Σωτήρης Χιωτάκης

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τότε που με τρία άρθρα μου - τα επισυνάπτω για να τα θυμηθούν όσοι το επιθυμούν - εξέφραζα έναν μεγάλο προβληματισμό για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Όχι για τις αγωνιστικές αποτυχίες, αλλά για την χαλαρότητα, για την έλλειψη τσαμπουκά και καρδιάς που χαρακτήριζε τότε την ομάδα.

Μιλούσα, μάλιστα, για παραφωνία της ομάδας μέσα στη συνολική κοινότητα που λέγεται "Ολυμπιακός" και τα όσα αυτή πρεσβεύει και την χαρακτηρίζουν: από τη θάλασσα του Πειραιά μέχρι το κατακτητικό κόκκινο χρώμα.

Τα είχα βάλει με τα "γατάκια", με  τον αγχωμένο Παπαλουκά, τον θολωμένο Τεόντοσιτς, τον "σας παρακαλώ κύριε, με πείραξε" Μαυροκεφαλίδη, τον "είμαι παίκτης ΝΒΑ" Μπουρούση, τον "είμαι ο νέος Γιαννάκης" Παπανικολάου και τον "κόλλησα ηττοπάθεια από εσάς παιδιά" Σπανούλη!

Ειδικά με τον τελευταίο, ήμουν πολύ σκληρός - μα σίγουρα δίκαιος - για τις βόλτες για ψώνια στη Σιένα μετά των συζύγων του φιλικού ζεύγους Ζήση, σε μία ατμόσφαιρα χαλαρότητας και ανεμελιάς...

Έγιναν πολλά από τότε. Με αλλαγές προσώπων, με μικρότερο μπάτζετ στην ΚΑΕ, μα πάνω από όλα με ένα γερό ταρακούνημα των λιμναζόντων υδάτων εντός και εκτός ομάδας από τους Αγγεόπουλους, μέσω εκείνης της αναπάντεχης δήλωσης περί αποχώρησης από το μπάσκετ.

Και, βεβαίως, μέσω της διατήρησης του σοφού Ίβκοβιτς στον ερυθρόλευκο πάγκο.

Και ΟΛΟΙ δείχνουν να έχουν καταλάβει ότι μπάσκετ δεν μπορείς να παίξεις αν δεν έχεις τσαγανό!  "Αγόρι μου, ποδόσφαιρο μπορείς να παίξεις αν είσαι δαντελένιος και παικταράς, θα τους κάνεις μια - δυο φάσεις και θα γίνεις ήρωας. Μπάσκετ μπορείς να παίξει μόνο αν γυαλίζει το μάτι σου, είναι πόλεμος!" είχα ακούσει πολλά χρόνια πριν στο Καλλιμάρμαρο, πιτσιρικάς, από ένα από τα ιερά τέρατα -καλή του ώρα - που έχει βγάλει η ελληνική καλαθοσφαίριση πολύ πριν τον τιτάνα Γκάλη.

Και οι Αγγελόπουλοι κατάλαβαν, και ο Σπανούλης αντιλήφθηκε που ήρθε, και ο Παπανικολάου ωρίμασε, και ο Πρίντεζης ένιωσε αυτό που είναι - Συριανός θαλασσινός - και οι πιτσιρικάδες ακούνε και οι ξένοι πολεμάνε για την ομάδα. Ο Ίβκοβιτς, φυσικά, δεν χρειαζόταν να μάθει τίποτε από όλα αυτά, απλώς χρειαζόταν δεκτικούς μαθητές.

Πλέον, στο μπάσκετ του Ολυμπιακού κτυπά καρδιά πρωταθλητή, όσο κι αν το πρωτάθλημα λείπει. Και θα εξακολουθήσει να κτυπά μια τέτοια καρδιά, ακόμη κι αν χαθεί το Final 4, ακόμη κι αν ξαναχαθεί το πρωτάθλημα από την ομαδάρα του Ομπράντοβιτς.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος, το καλωσόρισμα του μπάσκετ στην οικογένεια του Ολυμπιακού! Όπως πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια...



Follow @SotosChiotakis