Αντίο σκουπίδια

Έχει ξαναγραφτεί, ότι ο εφιάλτης των σκουπιδιών της Αθήνας έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ότι λόγω της κρίσης ο όγκος τους έχει μειωθεί δραματικά (χωρίς αυτό να αναιρεί τις καταδίκες της χώρα μας από την ΕΕ για τις ανεξέλεγκτες χωματερές που εξακολουθούν να πληγώνουν την ελληνική φύση). Είναι καθημερινές οι σκηνές με εκατοντάδες ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για να βρουν οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να καταναλωθεί και ενώ στην αρχή της κρίσης μας σόκαραν, τώρα απλά τις προσπερνάμε σαν διαφημίσεις στην τηλεόραση.

Η ανακύκλωση έχει πάρει τα πάνω της, όχι με την έννοια της οργανωμένης από τον δήμο με τους ειδικούς μπλε κάδους στους οποίους οι ελληνάρες εξακολουθούν να πετούν ό,τι γουστάρουν, αλλά εννοώντας τους συμπολίτες μας που βρίσκουν χρήση σε πολλά απ' όσα εμείς οι υπόλοιποι πετάμε ως άχρηστα. Μέχρι που πρόσφατα είδα έναν κύριο με κοστούμι και γραβάτα, κομψό, καθαρό και καλοχτενισμένο να έχει σκύψει πάνω από ένα κάδο σκουπιδιών και να περιεργάζεται κάτι. Σίγουρα, δεν είχε την εικόνα των ταλαίπωρων που οργώνουν τους δρόμους με τα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ φορτωμένα σίδερα, χαρτόνια, κλπ. Πήγα να κοντοσταθώ για να τον δω καλύτερα, αλλά συνέχισα το βήμα μου φοβούμενος ότι η αντίδρασή μου μπορεί να τον έκανε να νιώσει άβολα. Ούτε την κάμερα, φυσικά, έβγαλα για να τον φωτογραφίσω. Γύρισα σπίτι με σκέψεις. Για άλλη μια φορά.