Θανάσης Τσεκούρας

Στις εκλογές της Πέμπτης, λοιπόν, συγκρούστηκαν ένας δεξιός και ένας αριστερός κλόουν. Μόνο που ο δεξιός ήταν ικανός, ενώ ο αριστερός ανίκανος. Αρα εκ των προτέρων ήταν προεξοφλημένο ποιος θα επικρατούσε. Σίγουρα όχι ο ανίκανος.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, τα πιο αξιόπιστα βρετανικά ΜΜΕ που πρόσκεινται διαχρονικά στους Εργατικούς άρχισαν να ξεσκίζουν τον Κόρμπιν και τα περίφημα «αριστερά» μανιφέστα του. Μια παρένθεση μόνο. Πριν από 30 χρόνια ένας σύμβουλος της Θάτσερ είχε χαρακτηρίσει το αντίστοιχο (επίσης «αριστερό») προεκλογικό μανιφέστο των Εργατικών ως το πιο μακρύ σημείωμα πολιτικής αυτοκτονίας που είχε διαβάσει. Κρίμα που δεν πρόλαβε ο άνθρωπος τον Κόρμπιν...

Ας επανέλθουμε λοιπόν στον εξάψαλμο. Οι πιο μετριοπαθείς columnists μιλούν για «υπαρξιακή κρίση» των Εργατικών. Αλλοι όμως δεν μένουν στην πολιτική σεμνότητα. Η Polly Toynbee του «Guardian», σταθερή περσόνα στους κύκλους του Labour Party, κυριολεκτικά τον κατεδαφίζει: Δεν διαθέτει καμιά από τις αρετές ενός ηγέτη, είναι άνθρωπος «χωρίς διανοητική οξυδέρκεια, χωρίς άρθρωση (λόγου), χωρίς στρατηγική, χωρίς καλό χιούμορ και χωρίς χάρισμα».

Αγνωστο γιατί στη χώρα μας διαμορφώνεται μια κατάσταση αριστερής μελαγχολίας για τη συντριβή του Κόρμπιν. Κύριοι εκφραστές της διάφοροι «αριστερόστροφοι» σχολιαστές, δημοσιολόγοι και διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι εδώ και καιρό είχαν δημιουργήσει ένα «ρεύμα Κόρμπιν» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αίφνης, μετά τις εκλογές ο Πάνος Σκουρλέτης μάς είχε αποκαλύψει ότι αυτή η μεγαλοφυής ιδέα του iSYRIZA είναι δανεική από το αντίστοιχο «Momentum» των Βρετανών Εργατικών. Πάλι καλά γιατί θα τρέχαμε στα δικαστήρια για τη «χρυσή» πατέντα.

Ενας σοβαρός άνθρωπος, ο Αριστείδης Μπαλτάς, διαπίστωνε ότι «η εμπειρία στην Αγγλία είναι εξαιρετικά ζωογόνα». Ας το ξεπεράσουμε ασχολίαστα.

Ενας άλλος, ο Κώστας Δουζίνας, ήταν πιο τολμηρός και παιχνιδιάρης: «Συμβουλεύω όσους στοιχηματίζουν να ποντάρουν σε κυβέρνηση Κόρμπιν» («Εφ.Συν.», 26/11/2019). Ελπίζω να μην πήρε κανέναν άνθρωπο στον λαιμό του ο κύριος καθηγητής.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι εγχώριοι θαυμαστές του Κόρμπιν; Στην εσωκομματική συζήτηση που έχει ανοίξει επιμένουν στην «αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζουν με καχυποψία το άνοιγμα στην Κεντροαριστερά και μόνο εξ ανάγκης κρύβουν την ενόχλησή τους από τις πρωτοβουλίες διεύρυνσης του Τσίπρα.

Δεν είμαι βέβαιος ότι θα καταλάβουν κάτι από το πάθημα Κόρμπιν. Πώς γίνεται, για παράδειγμα, ένα κόμμα να επιχειρεί την πιο αριστερή στροφή στην ιστορία του και την ίδια στιγμή να χάνει τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και ολόκληρη την «κόκκινη Αγγλία» (το περίφημο «Red Wall»); Τι σόι Αριστερά χωρίς αριστερούς είναι αυτή;
Μήπως αυτή η υποτιθέμενη Αριστερά είναι απλώς μια ψευδωνυμία ενός ξεπερασμένου πλέον λαϊκισμού, που χρησιμοποιεί μια αριστερή ρητορική για να κρύψει τον βαθύ συντηρητισμό της και το έλλειμμα επικοινωνίας με τα ζωντανά στρώματα της σύγχρονης κοινωνίας;

Αν τα ερωτήματα είναι βάσιμα, καλό είναι όσοι ενδιαφέρονται για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσουν γρήγορα να δίνουν κάποιες απαντήσεις. Αλλιώς κινδυνεύουν να γίνουν πραγματικοί Κορμπινικοί, δηλαδή πολιτικά και πνευματικά νεκροί.