Σημειώσεις μιας μουσικής συνάντησης

Τι θα κρατούσε κανείς από τη συνάντηση του Σταύρου Ξαρχάκου με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη ένα βράδυ Δευτέρας στο Gazarte;

Το πρώτο από όλα –σε μια ενδεικτική λίστα- θα ήταν η ανταπόκριση του κοινού της παράστασης – ανταπόκριση που όπως φαίνεται βασίζεται σε μια αδιαμεσολάβητη σχέση αποδοχής και εμπιστοσύνης. 



Το δεύτερο έχει να κάνει με την ταυτότητα και την φυσιογνωμία της παράστασης; Τι είναι, εν τέλει, αυτή η παράσταση; Θα έλεγα με το χέρι στη καρδιά ότι είναι ένα λαϊκό μιούζικαλ όπου οι ηθοποιοί είναι οι φωνές των μουσικών και η ανόθευτη, στιβαρή ερμηνεία της Πρωτοψάλτη σε ένα δυναμικών σκηνικό ήχων που διαμορφώνει επιτόπου η διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου. 

Ο ίδιος ο Ξαρχάκος- και αυτό είναι μια από τις μικρές ευλογίες που μπορεί κανείς να βιώσει στη σημερινή πραγματικότητα του πολιτισμού- είναι εκείνος που αναλαμβάνει να «πειράξει» τα τραγούδια του και να παραδώσει στους υποψιασμένους θεατές- ακροατές νέες φρέσκιες εκδοχές. 

Ένα από τα κορυφαία παραδείγματα της βραδιάς το τραγούδι “Το Πρακτορείο” ( από το “Ρεμπέτικο” με πρώτο διδάξαντα τον συνθέτη) το οποίο ξεκινά μέσα σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινού ροκ για να καταλήξει στην αποθέωση του αυτοσχεδιασμού όπου τα μαγικά δάκτυλα στο ακορντεόν (κάπου στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες) συναντούν τις μπάντες στα τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης ή του Βερολίνου. Ένας αυτοσχεδιασμός που συμμετέχει – από αυτόνομες θέσεις- η Πρωτοψάλτη. 

Ένα στοιχείο που θα πρόσθετα και θα υπεράσπιζα μέχρι τέλους – υπεύθυνα και τεκμηριωμένα- είναι η θέση της Πρωτοψάλτη μέσα στον θίασο των ανδρικών φωνών /συμμετοχών. Η Πρωτοψάλτη είναι μέρος του συνόλου συνειδητά. Παράδειγμα, το τραγούδι “Ήτανε μια φορά” ξεκινά με τον ανδρικό χορό και στο τέλος μπαίνει αντιστικτικά η ίδια για να συμπληρώσει και να απογειώσει. 





Γενικώς, η συμμετοχή της είναι καθοριστική δεδομένου ότι το κοστούμι που έφτιαξε πάνω της ο Ξαρχάκος της πάει γάντι! Σε τρόπο μάλιστα που ξεχνάς τις πρώτες ερμηνείες- εκτελέσεις και μένεις με την φωνή της Άλκηστης στο τραγούδι – είτε αυτό το έχει πρωτοπεί ο Ξυλούρης, είτε ο Κόκκοτας. 

Ας σημειωθεί ως ιδιαίτερη στιγμή η ερμηνεία της στο σχεδόν λησμονημένο ή και άγνωστο στο ευρύ κοινό τραγούδι των Ξαρχάκου- Γκάτσου “Ανθρωπάκια του Σωλήνα”. Το ίδιο και για τις συμμετοχές των Νεοκλή Nεοφυτίδη (πιάνο), Παντελή Ντζιάλα (Κιθάρα) και Αλέξανδρου Καψοκαβάδη (Κιθάρα, Νυκτά, Έγχορδα) στον ανδρικό χορό με το υπέροχο “Μάτια Μπλέ”. Κράτησα για το τέλος ένα ακόμη στοιχείο – το στοιχείο της ενότητας με άξονα και οδηγό την μνήμη (που από προσωπική γίνεται συλλογική) και το οποίο διαπερνά τους θεατές- ακροατές – συμμετέχοντες , υπερβαίνει το «κενό» μεταξύ σάλας και σκηνής και απογειώνει την διάθεση της αισιοδοξίας στο ποτ πουρί (“Άπονη Ζωη”, “Φτωχολογιά”, “Όνειρο Δεμένο”, “Μάτια Βουρκωμένα”, “Υπομονή”).