Στα όρια μεταξύ του εικαστικού γυμνού και της πορνογραφίας

Η Γκαλερί Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου παρουσιάζει από χθες, Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου, την τελευταία δουλειά του Μάριου Σέργιου Ηλιάκη για το thewarmproject.com, που εξερευνεί το ανδρικό γυμνό και τη σχέση του με τον πραγματικό τρισδιάστατο χώρο αναζητώντας διαρκώς τα όρια μεταξύ αυτού που ονομάζεται εικαστικό γυμνό και αυτού που υποτιμητικά αποκαλείται πορνογραφία - όρια που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ σαφή. Βασικός στόχος της δουλειάς του Μάριου είναι να καταγράψει τον όγκο και την αναγλυφικότητα του σώματος, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη φωτογραφία, αλλά και να αποδώσει αυτή την αναγλυφικότητα σε κλίμακα μέσα σε κορνίζα, χρησιμοποιώντας μια τεχνική που δανείζεται στοιχεία από τις σελίδες των βιβλίων pop-up.

Ο Μάριος Σέργιος Ηλιάκης είναι φωτογράφος, εικαστικός και τεχνικός στερεοσκοπίας. Είναι επίσης ιδιοκτήτης της Γκαλερί Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου και καλλιτεχνικός διευθυντής του www.thewarmproject.com. Έχει παρακολουθήσει το σεμινάριο στερεοσκοπίας της Stereoscopic Technologies GmbH Munich, είναι απόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος Ψηφιακές Μορφές Τέχνης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, του London College of Communication (University of the Arts London) και του Royal Central School of Speech and Drama (University of London).



Ο ίδιος δηλώνει για τη νέα έκθεση: «Βασικός μου στόχος είναι η σύλληψη της φόρμας και του όγκου του σώματος, αλλά και του χώρου γύρω του και η φωτογραφική τρισδιάστατη αναπαραγωγή τους σε κλίμακα, μέσα στον χώρο της κορνίζας. Η τεχνική που χρησιμοποιώ θυμίζει τις σελίδες των παιδικών βιβλίων pop-up. Στα βιβλία pop-up, το γύρισμα των σελίδων σηκώνει χάρτινα τρισδιάστατα αναπτύγματα μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Η δουλειά μου λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με τη διαφορά οτι τα δικά μου φωτογραφικά αναπύγματα ζουν σταθερά μέσα στο χώρο της κορνίζας. Όπως και στα pop-up, με αυτή την τεχνική δίνω σε κάτι φυσικά δισδιάστατο όπως είναι η φωτογραφία, τρείς διαστάσεις.

»Οι φωτογραφίες, που πραγματικά είναι επίπεδες, αποκτούν με αυτή την τεχνική όγκο και τα στοιχεία της εικόνας μου [αποκτούν] σχέσεις βάθους. Η κορνίζα είναι κατασκευασμένη ειδικά για τη συγκεκριμένη δουλειά. Το μέγεθός της προκύπτει από τις αναλογίες του κάδρου της φωτογραφικής μηχανής. Φτιάχνεται εδώ στην Αθήνα, στο χέρι, απο mdf 4 χιλιοστών, σε δισκοπρίονο για μακέτες. Κάθε κορνίζα αποτελείται απο 13 ξεχωριστά κομμάτια που κολλούνται, στοκάρονται, τρίβονται και βάφονται στο χέρι. Το γυμνό συχνά προκαλεί σχόλια. Όμως πραγματικά, το γεννητικό όργανο είναι ενα μέρος του σώματος κι αυτό όπως και το χέρι.

 

»Το γεννητικό όργανο όμως σε αντίθεση με το χέρι απέκτησε ιδιαίτερη σημασία. Έγινε σύμβολο, κρύφτηκε και απαγορεύτηκε στο παραμύθι της ηθικής και της κανονικότητας - εργαλεία για την υποδούλωση του ανθρώπου στην εξουσία του παπά, γιατί τότε εξουσία ήταν ο παπάς. Το παραμύθι του παπά έλεγε οτι το γεννητικό όργανο ανήκε στην εκκλησία. Η εκκλησία καθόριζε τη χρήση του με όρους αυστηρούς και απαράβατους μέσα στα πλαίσια μιας τεχνιτής κανονικότητας που βασανίζει τους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Δεν έχει σημασία τι φωτογραφίζεις, σημασία έχει πώς φωτογραφίζεις το θέμα σου. Σημασία έχει η σύνθεση, το κάδρο, οι επιλογές που κάνεις που θα καθορίσουν την τελική εικόνα. Δεν έχει σημασία αν φωτογραφίζεις τοπία ή πέη σε στύση. Σημασία έχει η φροντίδα που θα δώσεις στην εικόνα σου ετσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να ικανοποιεί αυτό που έχεις στο νου. Θα φωτογράφιζα μια τούρτα με την ίδια ακριβώς φροντίδα που τώρα φωτογραφίζω ενα αντρικό γυμνό. Κι αν η εικόνα της τούρτας είναι πορνογραφική -επειδή διεγείρει τις αισθήσεις- άλλο τόσο πορνογραφική είναι σήμερα και η δουλειά μου, επειδή προφανώς κι αυτή διεγείρει τις αισθήσεις. Αυτό όμως δεν είναι το αντικείμενο της τέχνης; Να διεγείρει τις αισθήσεις και κατα προέκταση την ίδια τη σκέψη».


 
Στον ίδιο χώρο εγκαινιάζεται και η λειτουργία του συνεμά της Γκαλερί -το μικρότερο σινεμά της πόλης, όπως αναφέρουν οι άνθρωποί της- την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου με την προβολή της ταινίας της Άλι Αλβαρέζ, «Ο θάνατος είναι ζωή». Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και βραβεύτηκε στο 39ο International Wildlife Film Festival της Μοντάνα των ΗΠΑ. Το «Ο θάνατος είναι ζωή» επικεντρώνεται στη σχέση ανάμεσα στον θάνατο και τη φύση. Ο βασικός χαρακτήρας του έργου, ο Μεξικανός Σαμπίνο, πιστεύει ότι οι πεταλούδες μονάρχης που επιστρέφουν κάθε χρόνο είναι οι ψυχές των νεκρών που επιστρέφουν για να επισκεφτούν τους ζωντανούς συγγενείς τους την ημέρα των νεκρών, μετά απο ένα επικό ταξίδι από τον Καναδά και τις βόρειες Ηνωμένες Πολιτείς.



Στο έργο συναντάμε ιστορίες ελπίδας απο τον Καναδά μέχρι το Μεξικό. Από το Οχάιο που στην κηδεία ενός παιδιού φέγγει μια αχτίδα ελπίδας με μια εκκολαπτόμενη χρυσαλίδα, στον αστυνομικό Αμαντέο Πούλι που συνάντησε εκατοντάδες πεταλούδες μονάρχης στο σημείο μηδέν των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη, μέχρι τον Κλάιβ στην Αγγλία που είδε μια πεταλούδα μονάρχη να πετάει τη στιγμή που ο φίλος του σκοτώθηκε σε τροχαίο. Η πεταλούδα μονάρχης είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στους χαρακτήρες του έργου. Το έργο είναι μια ματιά στο αυθεντικό Μεξικό και στην αφοσίωση της πεταλούδας, αλλά και του ανθρώπου να συνεχίσει στη ζωή.

Info:
Γκαλερί Θεμιστοκλής Παπαϊωάννου
Χαρβούρη 4, Μετς, κοντά στην πλατεία του Α’ νεκροταφείου
Τηλ: 210 920 0250
www.themistoklispapaioannou.gr