά για το έργο και τον ήρωα του: «Ο Χρύσιππος είναι ο εκπρόσωπος του προσώπου το οποίο, ως φορέας μιάς απαράμιλλης και καθηλωτικής ομορφιάς, κρύβει το αληθινό πρόσωπο τού υποκειμένου· μήπως, με άλλα λόγια, η ομορφιά αυτή είναι παραπλανητική, υπό την έννοια ότι αποτελεί όχι το πρόσωπο αλλά το προσωπείο του άλλου προσώπου, του αληθινού, εκείνου το οποίο βρίσκεται από πίσω· και μήπως αυτό το δεύτερο πρόσωπο, το κρυμμένο, το αφανές, που δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε εκ πρώτης όψεως και που το αντιλαμβανόμαστε πάντα, ή τις περισσότερες φορές, εκ των υστέρων, όταν πλέον είναι πολύ αργά για εμάς τους ίδιους, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μία άμορφη, αδιαμόρφωτη ύλη, μία παραμορφωμένη σάρκα, ένα διεστραμμένο μόρφωμα, ένα, αμιγώς ανθρώπινο αλλά εντελώς ανυπόφορο, έκτρωμα, το οποίο εξευγενίζεται απ’ το εμφανές, ορατό, επιφανειακό κάλλος, και με τον εξευγενισμό αυτόν προετοιμάζει το έδαφος για την εξαπάτηση, την καταστροφή, την φρίκη;

Όλοι οι υπόλοιποι που συναναστρέφονται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, τον Χρύσιππο, είναι όλοι εμείς που, χωρίς ν’ αποτελούμε εντελώς αθώα και ανεύθυνα θύματα, συναποτελούμε αυτήν την κοινότητα, η οποία δεν είναι άλλη απ’ το ανθρώπινο είδος, και η οποία βρίσκεται πάντα ενώπιον εκείνου που ο Εμμανουήλ Λεβινάς αποκάλεσε "το πρόσωπο τού Θεού" αλλά που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά μόνον ο πλησίον μας, ένας άλλος άνθρωπος, ο συνάνθρωπος".

Ο σκηνοθέτης Θάνος Σαμαράς δηλώνει: «Δεν ερωτευόμαστε τους άλλους. Αλλά αυτό, σε αυτούς, που μας λείπει και που ψάχνουμε για εμάς».

Η παράσταση θέτει διαρκώς το ερώτημα: ποιον ερωτευόμαστε; Ποιο είναι το αντικείμενο του πόθου μας;

Σε ενημερωτικό σημείωμα της παράστασης διαβάζουμε: «Ο Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη πρωτοεκδόθηκε το 2008, θα παρουσιαστεί όμως για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών φέτος το καλοκαίρι. Έργο με ιδιαίτερο χιούμορ, θεωρείται από πολλούς υπόδειγμα της ελληνικής queer γραφής. Καθώς ο Δημητριάδης τοποθετεί την πλοκή σ’ ένα αστικό σαλόνι, φωτίζονται οι πιο μύχιες πτυχές των οικογενειακών δεσμών, των πιο ιδιωτικών ανθρώπινων σχέσεων και ιδιαίτερα στη σχέση μάνας-γιου. Έτσι, μαζί με την κοινωνικά ανατρεπτική του διάσταση και τις σαφείς ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις, το έργο δίνει αφορμές φιλοσοφικού στοχασμού για την ίδια τη φύση του έρωτα ανεξαρτήτως ρόλων και φύλων».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Θάνος Σαμαράς σκηνοθετεί έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Μόλις το 2018 ανέβασε το έργο του Δημητριάδη «Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας».

Πρωταγωνιστούν η Ράνια Οικονομίδου, ο Νίκος Καραθάνος, η Σοφία Κόκκαλη, η Αγγελική Στελλάτου, ο Θανάσης Δόβρης, ο Γιάννης Σιαμσιάρης, ο Νικόλας Μίχας και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης.