Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και ο Κωνσταντίνος κυβέρνησε με περιστασιακές διορισμένες κυβερνήσεις, επιμένοντας στην «ουδετερότητα» ακόμη και όταν η Αγγλία πρόσφερε την Κύπρο ως αντάλλαγμα συμμετοχής μας στον πόλεμο. Η Ελλάδα τελικά , συντάσσεται με τους συμμάχους

Οι Έλληνες όμως έχουν διχασθεί σε Βενιζελικούς και βασιλικούς. Ο διχασμός θα σημαδέψει την πορεία της χώρας με δραματικές συνέπειες, ως που προέκυψε η δικτατορία του Μεταξά.

Ο δεύτερος καταστροφικός Εθνικός Διχασμός, ήλθε με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος ρήμαξε ουσιαστικά και ψυχολογικά, την ήδη κατεστραμμένη χώρα μας.

Τρίτος διχασμός, χώρισε τους Έλληνες μετά τον εμφύλιο σε «εθνικόφρονες», «κομμουνιστές» και «συνοδοιπόρους» και η χώρα οδηγείται στη δικτατορία το 1967.

Με την μεταπολίτευση το 1974 έκλεισε και ο κύκλος αυτού του διχασμού, με τραγικές όμως συνέπειες για τον ελληνισμό, την Τουρκική εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου. Ζήσαμε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες ομαλής δημοκρατικής πολιτικής ζωής.

Ήρθε όμως προοδευτικά η χρεοκοπία. Η αναζήτηση των πραγματικών αιτίων της χρεοκοπίας είναι πολύπλοκη και εν τέλει ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα καταγράψει και θα καταλογίσει αντικειμενικά τις ευθύνες στους υπεύθυνους. Αλλά ενώ η πατρίδα μας , με θυσίες του λαού, ανακάμπτει από την χρεοκοπία και διαφαίνεται ένα μέλλον ευοίωνο, ένας νέος διχασμός μας απειλεί ξανά.

Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, που η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται, που οι Τούρκοι απροκάλυπτα εξάγουν ένα άκρατο εθνικισμό και έμπρακτα απειλούν την ακεραιότητα της χώρας ,ακόμα και αυτή την ώρα, το πολιτικό μας σύστημα και οι κοινωνικές ομάδες που εκφράζονται μέσα από αυτό, δεν ομονοεί. Και ενώ η κυβέρνηση κάνει γενναίες υπερβάσεις και επιζητεί συναινέσεις, η αξιωματική , κυρίως, αντιπολίτευση, αντί να κοιτάξει την θύελλά που έρχεται με το προσφυγικό και τις Τουρκικές διεκδικήσεις , υποσκάπτει την εθνική ομοψυχία, είτε οδηγούμενη από ιδεοληψίες, είτε από την οργή της για την πρόσφατη απώλεια της εξουσίας.

Στην διαχείριση του προσφυγικού, ξεχνάει τις επιθέσεις που έκανε σε όλα τα επίπεδα , αντιτιθέμενη στην κατασκευή του «φράχτη» στα σύνορα του Έβρου, και στην πολιτική της «ανοικτής αγκαλιάς» στα νησιά του Αιγαίου που υπέθαλπε. Και κουνάει το δάκτυλο στην κυβέρνηση , ζητώντας καλύτερη φύλαξη των συνόρων, αποσυμφόρηση των νησιών και έπαναπροωθήσεις!

Στην διαχείριση της Ελληνοτουρκικής κρίσης, επικρίνει την κυβέρνηση, ότι δεν ζητάει την συμμαχική και την Ευρωπαϊκή στήριξη! Και ξεχνάει , την δεινή θέση που είχε φέρει την χώρα στις σχέσεις της με τους συμμάχους ,με την αλλοπρόσαλλή εξωτερική πολιτική της κατά την δική της διακυβέρνηση.
Παρόλα αυτά , ένα είναι σίγουρο. Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που βιώνει η πατρίδα μας, το μόνο που δε χρειάζεται είναι η εσωστρέφεια, οι αλληλοκατηγορίες, η συνωμοσιολογία, η απαξίωση προσώπων, θεσμών και κοινωνικών ομάδων.
Γιατί αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για ένα νέο διχασμό...

Δικαίωμα βέβαια δημοκρατικό και αναφαίρετο των πολιτικών σχηματισμών της αντιπολίτευσης είναι να διαφωνούν.

Δικαίωμά τους είναι να ελέγχουν, ακόμα και αμείλικτα, να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, να καταλογίζουν ευθύνες.

Δεν είναι όμως δικαίωμά τους να χωρίζουν τους Έλληνες σε «ξενόφιλους» και «ξενόφοβους»

Σε «δημοκράτες» και «φασίστες»

Σε «φιλάνθρωπους» προς τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες και σε «οπαδούς του Σαλβίνι και του Ορμπαν»!

Δεν είναι δικαίωμά τους να θέτουν το σπέρμα ενός νέου, ίσως πιο καταστροφικού, εθνικού διχασμού.
Ενωμένοι μόνο θα βγούμε από την κρίση...

Δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα, ούτε το χρονικό περιθώριο να συνεχίσουμε να ζούμε σε ευδαιμονία.. Να ζούμε στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ,που ο Άγγελος Βλάχος, πριν εκατό περίπου χρόνια περιέγραψε σε ποίημα με τίτλο «Η γη της Ελλάδος». Η προφανής προσπάθειά του ήταν τότε, να ωραιοποιήσει τη χώρα μας. Θυμίζω την πρώτη στροφή του ποιήματος:

«Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;

Ω δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς...»

Αλλά ανεξάρτητα από τις προθέσεις του ποιητή, με την πάροδο του χρόνου η έννοια της «χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας» άλλαξε. Έτσι σήμερα στη συνείδηση του Λαού, η χώρα αυτή που περιγράφει ο ποιητής, είναι μια χώρα με κακή οργάνωση και επομένως με φαιδρή αντιμετώπιση των μικρών ή των μεγάλων προβλημάτων. Μια χώρα όπου η έννοια του εθνικού συμφέροντος έχει τελείως υποχωρήσει μπροστά στον μικροκομματισμό και τον λαϊκισμό.

Η δεύτερη όμως στροφή του ποιήματος του Άγγελου Βλάχου που αναφέραμε στην αρχή για την «Γη της Ελλάδος» αναφέρει :

«Ξεύρεις την γη, ήτις παντού με αίμα εβάφη

Όπου κοιλάδες και βουνά είναι τυράννων τάφοι;

Ω δεν την αγνοεί κανείς, είναι η Γη η Ελληνίς»

Γιατί αυτή κατά τη γνώμη μου είναι ,η θα πρέπει να είναι η Ελλάδα.

Ιδιαίτερα σήμερα !

*Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης
Είναι Καθηγητής Καρδιολογίας