Γράμμα στην Ξένια

Γύρισα σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα και ήθελα λίγο να ξαπλώσω. Με το που ακούμπησα στο μαξιλάρι όμως, με «κοιτάξατε» μέσα από την ασπρόμαυρη φωτογραφία του εξωφύλλου. Η σελίδα είχε τσακιστεί κάπου πέρα από τη συνειδητή μου μνήμη. Είναι δυο βράδια που το είχα ξεκινήσει και που με έπαιρνε ο ύπνος κάπου… στις Μηλιές με την πανσέληνο και την ανθισμένη γλυσίνα, στην Αλκμάνος, στο ακατάστατο γραφείο, στην Κοσμά Μελωδού, με το Γιάννη, με τον Κωστή, το Φασουλή… με την Άλκη, την Αμαλία, στο Λονδίνο, στον παράδεισο του Ψυχικού, τη λύπη και τη θλίψη, το χειροκρότημα...



Δεν είχα ακόμα διαβάσει το «Γράμμα στον Κωστή» όταν κάναμε το «γύρισμα» για την εκπομπή. Νόμιζα ότι θα ήταν ένα δακρύβρεχτο έπος στην παντοτινή αγάπη. Μια ωραιοποίηση της ανθρώπινης σχέσης και των συναισθημάτων όταν ο άλλος «φεύγει». Ήταν όμως μια εξομολόγηση αφοπλιστικά ειλικρινής για την ίδια σας τη ζωή. Μια κυνική αφήγηση για τη ζωή κάθε ανθρώπου που έχει τα πάνω και τα κάτω της. Για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Χωρίς κανένα φτιασίδωμα. Σάρκα και Πνεύμα. Η Σάρκα αρρωσταίνει, ασχημαίνει, πεθαίνει. Το Πνεύμα ζει και αν του δίνουμε «τροφή» και ουσία μεγαλώνει, γιγαντώνεται μάλιστα όσο κυλούν τα χρόνια.

Και όσο περνούσαν οι σελίδες, όσα περισσότερα μάθαινα, τόσο περισσότερο μυστήριο άπλωνε τα δίχτυα του. Κι όσο πιο βαθειά η εξομολόγηση, τόσο περισσότερες οι εικόνες και οι ιστορίες που έφτιαχνα στο μυαλό μου γύρω από τη ζωή σας. Τελικά μάλλον είστε εσείς αυτό που περιγράφετε ως ένα πετυχημένο παιδικό θεατρικό έργο. Έχετε ένα πρώτο επίπεδο, απλό, κατανοητό, προσιτό: «η γλυκούλα, συμπαθέστατη Ξένια, που κάνει παιδικό θέατρο». Ένα δεύτερο, λίγο πιο δυσνόητο: «η Ξένια Καλογεροπούλου, η ηθοποιός που έχει ζήσει έντονα τη ζωή», αλλά κυρίως ένα τρίτο, αυτό της «Ξένια Μαρία» ή ίσως τελικά «Ντελμάρ», που είναι μυστικό και γοητευτικό.

Κι επειδή μόνο έτσι θα μπορούσε ένα τέτοιο γράμμα να τελειώσει, θα ήθελα πολύ να ξέρετε ότι δεν θα σας θυμάμαι σαν την όμορφη κοπελίτσα που την «χτύπαγε» το παπούτσι όταν την πλησίαζε ένας ωραίος νεαρός σε μια μαυρόασπρη ελληνική ταινία –που είναι παρεμπιπτόντως η σκηνή που είστε κατά τη γνώμη μου πιο όμορφη από ποτέ και αυτή που τελικά θυμάμαι- αλλά σαν τη γοητευτική κυρία με τα λαμπυριστά μάτια που καθόταν όρθια μπροστά στην αυλαία του θεάτρου Πόρτα και κοίταζε μία τα σκηνικά της παράστασης και μία το ψηλότερο σημείο της αίθουσας και την είσοδό του και τώρα πια ξέρω γιατί.

ΥΓ Ήθελα να ξέρετε ότι τη «Μπαμπούσκα» τη λατρεύουν και οι τρεις μου κόρες, «Τα παραμύθια με την Ξένια: λίγο φοβιστικά» τα φοβάται η Δήμητρα, η οποία πιστεύει ότι είστε ο μοναδικός άνθρωπος που του πάνε τα άσπρα μαλλιά, ενώ όλοι οι άλλοι «πρέπει να τα βάφουν» και ότι «Τα παραμύθια με την Ξένια», τα ακούμε στα μεγάλα μας ταξίδια στο αυτοκίνητο. 

ΥΓ2: Το πρωί της μέρας που κάναμε το «γύρισμα» είχα πάρει συνέντευξη από την Άλκη Ζέη, αλλά μη γνωρίζοντας την κουμπαριά σας, δεν σας ανέφερα ποτέ πόσο «διπλά» σημαντική ήταν εκείνη η μέρα για μένα.



ΥΓ3: Σας είχα αναφέρει –ούτε που θα θυμάστε- την ιδέα μου να γράψω ένα θεατρικό έργο και βάσει όσων σας περιέγραψα, μου είπατε «θέλει πολλή δουλειά ακόμα». Στο «Γράμμα στον Κωστή» βρήκα κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Μακάρι να γράφατε ένα βιβλίο με οδηγίες για όσους θέλουν να γράψουν ένα θεατρικό έργο. Πολύ θα μου άρεσε.

Info
Το «Γράμμα στον Κωστή» της Ξένιας Καλογεροπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Η Ελένη Φωτίου είναι κατά βάση ερευνήτρια. Η καριέρα της ως ερευνήτρια στον τομέα των διεθνών σχέσεων τελείωσε οικειοθελώς με τον ερχομό του τρίτου της παιδιού και τώρα ζει μια δεύτερη ζωή ως μητέρα και δημοσιογράφος στο www.protothema.gr. Συνεχίζει την έρευνα καθώς ψάχνει εμπνευσμένους ανθρώπους για να εμπνεύσουν κι άλλους στην εκπομπή City Life (Novalife/Nova), αναζητά τρόπους να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα γενικώς, και «κατεβάζει» ιδέες και πρακτικές λύσεις για ταξίδια, εκδρομές και βόλτες με παιδιά στην Ελλάδα στη δική της ιστοσελίδα mamakita.gr.