Ο αστυνόμος Χαρίτος υποδέχεται τον εγγονό του!

Αν βρισκόταν τρόπος να ρωτήσεις τον αστυνόμο Χαρίτο –τον ήρωα των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Πέτρου Μάρκαρη- για το πώς πάνε τα κέφια θα σου απαντούσε σε άπταιστα ελληνικά: Business as usual…

Και όμως, πέραν των καθαρά επαγγελματικών ενασχολήσεων του, ο αστυνόμος αλλάζει κεφάλαιο στη ζωή του (πολύ περισσότερο η οικογένεια του) υποδεχόμενη στους κόλπους της, τον Λάμπρο Ουζουνίδη. Ο τελευταίος είναι ο γιός της Κατερίνας της κόρης του Χαρίτου. Το Ουζουνίδης είναι το επίθετο του συζύγου της, του Φάνη. Όσο για το όνομα Λάμπρος εκείνο δεν παραπέμπει σε κανένα από τους παππούδες αλλά στον Λάμπρο Ζήση, στον κομμουνιστή φίλο του αστυνόμου Χαρίτου.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα της υπηρεσίας. Business as usual. Ο αστυνόμος Χαρίτος -στο γνωστό μοτίβο της τελευταίας δεκαετίας για τον Μάρκαρη- διερευνά εγκλήματα (δολοφονίες) όπου το Ανθρωποκτονιών πάει χέρι – χέρι με την Αντι-τρομοκρατική και το «Οικονομικό Έγκλημα». Με άλλα λόγια, οι «σύνθετες» δολοφονίες θέλουν και «σύνθετη» αντιμετώπιση. Αυτό είναι και το βασικό στοιχείο που αρχίζει να διαφοροποιεί την νέα γενιά των μυθιστορημάτων του Μάρκαρη. Πάντα, σε συνδυασμό με μια διαδεδομένη «εκδίκηση» πασπαλισμένη με κοινωνικά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) χαρακτηριστικά αλλά και μια διαρκώς διευρυνόμενη διάθεση και έκφραση βίας που πατά πάνω στον «θυμό» και ζητά μια ιδιότυπη νομιμοποίηση.

Δύο –τρείς επιπλέον παρατηρήσεις: Η πρώτη έχει να κάνει με την πρώτη ύλη της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής των Μνημονίων. Ο καμβάς των τελευταίων μυθιστορημάτων του Μάρκαρη είναι ίδιος και απαράλλακτος. Business as usual. Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι σε αυτήν την εποχή ο Μάρκαρης βρήκε θησαυρό και τον αξιοποιεί… Ο,τι και η περίοδος της Κατοχής και τα ένοχα μυστικά της στην περίπτωση του Γιάννη Μαρή.

Εκτιμώ ότι πρόκειται περισσότερο για μια προσαρμογή δεδομένων, για μια αναγκαστική προσγείωση σε μια συγγραφική παραγωγή που συγγενεύει με εκείνη που γέννησε τα μυθιστορήματα τρέχουσας χρήσης του Γιάννη Μαρή. Οφείλω να πω ότι διαβάζω και απολαμβάνω τεχνίτες της γραφής όπως ο Μαρής και ο Μάρκαρης.

Αλλά, ας πάμε και λίγο παρακάτω. Και ας πάρω το νήμα από μια λεπτομέρεια. Η Κούλα, εκ των βοηθών συνεργατών του Χαρίτου που «τόχει με τα κομπιούτερ» όπως συχνά πυκνά λέει ο προϊστάμενος της είναι λίγο ως πολύ μια προδρομική μορφή της λεγόμενης εξόρυξης δεδομένων, ένα από τα παιδιά της αποκαλούμενης 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Την ίδια ώρα που ο πιστός Δερμιτζάκης είναι στο δρόμο, η Κούλα ψάχνει στον υπολογιστή… Ο Μάρκαρης δείχνει τον δρόμο της διαφοροποίησης. Ένα τεχνικό, κατά τα άλλα, ζήτημα που δείχνει την προοδευτική προσέγγιση του συγγραφέα στα πράματα του καιρού του. Όπως και η άλλη λεπτομέρεια. Το όνομα του εγγονού. Ένα κατ΄εξοχήν κοινωνικό σχόλιο πάνω στο άνοιγμα των αντιλήψεων ή τις ανοχές της σημερινής ελληνικής οικογένειας.

Στο νέο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη «Η εποχή της υποκρισίας» ( Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Μάρτιος 2019) ο αστυνόμος Χαρίτος – με τον νεογέννητο εγγονό- ξεκινά να διερευνήσει την δολοφονία του Πάρη Φωκίδη, ξενοδόχου και προβεβλημένου φιλάνθρωπου. Και αμέσως μετά, του Χρήστου Καπλάνη, υψηλόβαθμου στελέχους της ΕΛΣΤΑΤ. Η συνέχεια στις σελίδες του βιβλίου…

Σε ενημερωτικό σημείωμα για την έκδοση του βιβλίου του Μάρκαρη «Η εποχή της υποκρισίας» διαβάζω: «Η γιορτινή διάθεση του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου για το πιο χαρούμενο γεγονός της ζωής του επισκιάζεται με την είδηση του φόνου ενός άμεμπτου επιχειρηματία με φιλανθρωπική δράση. Κατά τη διάρκεια της έρευνας για την εξιχνίαση του εγκλήματος έχει να αντιμετωπίσει κι άλλους φόνους: ενός διευθυντικού στελέχους της Ελληνικής Στατιστικής Εταιρείας, ενός διευθυντικού στελέχους της Δημοσιονομικής Υπηρεσίας, ενός στελέχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενός στελέχους του ΔΝΤ.

Το καινούργιο μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη ρίχνει φως, για άλλη μια φορά, στα παρασκήνια των κέντρων αποφάσεων που η φιλολαϊκή πολιτική τους στην πραγματικότητα είναι βιτρίνα».